Muszę przyznać, że od dawna chciałam poznać twórczość autora, wszystko przez to, że wiele osób mi go zachwalało. Miałam zacząć od książki "Zemsta najlepiej smakuje na zimno", ale było mi z nią jakoś "nie po drodze". Traf chciał, że w moje ręce wpadła "Czerwona Kraina". Tytuł niewiele mi mówił, ale za to intrygujący, opiewający w mroczność opis zachęcił mnie do przeczytania. W dodatku ta okładka, która przyciągnęła mój wzrok, z resztą jak i okładki poprzednich dzieł autora. Tak więc, sięgnęłam po "Czerwoną krainę" i tak naprawdę nie byłam pewna czego się po niej spodziewać. Widziałam jednak, już po pierwszym rozdziale, że autor włada ciekawym stylem, i stwierdziłam tym samym, że pomimo obszernej objętości książki, "pójdzie" mi z nią całkiem szybko.

"- Posłuchajcie - odezwał się karczmarz. - Nie chcę żadnych kłopotów w swojej...
- Ja też nie chciałem żadnych kłopotów - przerwał mu Owca. - A jednak same mnie znalazły. Mają taki paskudny zwyczaj."

Z opisu można wywnioskować, że historia opisana przez autora nie będzie należała do tych, wesołych, kolorowych i lekkich. Natomiast można być pewnym, że będzie brutalna, ciekawa i mroczna - co, akurat mojej osobie bardzo odpowiadało. "Czerwona kraina" skutecznie oderwała mnie od problemów i, dzięki niej moja wyobraźnia mogła odpocząć od paranormali oraz typowego fantasy. Brutalne i krwawe sceny, oraz postaci, które niewątpliwie zapadają głęboko w pamięć to coś, czego nie spotkacie w ckliwych książkach nieposiadających ni krzty przekleństw, bądź scen pełnych przemocy. Tutaj czuć ten mroczny klimat już od początku historii. Humor - trzeba przyznać - jest dosyć specyficzny, ale jak najbardziej smaczny, wyszukany i inteligentny.

Po książki tego typu sięgam dosyć rzadko. Zawsze obawiam się, że książka o takiej objętości, może zawierać nieciekawą historię, przy której będę się strasznie męczyła. Dlatego też ostrożnie podchodzę do takich tomów. Jednak po książki, z tak licznymi stronicami wydawnictwa MAG sięgać (jak się okazuje) mogę w ślepo, ponieważ wiem, że się na nich nie zawiodę. W tym przypadku również tak było, wszystko za sprawą tego, jak autor ciekawie opisał historię Płoszki. Zrobił to w sposób wciągający i pomimo tych wielu "brudnych" i brutalnych opisów - śmieszny.

"Śmierć jest jedyną pewną rzeczą. Jedynym faktem pośród licznych szans, możliwości , przypadków i perspektyw."

To jak Abercrombie stworzył postaci również należy do wielkich plusów. Otóż sama główna bohaterka, jest tworem dosyć osobliwym. Płoszka to taki miszmasz, z jednej strony twarda, nieugięta i żywiołowa dziewczyna pragnąca odnaleźć swoje rodzeństwo, a z drugiej zaś - zagubiona i miękka kobieta łaknąca uczucia - tyle, że nie chce się do tego za wszelką cenę przyznać, jednak, ja jako czytelnik wyłapałam tą drobną skrytą cechę Płoszki. Swoją drogą jej imię wcale nie jest adekwatne do jej czynów, bowiem Płoszka wcale nie jest płocha, jakby można było pomyśleć. Nie! To odważna młoda kobieta, która nie boi się rozlewu krwi, a i kiedy trzeba - potrafi być brutalna (nie tylko słownie).
Na celownik weźmy również Owcę, to jest dopiero tajemnicza postać, której prawdziwe oblicze poznajemy krok po kroku. Nie mogę powiedzieć, że Owca nie jest jedną z moich ulubionych postaci w tej książce - bo niewątpliwie jest. Starszy mężczyzna zaskarbił sobie moją sympatię gdzieś w okolicy 100 stron, później tylko zyskiwał w moich oczach. Jest jednak osobnik, którego kompletnie nie wiem do jakiej grupy zaklasyfikować - Temple. Jest to chyba najbardziej zmienna postać w tej książce - tutaj mam na myśli jego liczne metamorfozy. Najpierw jest w tzw. "służbie zła". Później jest samotnikiem, potem zaś z kolei jest tym dobrym, ale też nie do końca. Jedno można o nim powiedzieć - jest strasznym tchórzem, ale nie jest bohaterem, którego nie da się nie polubić.

Podsumowując. Opisy walk i różnych potyczek, których jest niemało - są efektowne, barwne i dopracowane. Postaci jest wiele, można się doszukać kilku czarnych charakterów, kilku białych, ale pomiędzy nimi w większości znaleźć można tych szarych - czyli będących mieszanką dobrego i złego. Akcja jest prowadzona żwawo, dzięki czemu nie ma czasu na nudę. "Czerwona kraina" to książka po którą warto sięgnąć, bowiem nie jest to książka, która zawiera na swoich stronicach powtarzalną fabułę. W książce toczy się walka, o sprawiedliwość, honor, miłość, przyjaźń. Jednak poświęcenie oraz zemsta to kluczowy motyw. Na koniec powiem jeszcze tylko tyle, że "Czerwona kraina" to historia, która skrywa przed czytelnikiem wiele tajemnic, których odkrywanie to nie lada przyjemność.

"Świat jest szarym miejscem pełnym półprawd. Częściowego zła i częściowego dobra. A jednak są na nim rzeczy, o które warto walczyć, i należy do tego dążyć z pełnym zaangażowaniem i oddaniem. Półśrodki do niczego nie prowadzą."

http://sol-shadowhunter.blogspot.com/

Muszę przyznać, że od dawna chciałam poznać twórczość autora, wszystko przez to, że wiele osób mi go zachwalało. Miałam zacząć od książki "Zemsta najlepiej smakuje na zimno", ale było mi z nią jakoś "nie po drodze". Traf chciał, że w moje ręce wpadła "Czerwona Kraina". Tytuł niewiele mi mówił, ale za to intrygujący, opiewający w mroczność opis zachęcił mnie do przeczytania....