Mam mieszane uczucia co do "Latynoafryki". Rozumiem niskie oceny publikacji - w moim przekonaniu wynikające głównie z doboru tekstów jak i redakcji zbioru, w którym aż połowę (!!) zajmuje przedruk redakcyjnej dyskusji na temat Afryki, w której R. Kapuściński był zaledwie jednym z prelegentów oraz posłowie córki Kapuscinskiego (niezbyt zresztą przekonywujące). Pozostaje uczucie nieprzyjemnego rozczarowania takim wyborem redakcji. Same teksty Kapuścińskiego, drukowane w latach 70-tych w "Kontynentach" literacko są dalekie od jego najlepszych tekstów, jednak trzeba pamiętać, że cel i adresaci tych krótkich form z "Kontynentów" były całkiem inne - nie da się więc zastosować prostego porównania. Mimo zgrzytów i mankamentów, teksty zebrane w zbiorze potwierdzają w moim przekonaniu reporterską odwagę, bezgraniczne zainteresowanie światem, a także literacką wrażliwość Kapuścińskiego.

Mam mieszane uczucia co do "Latynoafryki". Rozumiem niskie oceny publikacji - w moim przekonaniu wynikające głównie z doboru tekstów jak i redakcji zbioru, w którym aż połowę (!!) zajmuje przedruk redakcyjnej dyskusji na temat Afryki, w której R. Kapuściński był zaledwie jednym z prelegentów oraz posłowie córki Kapuscinskiego (niezbyt zresztą przekonywujące). Pozostaje...

Mało Kapuścińskiego w Kapuścińskim. Wydaje się , że książka wydana by zarobić na nazwisku znakomitego autora. Da się wyciągnąć kilka smaczków i zainteresować się wydarzeniami jeśli się ma taką potrzebę. Polecam tylko osobą obeznanym z Kapuścińskim.

Mało Kapuścińskiego w Kapuścińskim. Wydaje się , że książka wydana by zarobić na nazwisku znakomitego autora. Da się wyciągnąć kilka smaczków i zainteresować się wydarzeniami jeśli się ma taką potrzebę. Polecam tylko osobą obeznanym z Kapuścińskim.

Zbiór krótkich reportaży zamieszczanych (głównie) w latach 70. w magazynie „Kontynenty”. Same reportaże trzymają dość dobry poziom, jednak nie najlepiej się zestarzały. Reportaży w książce jest jednak niewiele, zajmują ok. 80 stron (mniej niż połowa objętości publikacji),więc postanowiono ją poszerzyć dodając redakcyjną dyskusję o Afryce, która w ramach „Kontynentów” odbyła się w 1980 r. (niewiele wnosząca, z perspektywy czasu widać, jak mylne były wówczas opinie),dość przydługi wstęp Krzysztofa Mroziewicza, tekst Rene Maisner, córki Kapuścińskiego, w którym próbuje interpretować zamieszczone w książce reportaże, jako de facto opisy sytuacji w Polsce (co jest mocno naciągane) oraz zupełnie zbędny „Słowniczek ważniejszych postaci, organizacji itp.” zawierający dość przypadkowe hasła.

Zbiór krótkich reportaży zamieszczanych (głównie) w latach 70. w magazynie „Kontynenty”. Same reportaże trzymają dość dobry poziom, jednak nie najlepiej się zestarzały. Reportaży w książce jest jednak niewiele, zajmują ok. 80 stron (mniej niż połowa objętości publikacji),więc postanowiono ją poszerzyć dodając redakcyjną dyskusję o Afryce, która w ramach „Kontynentów”...

Przeczytałam większość książek Kapuścińskiego i z tej perspektywy pozycja ta jest dla mnie ciekawym przykładem rozwoju pisarstwa tego pisarza. Ale dla osoby z zewnątrz jest to zbiór bardzo przeciętnych reportaży. Może czasem po prostu warto uszanować decyzje autora o nie publikowaniu w formie książkowej danych pozycji bo może nie były one wystarczająco dobre?

Przeczytałam większość książek Kapuścińskiego i z tej perspektywy pozycja ta jest dla mnie ciekawym przykładem rozwoju pisarstwa tego pisarza. Ale dla osoby z zewnątrz jest to zbiór bardzo przeciętnych reportaży. Może czasem po prostu warto uszanować decyzje autora o nie publikowaniu w formie książkowej danych pozycji bo może nie były one wystarczająco dobre?

Tak jak wskazuje opis nie jest to monografia a zbiór artykułów dotyczących zagadnień Afryki oraz Ameryki Łacińskiej i nie uważam aby był to jakkolwiek minus publikacji. Artykuły są świetne i w większości bardzo aktualne nawet po tak wielu latach. Jedynie dyskusja redakcyjna, a więc ostatni rozdział, wydaje mi się mniej wartościowa.

Tak jak wskazuje opis nie jest to monografia a zbiór artykułów dotyczących zagadnień Afryki oraz Ameryki Łacińskiej i nie uważam aby był to jakkolwiek minus publikacji. Artykuły są świetne i w większości bardzo aktualne nawet po tak wielu latach. Jedynie dyskusja redakcyjna, a więc ostatni rozdział, wydaje mi się mniej wartościowa.

Bardziej notatki niż reportaże. Bardziej wykłady z historii niż reporterskie opisy. Książka zbędna.

Bardziej notatki niż reportaże. Bardziej wykłady z historii niż reporterskie opisy. Książka zbędna.

Nowo wydane zbiór reportaży wyraźnie słabszy niż to, do czego jesteśmy przyzwyczajeni spod pióra Kapuścińskiego. Ale mimo wszystko warto przeczytać i te gorsze teksty reportera – choćby dla takich zdań: „Śmierć przestała być wiadomością – powiedział mi zmartwiony kolega z popołudniówki”.

Nowe-stare afrykańskie reportaże wiele mówią o... komunistycznej Polsce: między wierszami widać, czym była ówczesna wolność słowa.

Więcej o tej i innych książkach związanych z Afryką na blogu:
https://kawalekafryki.pl/afrykanskie-reportaze-o-polsce/

Nowo wydane zbiór reportaży wyraźnie słabszy niż to, do czego jesteśmy przyzwyczajeni spod pióra Kapuścińskiego. Ale mimo wszystko warto przeczytać i te gorsze teksty reportera – choćby dla takich zdań: „Śmierć przestała być wiadomością – powiedział mi zmartwiony kolega z popołudniówki”.

Nowe-stare afrykańskie reportaże wiele mówią o... komunistycznej Polsce: między...