A.:

„Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy wchodzicie.” – Dante Alighieri

„Otchłań zła” nie jest pierwszą przeczytaną przeze mnie powieścią z cyklu „Trylogii zła”. Zaczęłam od końca, ale jednak zawsze można nadrobić zaległości. I to właśnie postanowiłam uczynić. A to, co właśnie skończyłam czytać… Przerosło moje oczekiwania. Nie spodziewałam się tak niemal doskonałej pod każdym względem lektury. I ponownie – nie sądziłam, że coś jest w stanie mnie zaskoczyć. A jednak Chattam okazał się w tym względzie prawdziwym szatanem, który zna moje najskrytsze czytelnicze pragnienia i jest w stanie je zaspokoić.

Inspektor Josh Brolin prowadzi śledztwo w sprawie seryjnego mordercy. Ślady nie są jednoznaczne. Wskazują na kogoś, kto nie ma prawa istnieć. Kogoś, kto już nie żyje. Czy to możliwe, aby powstał z grobu i wrócił? A może to jedynie naśladowca? Ale skąd zna aż tak dokładny warsztat pracy denata? Zagadki, tajemnice… Czyli coś, co tygryski lubią najbardziej. Demoniczne znaki, nawiązania do „Boskiej komedii” Dantego, duszna atmosfera rodem z horroru… Dużą zaletą powieści są ‘wizje’ Brolina, w których to zagląda do umysłu mordercy i widzi zbrodnię jego oczami, zaczyna myśleć jak on. Bardzo przypomina mi to postać Willa Grahama z „Hannibala” (pewnie dlatego postać Brolina ma dla mnie twarz Hugha Dancy’ego grającego Willa w serialu). Nadaje to pewnego smaczku i dzięki temu także czytelnik ma szansę dowiedzieć się, co też takim ludziom w głowie siedzi. A są to często myśli niekoniecznie logiczne, ale to właśnie one popychają psychopatów do takich, a nie innych zachowań.

Kolejnym plusem jest bardzo zrozumiały i prosty język powieści. Wszystkie trudniejsze terminy są świetnie wyjaśnione. Widać, że autor stara się dotrzeć do jak najszerszego kręgu odbiorców. Szczegółowe opisy zbrodni, śledztwa, badań patologów… To wszystko ułatwia nam zrozumienie wszystkiego, co zawarte jest w powieści. Dlaczego mordercy działają w określony sposób, do czego dążą, co chcą osiągnąć. Podejrzewam, że gdybym nie czytała wcześniej „Plugawego spisku”… Moja ocena byłaby wyższa. I tutaj nasuwa mi się jeszcze jedno: chyba za dużo literatury tego rodzaju czytam, bo nie robiły na mnie aż takiego wrażenia makabryczne opisy… Ale jak to mawiają – co kto lubi.

Maxime Chattam… To imię i nazwisko już na zawsze pozostanie dla mnie synonimem pisarza idealnego. Takiego, który umie przenieść mnie do świata, w którym mogę przenikać do najciemniejszych zakątków umysłów psychopatów, morderców… Ale to zabrzmiało! Jednak nic nie poradzę – uwielbiam taką literaturę. I polecam każdemu, kto tak jak ja uwielbia takie obrazki. Jak już wspomniałam - makabryczne obrazki.



----------------------------------------------


D.:

Zacząłem od ,,Plugawego Spisku'' i z miejsca pokochałem kunszt Maxime'a Chattam'a. Mimo iż końcówce czegoś zabrakło, to i tak jego ostatnia wypocina zajęła wysoką półkę w mojej biblioteczce. Kontynuując głębsze poznanie autora postanowiłem wrócić do korzeni.

Francuz pisze bardzo wnikliwym, ale jednocześnie przystępnym językiem. Zwroty akcji nie kolidują z Kartezjańska wiedzą autora, więc trochę poganiamy się z pistoletem i troszkę pobawimy się w detektywa. Dodatkową atrakcją jest dwutorowość fabuły. Przebrniemy przez bagna wynaturzonych fantazji autora w sflaczałych trampkach Josha, a chwilę później, niczym duchy wchodzimy w oliwkową skórę Juliette. Dla poszukiwaczy gliczy, radzę się uzbroić w cierpliwość i zaopatrzyć się w mikroskop elektronowy. Fabuła jest rozbudowana, więc ludzką rzeczą jest się potknąć, ale takich wpadek jest stosunkowo niewiele. Przy finishu autor troszkę się zaczął gubić, ale zrekompensował mi to ostatnimi stronami.

Otchłań zła... te dwa słowa mogą symbolizować nie tylko piekielne czeluście, skąd głośnym echem odbijają się jęki grzeszników, ale również głębię ludzkiej duszy. Podwójną naturę tych słów uzmysłowiła mi dopiero pierwsza część trylogii, z której Maxime Chattam zasłynął w szerokim świecie. Na upartego, do tego zlepka dwóch słówek można jeszcze przyrównać charakter tej powieści. Ona sama jest otchłanią. Im dłużej z nią przebywamy, tym bardziej nas wciąga.

A.:

„Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy wchodzicie.” – Dante Alighieri

„Otchłań zła” nie jest pierwszą przeczytaną przeze mnie powieścią z cyklu „Trylogii zła”. Zaczęłam od końca, ale jednak zawsze można nadrobić zaległości. I to właśnie postanowiłam uczynić. A to, co właśnie skończyłam czytać… Przerosło moje oczekiwania. Nie spodziewałam się tak niemal doskonałej...