Im więcej dowiaduję się o Chromerii, jej historii, polityce, wierzeniach i specyficznej magii, tym większe wrażenie robi na mnie uniwersum stworzone przez Brenta Weeksa w cyklu „Powiernik światła”. „Oślepiający nóż” jest płynną kontynuacją „Czarnego Pryzmata”. Po przegranej bitwie z Księciem Barw i stracie Garristonu Lord Pryzmat ma wiele spraw na głowie. Trzeba zapewnić miejsce do życia uciekinierom, przekonać Spektrum, że wojna jest faktem, prowadzić podjazdowe bitwy z własnym ojcem, uporządkować sprawy z Karris, zadbać o Kipa, nie pozwolić, by sekrety wyszły na jaw i misternie tkany plan runął – całkiem sporo zadań dla jednego człowieka, który przywykł, że może liczyć jedynie na siebie. Byłoby to ogromne wyzwanie dla Najwyższego Światłowładcy, ale jakoś by mu podołał…Tyle że Światłowładca traci barwy, Pryzmat umiera – po prostu wszystko pod górkę.

Ponieważ w fabule powieści nastąpiło rozproszenie wątków, autor zastosował naprzemienną narrację i kolejne rozdziały poświęca poszczególnym bohaterom. Dzięki temu czytelnik może trzymać rękę na pulsie i bogatszy o wiedzę, co się dzieje na innych frontach, szerzej interpretować kolejne zdarzenia.

Liv Danavis, córka najlepszego generała wojny Fałszywego Pryzmata, została w obozie Księcia Barw. Dziewczyna jest rozdarta między tym, czego uczono ją w szkole krzesania w Chromerii, a nowymi porządkami, które chce zaprowadzić Książę Barw. Jego poglądy i obietnice są kuszące…Dziewczyna, która zawsze czuła się gorsza, szybko im ulega. Ale czy intencje koloraka są czyste? Czy powrót starych bogów jest remedium na problemy Siedmiu Satrapii? To już inna sprawa, którą na pewno w ciekawy sposób Weeks rozwinie w kolejnych tomach. Przyznam, że Liv jest chyba najbardziej irytującą postacią tego cyklu: wiecznie niezadowolona, narzekająca, pokrzywdzona przez cały świat, a jednocześnie naiwna i głupiutka. Jest jednak ukryty potencjał w tej postaci i jestem ciekawa jej rozwoju.

Najbardziej w powieści urzekł mnie Kip. To chyba jakieś echo instynktu macierzyńskiego, czy coś w tym stylu. Jak ja kibicowałam temu chłopakowi w jego staraniu się o przyjęcie do Czarnej Gwardii, w nierównej walce z dziadkiem, w stawianiu czoła wszelkim przeciwnościom losu. Kip, z racji bycia bękartem Pryzmata, jest niewygodny dla wielu osób. Ale wrogowie zewnętrzni to nic w porównaniu z tym wrogiem, który siedzi w głowie chłopaka, i który cichym głosem mówi mu, że się do niczego nie nadaje, że jest nikim. Jednak Kip mozolnie pokonuje własne słabości i powoli zdobywa szacunek i przyjaciół. Niestety, autor nie szczędzi mu kolejnych trudności, które mogą zniszczyć wszystko, co chłopak osiągnął.

Mam wrażenie, że Brent Weeks nie lubi, gdy jego bohaterom dobrze się dzieje. Chwile szczęścia, jakie im funduje, z reguły są preludium do wielkiej katastrofy. Ale dzięki temu akcja na moment nie zwalnia. I choć ten tom „Powiernika światła” ma koło 900 stron, to i tak mam wrażenie, że jest stanowczo za krótki. Najchętniej wślizgnęłabym się między karty książki i jak najdłużej została z jej bohaterami. Albo w jakiś sposób wstrzyknęłabym sobie ją do krwiobiegu…Na szczęście Weeks pisze bardzo plastycznie i w pamięci mogę wciąż od nowa przeżywać dotychczas przeczytane tomy cyklu, który naprawdę serdecznie polecam.

Im więcej dowiaduję się o Chromerii, jej historii, polityce, wierzeniach i specyficznej magii, tym większe wrażenie robi na mnie uniwersum stworzone przez Brenta Weeksa w cyklu „Powiernik światła”. „Oślepiający nóż” jest płynną kontynuacją „Czarnego Pryzmata”. Po przegranej bitwie z Księciem Barw i stracie Garristonu Lord Pryzmat ma wiele spraw na głowie. Trzeba zapewnić...