Dwudziestosześcioletnia Lou spotyka na swej drodze Willa. Ona właśnie straciła pracę i rozstała się ze swoim chłopakiem, a on po wypadku samochodowym nie ma chęci do życia i chce je sobie odebrać. Will nie wie jeszcze, że Lou wtargnie w jego życie niczym kolorowy ptak.Czy wielka miłość, nawet bolesna, naprawdę może przezwyciężyć frustrację, zniechęcenie i natarczywe myśli o samobójstwie? Doskonale rozegrana psychologicznie, sugestywna powieść o sile uczuć i magicznym wpływie człowieka na człowieka.

"Są zwyczajne godziny i są godziny ułomne, kiedy czas zatrzymuje się i potyka, kiedy życie - prawdziwe życie - wydaje się toczyć gdzieś dalej."

Już dawno nie czytałam książki w której postacie są nakreślone wręcz idealnie. Mam wrażenie, że nie da się ich nie polubić. Każdy bohater ma inny charakter i do każdego mnie przyciągało. Lou jest bardzo charakterystyczną postacią, i to nie tylko przez jej dziwaczny styl ubierania się. W gruncie rzeczy jest osobą skrytą, która żyje w cieniu siostry. Mimo to jest wesoła i uśmiechnięta. Uwielbia swoją prace i spotkania z chłopakiem. Niestety właściciel zamyka kawiarnie a ona musi szukać pracy, co nie okazuje się takie łatwe. I tak zostaje opiekunką niepełnosprawnego mężczyzny. Will to jej całkowite przeciwieństwo. Przed wypadkiem korzystał z życia ile tylko mógł. Zamożny, przystojny i utalentowany. Uwielbiał spędzać aktywnie czas i spotykać się ze znajomymi. Niestety nieszczęsny wypadek po którym musi jeździć na wózku, zmienia jego nastawienie do życia. Pragnie śmierci. Wierzy, że tylko ona może mu przynieść ukojenie. Nie znosi tego, że nic nie może zrobić sam i jest uzależniony od pomocy innych. Nie takiego chciał dla siebie życia.

"Może pomyślała pani, że mógłbym dołączyć do jakiejś internetowej grupy wsparcia dla paralityków? Stowarzyszenie Cała Naprzód? Wesoły Klub Dwóch Kółek?"

Autorka podjęła się bardzo trudnego tematu jakim jest niepełnosprawność jednego z bohaterów. Do tego dochodzi próba samobójstwa i jak najszybsze dążenie do śmierci. Nie są to tematy łatwe, ale autorka sprostała zadaniu. Wiedziała jak zabrać się za temat i zrobiła to fenomenalnie. Widać, że pisząc książkę zbierała wiele informacji o ludziach z paraliżem kończyn. I to jej wyszło na dobre.
Niektórzy mogą pomyśleć, że jest to banalna historia miłosna, w której nie będzie nic ciekawego. Ja na początku też tak myślałam i nawet nie wiecie jak się myliłam. Pokazuje, że nawet dwa całkiem odmienne światy mogą stworzyć jeden, własny. Tylko niestety nie zawsze obie strony chcą tego samego. Lou chce życia, a Will śmierci. Tutaj nie da się spotkać w połowie. Główna bohaterka na wszelkie sposoby chce odciągnąć Willa od myślenia o samobójstwie. Czy jej się to uda? Musicie sięgnąć po książkę.
Książkę polecam wszystkim, którzy lubią życiowe historie. Takim, którzy lubią raz się śmiać a raz płakać. Bo taka właśnie jest ta książka. Łączy jedno i drugie. Na pewno na długo jej nie zapomnę. Po kilku dniach od jej przeczytania wciąż jestem rozemocjonowana psychicznie. Tak więc jak najbardziej zachęcam do tej lektury.

"Człowiek ma tylko jedno życie. I właściwie ma obowiązek wykorzystać je najlepiej, jak się da."

Dwudziestosześcioletnia Lou spotyka na swej drodze Willa. Ona właśnie straciła pracę i rozstała się ze swoim chłopakiem, a on po wypadku samochodowym nie ma chęci do życia i chce je sobie odebrać. Will nie wie jeszcze, że Lou wtargnie w jego życie niczym kolorowy ptak.Czy wielka miłość, nawet bolesna, naprawdę może przezwyciężyć frustrację, zniechęcenie i natarczywe myśli o...