Niebo rozświetlone eterem

Coraz mniej oryginalności na rynku popkulturowym. Szczególnie w książkach i filmach przeznaczonych dla tak zwanych young adults. W każdym utworze dokładni taki sam schemat. Jak w czasach "Zmierzchu" moda była na pisanie opowieści o romansach między gatunkowych oraz o życiu 'dobrych wampirów', którzy uczęszczają nawet do szkół. To od czasów "Igrzysk śmierci" na rynku pojawia się coraz więcej książek opowiadając jak to życie może wyglądać za 100, 200, 300 lat. W każdej nasza przyszłość nie jawi się w kolorowych barwach. Na szczęście nagle zupełnie znikąd pojawia się niezwykły nastolatek, który ma za zadanie uratować cały świat/kraj. To oczywiście nie koniec. W czasie tej niezwykle niebezpiecznej misji musi pojawić się romans, przyjaźń i ktoś bliski, dla głównego bohatera, musi umrzeć aby pobudzić go do zemsty, albo dalszego działania. Jedynie co się zmienia to otoczenie. I ten akurat aspekt wychodzi pisarzom najlepiej. Niektórzy nawet zadziwiają mnie i skłaniają do czytania dalej, mimo, że fabuła temu przychylna nie jest.

"Przez burze ognia" nie wyłamuje się z żadnego, przedstawionego przeze mnie wcześniej, schematu. Jest w niej dokładnie o czym opowiadałam. Za to świat, w którym żyją bohaterowie wyjątkowo przypadł mi do gustu. Eter, unoszący się nad Ziemią, zmusił ludzi do schronienia się w szczelnych kopułach. Śmiercionośna substancja każdej zimy jest ogromnych zagrożeniem dla Dzikich, mieszkających po za granicami Podu. W kapsułach życie toczy się w wirtualnych Sferach, a na zewnątrz toczy się zacięta walka o przetrwanie. W związku z życiem pod eterowym niebem geny ludzi z czasem zaczęły mutować w wyniku czego na świat zaczęły przychodzić dzieci z ponad naturalnymi zdolnościami takimi jak widzenie w ciemności czy możliwość wyczuwania emocji. Dwójka przedstawicieli tych różnych rzeczywistości spotyka się i wspólnie zaczynają wędrówkę. Bla, bla, bla.

Veronica Rossi podzieliła swoją powieść na dwie części de facto. Przeplatają się ze sobą dwa punkty widzenia. Z jednej strony widzimy świat oczami Arii a z drugiej Perry'ego. Na szczęście autorka nie popadła w znienawidzoną przeze mnie manierę na pokazywanie tej samej sytuacji w kółko tylko z perspektywy innego bohatera przepisując dokładnie to samo jedynie dodając od czasu do czasu jakieś emocje. W "Przez burze ognia" tego nie ma, więc chwalić Boga za to.
Styl jak w każdej młodzieżówce jest prosty i niewymagający wielkiego zaangażowania. Nie zawiera słów, które mogłyby rozwinąć naszą mowę albo skłonić do sprawdzenia ich w słowniku. Sposób pisania autorki (a może tłumacza, bo to zawsze jest sprawa kontrowersyjna) jest zwyczajny i niczym się nie wyróżnia. Odbieram go jako zupełnie przeciętny. Veronica Rossi także uratowała kilka drzew przed wycięciem, ponieważ nie zajmowała zbędnych kartek zapychaczami, które miały na celu jedynie wizualnie powiększyć objętość książki. Mam namyśli, że nie pisała za długich opisów, czy dialogów o niczym. Niestety powieść ta nie wzbudziła we mnie żadnych silnych emocji, które pozwoliły by mi zapamiętać ją na dłużej.

Czy przeczytam kolejne tomy? Myślę, że tak. Po pierwsze dlatego, ze nie lubię nie kończyć rozpoczętych serii, chyba, że jakaś jest wyjątkowi denna. A po drugie dam szansę autorce na zauroczenie mnie swoim światem. Mam nadzieję, że jednak po zakończeniu "Przez bezmiar nocy", będę mogła powiedzieć coś więcej. Jest to debiutancka powieść Veronici Rossi, więc dajmy jej jeszcze rozwinąć skrzydła. (Co nie zmienia faktu, że temat wybrała oklepany).

Ocena: 6,5/10

Niebo rozświetlone eterem

Coraz mniej oryginalności na rynku popkulturowym. Szczególnie w książkach i filmach przeznaczonych dla tak zwanych young adults. W każdym utworze dokładni taki sam schemat. Jak w czasach "Zmierzchu" moda była na pisanie opowieści o romansach między gatunkowych oraz o życiu 'dobrych wampirów', którzy uczęszczają nawet do szkół. To od czasów...