Są takie książki po przeczytaniu których gubi się rzeczywistość na moment. To jedna z tych książek. Ściska za serce. Łez nie wyciska, lecą same. To również jedna z tych książek po których krzyczysz, że pisanie smutnych zakończeń powinno być prawnie zabronione i karane wyrywaniem paznokci. Bo rzeczywistość jest wystarczająco dołująca. No ale właśnie... czy można powiedzieć, że zakończenie jest złe i smutne, a książka po prostu dołująca? NIE. Pomimo tragicznego wypadku, który spotkał głównego bohatera i kompletnego braku nadziei w jego sercu i umyśle, książka tak naprawdę jest niezwykle pozytywna dzięki głównej bohaterce i o niej parę słów: ciężko mi czytać współczesną literaturę kobiecą, bowiem bohaterki najchętniej przepuściłabym przez prawdziwy survival, są zbyt sztuczne, naiwne, przesłodzone. Lou Clark jest po prostu zakręcona, w żadnym wypadku naiwna, prowadzi wg współczesnych standardów nudne życie i nie wie co chce robić, nie planuje, że będzie miała gromadkę dzieci albo 15 kochanków, czy dom z basenem po 7 latach pracy w korporacji. Lou jest po prostu genialna, ma 27 lat i nie bije się w pierś, że wg absurdalnych arbitralnych kryteriów powinna już mieć dziecko, męża i mieszkanie. Owacje za stworzenie takiej bohaterki. Podoba mi się również przewrotny tytuł: Me before You (polskie tłumaczenie jak zwykle zawiodło), bo może równie dobrze dotyczyć życia Willa przed poznaniem Lou i życia Lou przed poznaniem Willa, to niesamowite jak bardzo może odmienić się nasze życie, nasze nastawienie, gdy mamy przy sobie odpowiednich ludzi.

Są takie książki po przeczytaniu których gubi się rzeczywistość na moment. To jedna z tych książek. Ściska za serce. Łez nie wyciska, lecą same. To również jedna z tych książek po których krzyczysz, że pisanie smutnych zakończeń powinno być prawnie zabronione i karane wyrywaniem paznokci. Bo rzeczywistość jest wystarczająco dołująca. No ale właśnie... czy można powiedzieć,...