(...) człowiek nie zna swojego własnego serca."

Istnieją takie powieści – przy których drga serce.
Z każdą stroną, tonie się w nich coraz bardziej.
Widzi się zachwyconymi oczami wyobraźni, to co opisują.
Widziałam historię, która stała się teraźniejszością.
Odczuwałam, to co przeżywali bohaterowie.
Dzieliłam ich samotność, słabość, pożądanie, miłość.
Nie liczyłam błysków łez, czy nagłych uśmiechów.
O takich powieściach nigdy się nie zapomina.
Zupełnie tak, jakby książka, na chwilę, oplatała duszę.
Mój opis nie jest w stanie oddać magii i wartości tej książki.

To genialna powieść historyczna, zabierająca czytelnika do starożytnego Egiptu, czasów panowania XVIII dynastii i faraona Echnatona.
Genialnie opisany jest świat przedstawiony – nie tylko bohaterowie, czy czas i miejsce akcji, ale przede wszystkich zdarzenia i ilość motywów, poruszonych przez autora – wymieszanie postaci historycznych i fikcyjnych, uchwycenie zależności, charakterów, związków przyczynowych – wszystko to zachwycało mnie i pozostawiało w zadumie.
Genialny jest główny bohater – wzbudza skrajne uczucia, od niechęci i pogardy, po współczucie i zachwyt. Decyzje Sinhue poruszały moje serce – a łzy poleciały kilka razy – podczas wydarzeń na Krecie, i gdy Sinhue dowiaduje się kim był Tot.
Genialne są postaci kobiece – moją faworytką jest chyba Nefernefernefer – (za to jak poradziła sobie w Domu Śmierci:), ale niezwykłe też były Minea i Merit i Muti.
Genialni są bohaterowie drugoplanowi – a Kaptah to postać gigant - idealne było połączenie w nim uczciwości i szachrajstwa, rozsądku i tchórzostwa.
Opisy są tak piękne, że czuje się zapachy Teb, ciepło słońca i pustyni, brzęczenie owadów, a przede wszystkim widzi się Nil i czuje się czar tej Wielkiej Rzeki.
To wielka powieść o samotności, o wyborach i przeznaczeniu człowieka, o miłości i o utracie, o odwadze i o zdradzie – wszystkie te uczucia wymieszano i poplątano i nigdy nie wiedziałam, co się zaraz wydarzy, choć zakończenie powieści, znamy od samego początku.
To bardzo ostre spojrzenie na problematykę wojen religijnych, w ogóle to powieść o bogach, kapłanach i o ateizmie.
To wielka powieść o żądzy władzy – postacie Horemheba i Teje są genialne.
Język powieści jest obrazowy, styl zdumiewa bogactwem i inteligencją autora.

PS. Nie umiem pogodzić się z tym, kim był Tot, i co się z nim stało!!

PS 2. Istnieją w powieści minimalne nieścisłości historyczne np. Tutanchamon był synem Echnatona, nie jego zięciem, a Horemheb był ostatnim faraonem z XVIII dynastii, jego następca Ramzes nie był jego synem i założył XIX dynastię - dla samej fabuły nie mają znaczenia, i myślę, że autor nie mógł wiedzieć tego, kiedy pisał tę książkę ( badania DNA mumii przeprowadzono chyba w 2010 roku)

(...) człowiek nie zna swojego własnego serca."

Istnieją takie powieści – przy których drga serce.
Z każdą stroną, tonie się w nich coraz bardziej.
Widzi się zachwyconymi oczami wyobraźni, to co opisują.
Widziałam historię, która stała się teraźniejszością.
Odczuwałam, to co przeżywali bohaterowie.
Dzieliłam ich samotność, słabość, pożądanie, miłość.
Nie liczyłam...