Moja pierwsza pozycja Kapuścińskiego, zaczęłam trochę od tyłu, jednakże już od pierwszych stron muszę przyznać, że sposób w jaki on pisze, to co pisze mnie znacząco zachęca. "Mówi" on, że pisze o tym co go pociąga, porywa, że inaczej nie ma to sensu. Wyjazdy w miejsca zagrożone wojną, czy też w miejsca gdzie dana wojna już występuje, jest jego wyborem całkowitym, nie podyktowanym chęcią sławy, przyszłych pieniędzy, ale właśnie możliwością, wewnętrzną potrzebą bycia tam, gdyż to ma dla niego sens. POkazanie tego co tam się dzieje, ale po tym co już tam przezyje, zobaczy, usłyszy. Twierdzi, że sama podróż nie jest miejscem na pisanie, tylko czas po niej. To co mu zostanie w głowie, to co zapamięta to będą te ważne skrawki rzeczywistości, które mają największe znaczenie. Reszta, której nie przedstawi to ta zapomniania, nie ważna, którą być może by uchwycił gdyby napisał to od razu, ale on tak nie robi. To nie jego cel, nie jego styl. Uważam, że to dobre podejście, w sumie nigdy tak o tym nie myślałam, ale to ma sens i ogromny, Bo jak można podróżować, poznawać kultury, zwyczaje, wchodzić w świat innych ludzi, gdy z jednej strony się ich słucha, podąża za nimi, a z drugiej piszę, to jest nie możliwe. Bardzo polecam tą pozycję, a już nie długo zaczynam z innymi ;)

Moja pierwsza pozycja Kapuścińskiego, zaczęłam trochę od tyłu, jednakże już od pierwszych stron muszę przyznać, że sposób w jaki on pisze, to co pisze mnie znacząco zachęca. "Mówi" on, że pisze o tym co go pociąga, porywa, że inaczej nie ma to sensu. Wyjazdy w miejsca zagrożone wojną, czy też w miejsca gdzie dana wojna już występuje, jest jego wyborem całkowitym, nie...