Nie tak dobra jak trylogia Pierwszego Prawa czy Epoki Obłędu, ale cieszy, że Autor wraca do uniwersum, bo to na razie jedyne fantasy, które naprawdę mnie porwało.

Nie tak dobra jak trylogia Pierwszego Prawa czy Epoki Obłędu, ale cieszy, że Autor wraca do uniwersum, bo to na razie jedyne fantasy, które naprawdę mnie porwało.

Po "Bohaterach" było to miłe zaskoczenie. Klimat uniwersum Pierwszego Prawa świetny jak zwykle. I wraca do nas bohater z pierwszej trylogii.

Po "Bohaterach" było to miłe zaskoczenie. Klimat uniwersum Pierwszego Prawa świetny jak zwykle. I wraca do nas bohater z pierwszej trylogii.

Po raz kolejny Abercrombie pozytywnie mnie zaskoczył. Trzecia już książka z „Uniwersum Pierwszego Prawa” nie licząc trzech części zasadniczego cyklu nie odbiega poziomem od poprzedniczek. Chociaż wydaje się jednak słabsza.
Plusy:
- ponownie mamy ciekawy pomysł na fabułę, próba ocalenia porwanych dzieci;
- zawsze miło się wraca do świata, który intrygował swoją budową;
- bardzo dobrze wykreowani bohaterowie oraz relacje między nimi, szczególnie Płoszka, Temple i Owca znany pod innym imieniem z poprzednich części;
- nikt nie jest doskonały, każdy ma wiele zalet, ale też i wady;
- człowiek „przyparty do muru” zdolny jest do poświęcenia i heroicznych czynów;
- nawiązanie do poprzednich części zarówno poprzez bohaterów jak i wydarzenia;
- pragnienie zemsty budzi w ludziach dzikie instynkty;
- utrzymywanie klimatu zagrożenia, krwawych starć, bezwzględnych pojedynków;
- brutalna walka o przetrwanie w świecie gdzie liczy się władza i pieniądze;
- spora dawka czarnego humoru, cynizmu i zabawnych sytuacji.
Minusy:
- napisana trochę według schematu poprzednich części przez to wydaje się lekko wtórna (ale to już było),wskazane jest czytanie w sporych odstępach.
Ogółem książka bardzo dobra.

Po raz kolejny Abercrombie pozytywnie mnie zaskoczył. Trzecia już książka z „Uniwersum Pierwszego Prawa” nie licząc trzech części zasadniczego cyklu nie odbiega poziomem od poprzedniczek. Chociaż wydaje się jednak słabsza.
Plusy:
- ponownie mamy ciekawy pomysł na fabułę, próba ocalenia porwanych dzieci;
- zawsze miło się wraca do świata, który intrygował swoją budową;
-...

„Czerwona Kraina” to szósta pozycja z Uniwersum Pierwszego Prawa Abercrombiego i trzeci Stande Alone, który przenosi nas na dzikie i palące Południe.

Nie będę ukrywał, że byłem głęboko rozczarowany tą książką. Sam koncept jest bardzo nowatorski i wprowadził bardzo świeży powiew w Świecie autora. Mamy do czynienia z klasycznym Westernem osadzonym w UPP. Wiele motywów charakterystycznych dla Westernu po przeniesieniu do świata fantastycznego dało bardzo interesujący efekt, ale niestety mam wrażenie, że coś pogubiło się po drodze.
Nasza główna bohaterka jest strasznie nijaka i nudna, nie żywimy do niej żadnych uczuć, co jest aż smutne. Dawno nie spotkałem się z postacią, której losy by mnie aż tak nie obchodziły. Nie mogę nawet powiedzieć, że jej nie lubię, bo jest dla absolutnie obojętna. Postać naszego byłego kapłana jest interesująca i uważam ją za zdecydowanie zmarnowany potencjał. Co do Coski, uważam że w tej części wypadł najsłabiej spośród wszystkich, w których się pojawiał. A co do postaci Owcy… gdyby jego postać się nie pojawiła, książka byłaby prawdopodobnie najsłabszym dziełem Abercrombiego.

Świat przedstawiony zwiedzamy przemierzając przez pustkowia czerwonych równin. Jak to w Westernie bywa, mamy gorączkę złota, mamy coś na kształt Indianów, mamy obskurne bary, konne pościgi dyliżansów, oraz resztę z całym dobrodziejstwem inwentarza. Mimo prawidłowego prowadzenia wszystkiego co powyższe, książka niestety mnie nie kupiła.

Obiektywnie jestem w stanie stwierdzić, że jest to bardzo solidna pozycja, jednak po prostu nie dla mnie. Co nie znaczy że nie było warto! W zupełności natomiast jestem w stanie zrozumieć, dlaczego komuś mogłaby się podobać. Zdecydowanie nie warto ją pomijać w kontekście całego Uniwersum.

Cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak dosiąść wierzchowca, i odjechać w głąb Czerwonej Krainy, w stronę zachodzącego słońca…

„Czerwona Kraina” to szósta pozycja z Uniwersum Pierwszego Prawa Abercrombiego i trzeci Stande Alone, który przenosi nas na dzikie i palące Południe.

Nie będę ukrywał, że byłem głęboko rozczarowany tą książką. Sam koncept jest bardzo nowatorski i wprowadził bardzo świeży powiew w Świecie autora. Mamy do czynienia z klasycznym Westernem osadzonym w UPP. Wiele motywów...

wciągająca. zdecydowana inspiracja Dziikim Zachodem, ale jak podana- :)- cała prawda na talerzu, żadnych romantyzmów odnośnie pionierów, tylko codzienna, gorzka prawda. A akcja cudownie się toczy

wciągająca. zdecydowana inspiracja Dziikim Zachodem, ale jak podana- :)- cała prawda na talerzu, żadnych romantyzmów odnośnie pionierów, tylko codzienna, gorzka prawda. A akcja cudownie się toczy

Czerwona kraina jest chyba moim ulubionym, samodzielnym tomem w uniwersum Pierwszego Prawa i książką, która najbardziej przypomina mi trylogię wprowadzającą do tego świata. Jest to związane przede wszystkim z dwójką głównych bohaterów. Zarówno Płoszka, jak i Temple są postaciami typowymi dla powieści Abercrombiego: daleko im do nazwania się bohaterem, często podejmują wątpliwe moralne decyzje, a Temple jest dodatkowo tchórzem. Właśnie dzięki temu te postacie wydają się bardziej ludzkie. Fabuła książki nie jest porywająca, ale to właśnie decyzje tych dwóch protagonistów są motorem napędowym powieści.
Idealnie dobrano również postacie poboczne z Owcą i Coscą na czele. Cosca wprowadza wątki humorystyczne, natomiast Owca często odgrywa rolę mięśniaka, początkowo wbrew swojej woli. Obserwacja ich życiowych niepowodzeń dostarcza odpowiednio Płoszce i Templowi wielu cennych lekcji. Martwi mnie tylko finał powieści, z której jasno wynika, iż jest to ostatnie spotkanie z Coscą i Owcą. Przywykłem do ich obecności w tym uniwersum i będzie mi ich brakować. Liczę na choćby niewielki występ jednego z nich w nowej trylogii. Polecam

Czerwona kraina jest chyba moim ulubionym, samodzielnym tomem w uniwersum Pierwszego Prawa i książką, która najbardziej przypomina mi trylogię wprowadzającą do tego świata. Jest to związane przede wszystkim z dwójką głównych bohaterów. Zarówno Płoszka, jak i Temple są postaciami typowymi dla powieści Abercrombiego: daleko im do nazwania się bohaterem, często podejmują...

Mocna pozycja. Historia Owcy totalnie rozwala na łopatki. Historie drogi wydają się wypadać Abercrombie najlepiej.

Mocna pozycja. Historia Owcy totalnie rozwala na łopatki. Historie drogi wydają się wypadać Abercrombie najlepiej.

Najsłabsza z trzech samodzielnych pozycji w uniwersum pierwszego prawa. Jednocześnie domyślam się, że ten tom po części jest zamknięciem wątków z pierwszej trylogii, po części podbudową pod kolejną trylogię. Fabuła nie jest jakaś strasznie porywająca, wiadomo co jest jej główną osią ale dużo jest dłużyzn, postacie nie są tak dobre jak w innych pozycjach Abercrombiego i zakończenie które zazwyczaj obfituje w zwroty akcji tutaj jest nijakie. Mimo wszystko nie ma tragedii, jest średnio.

Najsłabsza z trzech samodzielnych pozycji w uniwersum pierwszego prawa. Jednocześnie domyślam się, że ten tom po części jest zamknięciem wątków z pierwszej trylogii, po części podbudową pod kolejną trylogię. Fabuła nie jest jakaś strasznie porywająca, wiadomo co jest jej główną osią ale dużo jest dłużyzn, postacie nie są tak dobre jak w innych pozycjach Abercrombiego i...

Trochę słabsza od poprzednich powieści z cyklu "Pierwszego Prawa" ale warta poświęconego czasu. Polecam.

Trochę słabsza od poprzednich powieści z cyklu "Pierwszego Prawa" ale warta poświęconego czasu. Polecam.

Chyba najsłabsza książka do tej pory. Co nie oznacza, że jest zła, ale miała wysoko zawieszoną poprzeczkę. Postacie na plus, fabuła na minus.

Chyba najsłabsza książka do tej pory. Co nie oznacza, że jest zła, ale miała wysoko zawieszoną poprzeczkę. Postacie na plus, fabuła na minus.