Czytałam kilka powieści Charlotte, pochłaniałam biografie jej i całej rodziny, zdążyłam więc w pewnym sensie ją poznać. Właśnie z tego powodu patrzę na jej książki przez pryzmat jej życiorysu czy przyzwyczajeń, które są nam teraz znane, tajemnic, jakie chciała ukryć i jest to pewna gratka dla fanów, więc również dla mnie.

Zdaje się, że to właśnie w "Profesorze" ta perwersyjna, nietypowa dla kobiety jej pokroju, natura wyłania się spomiędzy wierszy. Odkryła przed światem swoją potrzebę męskiej dominacji, relacji damsko-męskich, które najbardziej jej odpowiadały, zdradziła się ze swoimi pragnieniami i potrzebami, a swoje życiowe przejścia zakamuflowała w książkowym romansie.

Nie byłaby jednak sobą, gdyby nie dała upustu marzeniom, dlatego też pozwoliła Crimsworthowi i Frances na happy end, "sprezentowała" im majątek na założenie pensji, o czym sama przez całe życie z siostrami marzyła, a także odwróciła role w opisywanym związku. Tutaj to mężczyzna ubiega się o względy ukochanej, zupełnie na odwrót, niż w prawdziwym życiu, gdy sama Charlotte poniżała się szukając akceptacji w męskich oczach.

Nie zgodzę się też, że to słaba powieść. Jest to pierwszy, może lekko nieopierzony twór, ale czytałam go z niebywałym przejęciem i z dumą mogę ustawić go na półce obok innych tomów sygnowanych nazwiskiem Bronte.

Czytałam kilka powieści Charlotte, pochłaniałam biografie jej i całej rodziny, zdążyłam więc w pewnym sensie ją poznać. Właśnie z tego powodu patrzę na jej książki przez pryzmat jej życiorysu czy przyzwyczajeń, które są nam teraz znane, tajemnic, jakie chciała ukryć i jest to pewna gratka dla fanów, więc również dla mnie.

Zdaje się, że to właśnie w "Profesorze" ta...