Edouard opowiada słodko-gorzką historię swojego życia. Jest to historia pełna wzlotów i upadków, bo życie nie rozpieszcza, ale zawsze można się podnieść. Jego opowieść podzielona jest na trzy części: lata siedemdziesiąte, osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte. Każda z części składa się z krótkich rozdziałów, dzięki czemu opowieść dobrze się czyta.

Edouard opowiada słodko-gorzką historię swojego życia. Jest to historia pełna wzlotów i upadków, bo życie nie rozpieszcza, ale zawsze można się podnieść. Jego opowieść podzielona jest na trzy części: lata siedemdziesiąte, osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte. Każda z części składa się z krótkich rozdziałów, dzięki czemu opowieść dobrze się czyta.

Francuski współczesny pisarz, który juz po raz kolejny podbił moje serce. Bardzo wzruszająca powieść o życiu, które często decyduje za nas i na które nie mamy wpływu. Historia niedoszłego pisarza, który osiagnął sukces pracując w reklamie. Opowieść o rodzinie, miłości i jej braku, rozstaniach i chorobie napisana z humorem ale i ironią w przyjemnym stylu. Wiele dygresji odnoszących się do aktualności politycznych czy kulturalnych nadają lekturze autentyczności, która dla mnie jest tu dużym walorem. Autor, którego kilka innych pozycji mogę dopisac do długiej już listy książek do przeczytania.

http://edytalectures.blogspot.fr/2015/11/lecrivain-de-la-famille-gregoire.html

Francuski współczesny pisarz, który juz po raz kolejny podbił moje serce. Bardzo wzruszająca powieść o życiu, które często decyduje za nas i na które nie mamy wpływu. Historia niedoszłego pisarza, który osiagnął sukces pracując w reklamie. Opowieść o rodzinie, miłości i jej braku, rozstaniach i chorobie napisana z humorem ale i ironią w przyjemnym stylu. Wiele dygresji...

Powieść bardzo smutna, choć utrzymana w żartobliwym, lekkostrawnym tonie. Dojrzała refleksja dojrzałego mężczyzny, który nie ma już zbyt wielu złudzeń…
Ze spokojnym sercem przyznaję siódemkę, a nawet waham się nad ósemką, niemniej jednak… polecam! :-)

Powieść bardzo smutna, choć utrzymana w żartobliwym, lekkostrawnym tonie. Dojrzała refleksja dojrzałego mężczyzny, który nie ma już zbyt wielu złudzeń…
Ze spokojnym sercem przyznaję siódemkę, a nawet waham się nad ósemką, niemniej jednak… polecam! :-)

Mnie ta książka przygnębiła. I jest jakaś taka.. dziwna. Raczej nie chciałabym czytać jeszcze raz czegoś podobnego.

Mnie ta książka przygnębiła. I jest jakaś taka.. dziwna. Raczej nie chciałabym czytać jeszcze raz czegoś podobnego.

Plakac ze smiechu i smiac sie przez lzy - tak mialam zareagowac na te ksiazke zdaniem wydawcy.
Coz, ani jedno ani drugie nie bylo mi dane. Na szczescie, bo po takim opisie obawialam sie przerysowanych postaci i rzewnych historii. Tymczasem jest to zgrabnie napisana opowiesc o dojrzewaniu, o spelnianiu (lub nie) oczekiwan rodziny, o poczuciu obowiazku, o rodzacych sie i gasnacych uczuciach. Po prostu o dorastaniu i doroslosci bez upiekszania.

Plakac ze smiechu i smiac sie przez lzy - tak mialam zareagowac na te ksiazke zdaniem wydawcy.
Coz, ani jedno ani drugie nie bylo mi dane. Na szczescie, bo po takim opisie obawialam sie przerysowanych postaci i rzewnych historii. Tymczasem jest to zgrabnie napisana opowiesc o dojrzewaniu, o spelnianiu (lub nie) oczekiwan rodziny, o poczuciu obowiazku, o rodzacych sie i...

Dobra, ALE jego kolejna książka "Lista moich zachcianek" jest dużo, duuuużo lepsza

Dobra, ALE jego kolejna książka "Lista moich zachcianek" jest dużo, duuuużo lepsza

Nie pamiętam, żebym się uśmiechała czytając tę książkę, tak jak obiecuje notka na okładce. Ale to nie jest zarzut. Bynajmniej. "Pisarz rodzinny" ma moc oddziaływania: złożony z krótkich rozdziałów, z rwąca się frazą, nagromadzeniem metafor osadzonych w pięknym literackim języku - tkwi w głowie jeszcze długo po skończonej lekturze. Być może pytanie, które wypływa pomiędzy wierszami nie jest niczym odkrywczym: bo któż wikła nas w mitologię codzienności bardziej? My sami czy chcące widzieć w nas kogoś niezwykle odklejonego od rzeczywistości otoczenie? I jak świadomość tego dualizmu pozwala przeżyć i zrozumieć życie składające się z serii rozstań? "Pisarz rodzinny" daje nam ledwie zarys odpowiedzi. A boli ogromnie.

Nie pamiętam, żebym się uśmiechała czytając tę książkę, tak jak obiecuje notka na okładce. Ale to nie jest zarzut. Bynajmniej. "Pisarz rodzinny" ma moc oddziaływania: złożony z krótkich rozdziałów, z rwąca się frazą, nagromadzeniem metafor osadzonych w pięknym literackim języku - tkwi w głowie jeszcze długo po skończonej lekturze. Być może pytanie, które wypływa pomiędzy...

Rewelacyjna książka, zrobiła na mnie piorunujące wrażenie, smutna ale napisana w taki sposób że wierzę w każde słowo, czy naprawdę życie dwudzistolatka może tak wyglądać? Zaczęłam się przyglądać własnemu z przestrachem czy żeczywiście to życie decyduje za nas? Polecam warto!

Rewelacyjna książka, zrobiła na mnie piorunujące wrażenie, smutna ale napisana w taki sposób że wierzę w każde słowo, czy naprawdę życie dwudzistolatka może tak wyglądać? Zaczęłam się przyglądać własnemu z przestrachem czy żeczywiście to życie decyduje za nas? Polecam warto!

Talent... Coś tak ulotnego, subiektywnego, ale też tak bardzo pożądanego. Każdy z nas od czasu do czasu zastanawia się, co mógłby zdziałać, gdyby posiadał TALENT. Jak potoczyłoby się nasze życie, gdyby już w wieku dziecięcym odkryto nasz talent? Tym bardziej może nas zaskoczyć historia Édouarda. Niewinny wierszyk, napisany w wieku siedmiu lat sprawia, że całe jego życie napiętnowane zostaje wizją odnoszącego spektakularne sukcesy pisarza. Co jednak zrobić, gdy to, co zostało uznane za przejaw geniuszu, tak naprawdę ma w sobie więcej z przypadku?

Kolejne lata przynoszą szereg rozczarowań, niepowodzeń, skomplikowanych rodzinnych sytuacji. Tak wcześnie ujawniony dar zdaje się chłopca opuszczać, do tego dochodzą problemy w szkole a najbliższe mu osoby coraz bardziej się od siebie oddalają. "Pisarz rodzinny" to opowieść o w gruncie rzeczy bardzo przeciętnym człowieku, który całe życie płaci za to, że przedwcześnie zaszufladkowano go jako urodzonego geniusza.

Powieść Grégoire`a Delacourta to naprawdę ciekawe doświadczenie. Z jednej strony śledzimy losy dość zwykłego człowieka. Dlaczego więc tak trudno książkę odłożyć na półkę? Jest coś naprawdę intrygującego w sposobie, w jaki autor kreuje swojego bohatera i otaczającą go rzeczywistość. Delacourt zdaje się wyciskać esencję z każdej sytuacji, tak, by móc zaprezentować je w pełnej krasie. Otoczenie bohatera zmaga się z wieloma, dobrze znanymi nam problemami, choćby zdradą, odrzuceniem, czy niepełnosprawnością. W książce każdy z tych problemów oprawiony zostaje w odrobinę magii, która jednych wciągnie, innych ... solidnie wymęczy ;-)

Życie głównego bohatera pełne jest zaskakujących zdarzeń, jednak mnie najbardziej przypadły do gustu opisy jego stosunków z rodzicami. Ojciec jest najwierniejszym fanem jego talentu, człowiekiem, który nie wymaga od życia zbyt wiele a mimo to raz po raz odczuwa smak porażki. Z czasem proza życia zaczyna go przerastać i coraz bardziej zatraca się w samym sobie. Mimo to z synem zawsze będzie go łączyć wyjątkowa więź. Matka jest czarującą kobietą, niestety jej urok rozkwita wśród obcych mężczyzn, a kompletnie znika w obecności męża. Bohater mógłby znienawidzić ją za bardzo dyskusyjne zachowania, jednak trudno nie dostrzec swoistej fascynacji, jaką ją darzy. Jakby potrafił dostrzec w niej to, co dostrzegają inni, podczas gdy jego ojciec pozostaje na ten urok obojętny...

Osobiście do samego końca nie byłam pewna, czy książka naprawdę mi się podoba, pomimo to nie potrafiłam przestać czytać. Pisząc recenzję nadal nie potrafię jednoznacznie się określić, nachodzą mnie różnorodne myśli, których chyba nigdy nie będę w stanie złożyć. Dopadło mnie poczucie ... dezorientacji, z jednej strony dziwnej, z drugiej nawet przyjemnej. Wciąż zadaję sobie również pytanie, ile w tej książce prawdy a ile fikcji...

Książki tym razem nie polecę, zdając sobie sprawę z tego, że reakcję na jej treść mogą być naprawdę różne. Jeżeli jednak będziecie mieli okazję się z nią zapoznać, zaryzykujcie. Być może szybko z niej zrezygnujecie, może jednak znajdziecie w niej coś wyjątkowego...

(http://alison-2.blogspot.com/2013/04/pisarz-rodzinny.html)

Talent... Coś tak ulotnego, subiektywnego, ale też tak bardzo pożądanego. Każdy z nas od czasu do czasu zastanawia się, co mógłby zdziałać, gdyby posiadał TALENT. Jak potoczyłoby się nasze życie, gdyby już w wieku dziecięcym odkryto nasz talent? Tym bardziej może nas zaskoczyć historia Édouarda. Niewinny wierszyk, napisany w wieku siedmiu lat sprawia, że całe jego życie...

Doskonała - takie określenie krążyło mi po głowie w trakcie, jak i po lekturze "Pisarza rodzinnego". Książka nieplanowana, sięgnęłam po nią z polecenia i nie żałuję. Intrygujący portret rodziny, której członkowie ciągle poszukują, oczekują. Ciekawie skonstruowana i uformowana.

Doskonała - takie określenie krążyło mi po głowie w trakcie, jak i po lekturze "Pisarza rodzinnego". Książka nieplanowana, sięgnęłam po nią z polecenia i nie żałuję. Intrygujący portret rodziny, której członkowie ciągle poszukują, oczekują. Ciekawie skonstruowana i uformowana.