"Zakapiorskie Bieszczady" wprawiły mnie w małe rozgoryczenie. Przyznaję, że jestem tą książką odrobinę zawiedziona. Być może dlatego, że jak wspomniał jeden z innych komentujących, autor chyba nie do końca przemyślał obraz zakapiorów, jaki stwarza w swoich opowieściach. Oczywiście większości zakapiorów daleko do abstynentów, ale oceniając ich tylko na podstawie tej książki, można wywnioskować, że butla z tanim alkoholem, to atrybut bieszczadzkiego zakapiora. A to nieprawda! Zakapiorskie Bieszczady to konie, to życie zgodne z porami roku, poszanowanie przyrody, artyzm, kreatywność, wzajemność, uczynność... Mało w tej książce tych cech. "Zakapiorskie Bieszczady" przedstawiają alkoholików bez litości dla zwierząt. I w większości umarłych. A przecież paru zakapiorów wciąż w Bieszczadach da się odnaleźć i nawet mają się całkiem nieźle. Książka z potencjałem do wykorzystania w kolejnym wydaniu. Na ten moment 5 w 10-stopniowej skali to wszystko, czym mogę wyrazić swoje uznanie wobec niej.

"Zakapiorskie Bieszczady" wprawiły mnie w małe rozgoryczenie. Przyznaję, że jestem tą książką odrobinę zawiedziona. Być może dlatego, że jak wspomniał jeden z innych komentujących, autor chyba nie do końca przemyślał obraz zakapiorów, jaki stwarza w swoich opowieściach. Oczywiście większości zakapiorów daleko do abstynentów, ale oceniając ich tylko na podstawie tej książki,...

Brednie i gloryfikacja ludzi, którzy jakby świadomie doprowadzili do tego, że im w życiu nie wyszło. Potocki żeruje na bieszczadzkiej melancholii, w złym znaczeniu tego słowa, czyniąc z niej twór popkultury.

Brednie i gloryfikacja ludzi, którzy jakby świadomie doprowadzili do tego, że im w życiu nie wyszło. Potocki żeruje na bieszczadzkiej melancholii, w złym znaczeniu tego słowa, czyniąc z niej twór popkultury.

Bieszczady zawsze były uważane za Dziki Zachód. Tu uciekali ludzie poszukiwani przez organy państwa, ale również zasłużeni artyści czy biznesmeni szukajacy inspiracji lub próby ucieczki od cywilizacji. Kultura i sztuka tych terenów jak najbardziej rozkwitła. Polecam książkę, pokazuje choć część tego fenomenu....

Bieszczady zawsze były uważane za Dziki Zachód. Tu uciekali ludzie poszukiwani przez organy państwa, ale również zasłużeni artyści czy biznesmeni szukajacy inspiracji lub próby ucieczki od cywilizacji. Kultura i sztuka tych terenów jak najbardziej rozkwitła. Polecam książkę, pokazuje choć część tego fenomenu....

Książka niewątpliwie opowiada historie o życiu. Zakapiorem nie może zostać każdy ale życie każdego z nas może potoczyć się tak, że w Bieszczady trafi. Drwale, żołnierze, muzycy, plastycy, żona przy mężu - wyrzutkowie... Książka napisana wartkim, ciekawym językiem. Skłania i do uśmiechu i do refleksji.

Książka niewątpliwie opowiada historie o życiu. Zakapiorem nie może zostać każdy ale życie każdego z nas może potoczyć się tak, że w Bieszczady trafi. Drwale, żołnierze, muzycy, plastycy, żona przy mężu - wyrzutkowie... Książka napisana wartkim, ciekawym językiem. Skłania i do uśmiechu i do refleksji.

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu "Majstra Biedy ...". Dlaczego? Ponieważ nie wiem czy autor do końca przemyślał jaki ogólny obraz pozostawił na kartach tej książki. Niestety, ale w moim odczuciu, tak zwani "Zakapiorzy", nie są pozytywnym elementem piękna Bieszczad, historii czy kultury bieszczadzkiej. Autor ukazał szereg popapranych życiorysów, którzy znaleźli swój mały kąt właśnie w Bieszczadach. Pisząc -popapranych- mam na myśli nadużywających alkoholu, gorzały, czasem i narkotyków, świadomie nie planujących zmiany swojego życia, egzystujących na tym łez padolu, bezrobotnych, żerujących na innych. Takie odniosłam wrażenie. Więc czy "Zakapiorzy" tworzą współczesny bieszczadzki folklor? Według mnie nie. Bieszczady to coś zupełnie innego. Z każdą kolejną historią byłam coraz bardziej rozgoryczona tą książką. Uważam za nietakt stawianie do rangi kultury bieszczadzkiej Zakapiorów (jak ich nazwał autor).

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu "Majstra Biedy ...". Dlaczego? Ponieważ nie wiem czy autor do końca przemyślał jaki ogólny obraz pozostawił na kartach tej książki. Niestety, ale w moim odczuciu, tak zwani "Zakapiorzy", nie są pozytywnym elementem piękna Bieszczad, historii czy kultury bieszczadzkiej. Autor ukazał szereg popapranych życiorysów, którzy znaleźli swój mały...

Słyszałem ostatnio opinię, że współczesna kultura Bieszczadów to taka trochę cepelia. Myślę, że to bardzo trafne spostrzeżenie i „Zakapiorskie Bieszczady” pasują do niego jak ulał. Postacie tu opisywane, ich historie są bowiem taką właśnie kolorową wydmuszką, której celem jest zapełnienie próżni po kulturze chamsko przecież wysiedlonej. Nie lubię tej książki, prawdę powiedziawszy i w zasadzie to ja nie wiem, czemu po raz kolejny ją przeczytałem. Muszę być naprawdę zdesperowany. Muszę w połoniny...

Słyszałem ostatnio opinię, że współczesna kultura Bieszczadów to taka trochę cepelia. Myślę, że to bardzo trafne spostrzeżenie i „Zakapiorskie Bieszczady” pasują do niego jak ulał. Postacie tu opisywane, ich historie są bowiem taką właśnie kolorową wydmuszką, której celem jest zapełnienie próżni po kulturze chamsko przecież wysiedlonej. Nie lubię tej książki, prawdę...

Książki Pana Andrzeja czyta się jednym tchem. Zakapiorskie Bieszczady tak jak ludzie odchodzą powoli w świat niebytu, wszystko staję się coraz bardziej nowoczesne, coraz mniej ludzi śpi pod namiotem i chodzi po górach z plecakiem. I tylko dzięki zapisanym kartom możemy poznać życie ludzi Bieszczadu, które w większości jest tak zakręcone jak serpentyny bieszczadzkich obwodnic.

Książki Pana Andrzeja czyta się jednym tchem. Zakapiorskie Bieszczady tak jak ludzie odchodzą powoli w świat niebytu, wszystko staję się coraz bardziej nowoczesne, coraz mniej ludzi śpi pod namiotem i chodzi po górach z plecakiem. I tylko dzięki zapisanym kartom możemy poznać życie ludzi Bieszczadu, które w większości jest tak zakręcone jak serpentyny bieszczadzkich obwodnic.

Książka dla miłośników Bieszczad i snucia opowieści w barowych, piwno-winnych klimatach. To rodzaj wspomnień, anegdot, historyjek o przyjaciołach i ludziach nietuzinkowych, których los rzucił w Bieszczady, to opowieść o legendzie zakapiorów napisana z sympatią do bohaterów, bez zadęcia do bycia wielką literaturą.
Książka Potockiego świetnie uzupełnia serial dokumentalny "Drwale i inne opowieści Bieszczadu" Ireny i Jerzego Morawskich.
Polecam!

Książka dla miłośników Bieszczad i snucia opowieści w barowych, piwno-winnych klimatach. To rodzaj wspomnień, anegdot, historyjek o przyjaciołach i ludziach nietuzinkowych, których los rzucił w Bieszczady, to opowieść o legendzie zakapiorów napisana z sympatią do bohaterów, bez zadęcia do bycia wielką literaturą.
Książka Potockiego świetnie uzupełnia serial dokumentalny...

Magiczna opowieść...

Magiczna opowieść...

Jak ktos kocha Bieszczady, to bedzie bezkrytyczny

Jak ktos kocha Bieszczady, to bedzie bezkrytyczny