Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jestem fanką romansów, emocje bohaterów zawsze wydają mi się zbyt odległe, a ich losy zbyt oczywiste. W przypadku ,,Kolaborantki" było inaczej, jednak wciąż zbyt baśniowo. Z jednej strony czułam dreszczyk emocji, ich płomienne uczucia, z drugiej wszystko działo się tak szybko. Nie mogłam do końca pogodzić się z tym, jak szybko główna bohaterka przeszła od odmowy przyjęcia czegokolwiek od Niemca do romansu z nim. Można jednak przymknąć na to oko, podobnie jak na fakt z jaką łatwością udaje się Vivienne ukryć prawie codzienne wizyty niemieckiego oficera w swoim domu. Rozumiem, że przychodził już po godzinie policyjnej, ale wychodził o świcie, aż dziw, że nikt go wtedy nie widział. Bardzo zastanawiająca jest też dla mnie sprawa z anonimowym listem, już na początku okupacji Vivienne została wciągnięta w krąg podejrzanych o romans kobiet, dostaje anonim i... no właśnie tu sprawa się kończy. Mam wrażenie, że ten wątek piętnowania jej przez społeczeństwo, zostaje kompletnie zapomniany, a ludzie zupełnie przestali zwracać na nią uwagę. W tak małej społeczności powinien być także zauważalny jej nagły brak udziału w mszach. Na pełnej podejrzeń wysepce, zwłaszcza w świetle wcześniejszych oskarżeń o romans z Niemcem, byłoby to uważane za potwierdzenie jej nieczystego sumienia. Niemniej, książka urzekła mnie swoją prostotą, tym w jaki sposób autorka wykreowała obraz okupacji, tak różnej od tej w Polsce. Powieść zyskuje też dużo dzięki formie, wycięte z życia bohaterki historie, opowiedziane czasem teraźniejszym pozwalają zbudować z nią więź, nadają poczucia intymności, trochę jakbyśmy czytali je pamiętnik. Ciężko powiedzieć, czy ta książka zachęciła mnie do czytania romansów, ale jedno jest pewne, nie zniechęciła mnie.