Tajemniczy pacjent pilnowany przez całą dobę przez policjantów. Nieuchwytny gwałciciel, a prawdopodobnie też pedofil i morderca, trzymający w szachu stróżów prawa. A na dodatek ktoś, kto skutecznie zaczyna ich eliminować według sobie tylko znanego schematu. Oto fabuła, w którą zagłębi się każdy, kto sięgnie po najnowszą powieść Jo Nesbø. Wielbicieli Harry'ego Hole z góry informuję – tak, tak, dzielny „szeryf” z Oslo też się pojawi.

Akcja „Policji” dzieje się w stolicy Norwegii, gdzie nieznany sprawca powtarza niegdysiejsze mordy, wplątując w nie stróżów porządku. Jakby tego było mało, w samej policji też nie jest zbyt różowo – personalne „wojenki” zaczynają przybierać na sile, sprawiając, że praca zaczyna być naprawdę niebezpieczna. A najlepszy śledczy, Hole, zapadł się pod ziemię (ma to związek z poprzednią sprawą, którą prowadził i jego pasierbem Olegiem), co wcale nie poprawia samopoczucia jego kolegów po fachu. Mniej więcej w tym samym czasie okazuje się, że poza „mordercą-odtwórcą” na scenie zbrodni jest ktoś jeszcze, równie niebezpieczny i równie morderczy.

Kryminały to chyba jedne z najbardziej poczytnych książek. Nic więc dziwnego, że ciężko w tej materii wymyślić coś nowego. Nie inaczej jest w przypadku „Policji” – wszystko to, o czym pisze Nesbø, już kiedyś gdzieś było, u kogoś się pojawiło i odkrywcze nie jest. W tym właśnie miejscu należy się wykazać umiejętnością pisarską, co norweski pisarz robi doskonale. Mimo tylu oczywistości, znanych i z powodzeniem wykorzystywanych schematów, napisał on książkę, którą czyta się po prostu świetnie. A co najważniejsze, przez cały czas trzyma w niesamowitym napięciu. Zakończenie natomiast dosłownie „miażdży”. Nic dziwnego – kryminały rodem ze Skandynawii wprowadziły swoisty powiew świeżego powietrza do tej nieco zatęchłej dziedziny pisarstwa. A wszystko za sprawą całkowicie odmiennego stylu, który jest nie tylko mroczny i okrutny, ale też niesłychanie wymagający pod względem intelektualnym. To nie Joe Alex i jego wspaniałe, ale trywialne zagadki. To raczej Krajewski, ale mniej brutalny, a nieco bardziej skupiony na psychologicznym aspekcie zbrodni. Nesbø nie tylko wspaniale buduje napięcie, ale też, za co mu chwała, idealnie dobiera bohaterów; może nieco lepiej tych „dobrych” (są oni znacznie bardziej rozbudowani – ale przecież obcujemy z nimi już od jakiegoś czasu), niźli tych „złych”, lecz nie można mieć przecież wszystkiego. Chociaż kto wie, co będzie dalej?

To naprawdę kawał świetnej książki, którą czyta się z wypiekami na twarzy i która, mimo swego rozrywkowego charakteru, zmusza do myślenia. Nesbø to pisarz, który wyjątkowo udanie łączy wątki, nie gubiąc tego najważniejszego – czytelności całej powieści. Potrafi też nad wyraz udanie zbalansować akcję i oddzielające ją okresy stagnacji, nie psując całości. Ci, którzy już kochają Hole'a (i Nesbø) z pewnością się nie zawiodą. Natomiast dla tych, którzy poznają ich po raz pierwszy, będzie to miły wstęp do sięgnięcia po poprzednie książki tego pisarza. A naprawdę warto.

Bartek 'barneej' Szpojda