"Domek literatury powinien być obszerny i rozciągły" - pisze Małgorzata Łukasiewicz w jednym ze szkiców z tomu "Dziwna rzecz pisanie". Do takiego domku tekstów kultury, przeróżnych sensów, znaczeń i relacji można czuć się zaproszonym, czytając te krótkie szkice. Ciężko znaleźć właściwe określenie - na esej za krótkie, na recenzję zbyt wybiórcze, a na tekst literaturoznawczy - chciałoby się rzecz, zbyt swobodne. Ale to właśnie ta wolność wyboru i zestawień tematów to główny atut tej książki. Potrafi ona skierować uwagę w różne strony, niemal niewidoczne drogowskazy kierują do kolejnych lektur, a te pewnie do jeszcze innych. A zresztą nawet bez sięgania do podanych źródeł ma się wrażenie, że horyzont kultury się poszerzył. I to w jakim stylu! Oby każdemu badaczowi i miłośnikowi kultury było dane tak polotne pióro!

"Domek literatury powinien być obszerny i rozciągły" - pisze Małgorzata Łukasiewicz w jednym ze szkiców z tomu "Dziwna rzecz pisanie". Do takiego domku tekstów kultury, przeróżnych sensów, znaczeń i relacji można czuć się zaproszonym, czytając te krótkie szkice. Ciężko znaleźć właściwe określenie - na esej za krótkie, na recenzję zbyt wybiórcze, a na tekst literaturoznawczy...

Pani profesor miałem okazję posłuchać podczas ubiegłorocznej edycji Bruno Schulz Festival. Ujęła mnie wówczas nienachalną mądrością, czy może raczej umiejętnością ubrania mądrości w słowa przystępne zamiast, jak to się często zdarza, umyślnie elitarne. Na pierwszym poziomie odbioru teksty te są zatem bardzo łatwo przyswajalne, napisane prosto i przejrzyście, z wyraźną myślą, by trafić pod strzechy ze światem, który na co dzień pod nimi nie gości. W tej konkurencji, jak się zdaje, nikt nie jest jednak w stanie doścignąć Lema.
Nawet gdy porównuję „Dziwną rzecz” z felietonami Gondowicza ze zbioru „Duch opowieści”, ten ostatni ujawnia w mojej opinii większy potencjał dotarcia do szerszego grona odbiorców. Pani profesor wspaniałomyślnie zakłada bowiem u swego czytelnika nieskromny poziom wiedzy wyjściowej, wymagany nie tylko do odnalezienia się w danych realiach, ale i do zainteresowania się nimi oraz do śledzenia – a nawet wczucia się – w pewien tok myślenia o literaturze; w wielu przypadkach, obawiam się, czytelnik okaże się tej wspaniałomyślności niegodny, a może i ja, przekonany, iż balansuję na granicy tej godności, zanadto sobie pochlebiam.
Ta obserwacja każe mi się zastanawiać, czy takie zawodowe skrzywienie objawiające się doszukiwaniem się w każdym przedmiocie, tekście, obrazie ukrytych znaczeń bywa na co dzień uciążliwe.
Wynika stąd taki wniosek, iż muszę powstrzymać się od sięgnięcia po już posiadany zbiór esejów piór pani profesor na temat twórczości Thomasa Manna, nie tylko do czasu zapoznania się z dziełami, które ów zbiór omawia, ale może i do momentu, w którym uznam – słusznie czy niesłusznie – że je zrozumiałem.
Ale jak to miło zobaczyć fragmenty, odłamki własnej wiedzy, w tym te szczególnie lubiane (Hoffmann!) sklejone z innymi, nieznanymi w zdumiewającą, płynną całość.
Gdy czytam takie rzeczy, najbardziej wstydzę się nie tego, że nie jestem erudytą, lecz tego, że czasem go udaję.

Pani profesor miałem okazję posłuchać podczas ubiegłorocznej edycji Bruno Schulz Festival. Ujęła mnie wówczas nienachalną mądrością, czy może raczej umiejętnością ubrania mądrości w słowa przystępne zamiast, jak to się często zdarza, umyślnie elitarne. Na pierwszym poziomie odbioru teksty te są zatem bardzo łatwo przyswajalne, napisane prosto i przejrzyście, z wyraźną...

Jeśli ktoś zna teksty Małgorzaty Łukasiewicz choćby z prasy, to z pewnością nie trzeba go zachęcać do przeczytania tego zbioru perełek. Jeśli nie, a lubicie mądre teksty w których erudycja autora wygląda nienachlanie z takiego zwyczajnego z pozoru, lekkiego pisania o książkach i o wszystkim zarazem, to sięgnijcie jak najszybciej.

To na ogół nie są teksty o książkach reklamowanych gdziekolwiek. To nie są teksty o książkach tylko. Także o obrazach, opowieściach, losach ludzi. Każdy na trzy do pięciu stron po przeczytaniu których popadamy w zamyślenie. Każdy tekst zmusza do głębokiego namysłu nad tym co wiemy, co chcielibyśmy wiedzieć, co chcielibyśmy przeczytać, przemyśleć, mieć w sobie.

Książka do której na pewno trzeba i chce się wracać.

Jeśli ktoś zna teksty Małgorzaty Łukasiewicz choćby z prasy, to z pewnością nie trzeba go zachęcać do przeczytania tego zbioru perełek. Jeśli nie, a lubicie mądre teksty w których erudycja autora wygląda nienachlanie z takiego zwyczajnego z pozoru, lekkiego pisania o książkach i o wszystkim zarazem, to sięgnijcie jak najszybciej.

To na ogół nie są teksty o książkach...