Muszę przyznać, że pierwsza połowa jakoś nie bardzo mnie do siebie przekonała, wręcz trochę nudziła.

Muszę przyznać, że pierwsza połowa jakoś nie bardzo mnie do siebie przekonała, wręcz trochę nudziła.

Ponoć ta książka to debiut Charlotte Bronte i myślę, że jak na debiut wyszło całkiem nieźle. Czytało mi się "Profesora" całkiem przyjemnie, ale nie powiedziałabym, że jest to powieść, która zapada w pamięć. Dużo wątków podobnych jak w "Villette", jednak "Profesor" jest dużo uboższą książką - mamy tu i mniej bohaterów, i mniej wątków.
Trochę też zadziwił mnie koniec, nie mogłam się oprzeć jakiemuś nieokreślonemu uczuciu zagrożenia i napięcia. Byłam przekonana, że końcowa sielanka zakończy się jakimś tragicznym zdarzeniem. Tak się jednak nie stało. Nie pozostaje więc mi nic innego, jak uznać, że "Profesor" to opowieść o tym, że można osiągnąć sukces ciężką pracą i samozaparciem.

Ponoć ta książka to debiut Charlotte Bronte i myślę, że jak na debiut wyszło całkiem nieźle. Czytało mi się "Profesora" całkiem przyjemnie, ale nie powiedziałabym, że jest to powieść, która zapada w pamięć. Dużo wątków podobnych jak w "Villette", jednak "Profesor" jest dużo uboższą książką - mamy tu i mniej bohaterów, i mniej wątków.
Trochę też zadziwił mnie koniec, nie...

Pierwsza i najsłabsza książka Charlotte - 6/10.

Początkowo została odrzucona przez wydawców i autorka zadebiutowała dopiero "Jane Eyre". Według mnie "Profesor" nie jest wcale zły. Szkopuł w tym, że blado wypada przy innych dziełach Charlotte.

Po pierwsze: jest najkrótsza. Jedynie 300 stron. Po drugie, mało przekonywująco wypada uczucie profesora i uczennicy. Trudno uwierzyć w ich miłość, skoro mało się znają, mało ze sobą spedzili czasu, ich pogawędki wydają się jedynie spełniać konwenanse. Jakże inaczej Bronte opisała relacje Jane Eyre i pana Rochestera! Tam widać było wzajemną chemię!

"Profesor" to taka rozgrzewka przed "Villette", w ktorej akcja również rozgrywa się w szkole, a główną bohaterką jest nauczycielką.

Pierwsza i najsłabsza książka Charlotte - 6/10.

Początkowo została odrzucona przez wydawców i autorka zadebiutowała dopiero "Jane Eyre". Według mnie "Profesor" nie jest wcale zły. Szkopuł w tym, że blado wypada przy innych dziełach Charlotte.

Po pierwsze: jest najkrótsza. Jedynie 300 stron. Po drugie, mało przekonywująco wypada uczucie profesora i uczennicy. Trudno...

Do powieści Charlotte Brontë trzeba mieć czytelniczą cierpliwość, by dojrzeć w nich to, co najlepsze. Tak jest na pewno w moim przypadku.

Początkowo nie mogłam się wciągnąć w historię Williama, pierwsze rozdziały były nużące. Tak bardzo nie chciało mi się czytać, aż dotarłam do momentu, gdy główny bohater rzuca pracę i wyrusza do Brukseli, by szukać szczęścia. Potem już było znacznie lepiej.

Nie ma tu żadnych nagłych zwrotów akcji, bohaterowie są bardzo dojrzali jak na swój wiek, niektóre ich poglądy dziś bardzo rażą w oczy, a sama historia jest to przewidywalna. Mimo to „Profesor” podobał mi się znacznie bardziej niż „Jane Eyre”.

To bardzo odważna książka jak na tamte czasy, bardzo skupiająca są na emocjach bohatera, jego rozwoju i chęci podążania własną drogą, a nie tak jak każe tradycja czy norma społeczna.

Zachowanie i przemyślenia Williama doprowadzały mnie czasem do szału, bo kreował się na człowieka bez wad; Hunsdena nie mogłam zrozumieć, niby taki chamski i przemądrzały typ, ale jednocześnie najlepszy przyjaciel; Frances to niemal eteryczny anioł, pełna dobroci i własnych marzeń, i posiadająca ciętą ripostę; Zoraide Reuter i François Pelet - duet siebie warty, pod sztuczną uprzejmością kryją ogromne pokłady złośliwości i obłudy.

Dla tak świetnie skonstruowanych, różnorodnych postaci, warto było przeczytać tę powieść. :)

Do powieści Charlotte Brontë trzeba mieć czytelniczą cierpliwość, by dojrzeć w nich to, co najlepsze. Tak jest na pewno w moim przypadku.

Początkowo nie mogłam się wciągnąć w historię Williama, pierwsze rozdziały były nużące. Tak bardzo nie chciało mi się czytać, aż dotarłam do momentu, gdy główny bohater rzuca pracę i wyrusza do Brukseli, by szukać szczęścia. Potem już...

Lubię takie nieśpieszne historie, które może szaleńczo nie porywają, ale są wystarczajaco ciekawe chociażby ze względu na język i możliwość zatopienia się w innej epoce innych obyczajach. Zaciekawiło mnie to, że w tej książce mamy poszlaki wskazujące na to, że faktycznie kiedyś stosowano zalecenia wychowawcze J.J. Rousseau.

Lubię takie nieśpieszne historie, które może szaleńczo nie porywają, ale są wystarczajaco ciekawe chociażby ze względu na język i możliwość zatopienia się w innej epoce innych obyczajach. Zaciekawiło mnie to, że w tej książce mamy poszlaki wskazujące na to, że faktycznie kiedyś stosowano zalecenia wychowawcze J.J. Rousseau.

„W słońcu i w dostatku kwiaty są bardzo dobre; a jednak przez ile dni w życiu pada deszcz – ile jest pełnych katastrof listopadów, kiedy domowe ognisko spowiłby chłód, gdyby nie rozświetlał go jasny, wesoły blask umysłu.”

O! I dlatego uwielbiam powroty do klasyki. Dlatego uwielbiam prozę Charlotte Brontë. Dla takich cytatów chociażby. Ale nie tylko. „Profesor” to bowiem doskonałe uzupełnienie biografii pisarki, powieść mocno autobiograficzna, w której to autorka odwróciła role. Ale od początku.

Bohaterem „Profesora” jest William Cromsworth, który porzuca swoje arystokratyczne życie w Anglii, by zostać nauczycielem angielskiego w szkole dla młodych panien w Brukseli. Tam też zakochuje się w jednej z dziewcząt – Frances Henri, co dostrzega dyrektorka szkoły - Zoraïde Reuter. Zazdrosna kobieta zrobi wiele, by zniszczyć rodzące się uczucie pomiędzy profesorem a dziewczyną.

Co wątek ów ma jednakże wspólnego z samą Charlotte Brontë? Otóż ona sama również uczyła języka angielskiego w Brukseli. I również tam się zakochała. Obiektem jej westchnień był właściciel szkoły – Constantin Héger, mężczyzna żonaty, co oczywiście nie mogło skończyć się dla kobiety żyjącej w epoce wiktoriańskiej dobrze.

Ta "odwrócona" historia niespełnionej miłości w „Profesorze”, przedstawiona została „na chłodno”, z odautorskim dystansem, w sposób literacko dystyngowany. Narracja prowadzona jest leniwie, bez zbędnych zwrotów akcji, bez większych emocji, bezpiecznie. To udana próba odzwierciedlenia życia taki, jakim wówczas było. Bez zbędnej koloryzacji i upiększania. Być może dlatego podczas lektury odczuć można pewien niedosyt. Uzupełni go na pewno lektura jednej z późniejszych powieści Angielki – „Villette”, w której mowa o tym samym zauroczeniu, ale już zdecydowanie w mniej zawoalowany sposób.

Być może właśnie dlatego, co wyczytać można w mojej absolutnie ukochanej biografii „Charlotte Brontë i jej siostry śpiące” pióra Eryka Ostrowskiego, „Profesora” początkowo nikt nie chciał wydać, wydawcy odrzucali tekst aż dziewięciokrotnie.

I na koniec pewna ciekawostka, którą również przedstawia Eryk Ostrowski we ww. biografii. Pierwotny tytuł książki to „Mistrz” – „The Master”, co w języku angielskim jest wieloznaczne, może oznaczać zarówno „mistrzowski”, „wielki”, ale też – co w kontekście niespełnionego uczucia Brontë i jego wpływu na całe jej życie, jest szczególnie ujmujące – „opanować”, „zawładnąć”, „ujarzmić”.

Podoba mi się ta przewrotność, dwuznaczność, zabawa konwencją. Dlatego też Charlotte Brontë pozostaje jedną z moich ulubionych, by nie powiedzieć ulubioną pisarką, do której często i chętnie wracam.

„W słońcu i w dostatku kwiaty są bardzo dobre; a jednak przez ile dni w życiu pada deszcz – ile jest pełnych katastrof listopadów, kiedy domowe ognisko spowiłby chłód, gdyby nie rozświetlał go jasny, wesoły blask umysłu.”

O! I dlatego uwielbiam powroty do klasyki. Dlatego uwielbiam prozę Charlotte Brontë. Dla takich cytatów chociażby. Ale nie tylko. „Profesor” to bowiem...

„Profesor” to opowieść o miłości, ambicji i pracy. Książka dobrze napisana, z wątkami autobiograficznymi! Co więcej, niepozbawiona humoru oraz subtelnej erotyki. Nie jest to lektura obowiązkowa, ale miłośnikom klasyki i fanom sióstr Brontë może się spodobać...
Cała recenzja na blogu urocznica.pl: https://urocznica.pl/recenzja-profesor-charlotte-bronte/.

„Profesor” to opowieść o miłości, ambicji i pracy. Książka dobrze napisana, z wątkami autobiograficznymi! Co więcej, niepozbawiona humoru oraz subtelnej erotyki. Nie jest to lektura obowiązkowa, ale miłośnikom klasyki i fanom sióstr Brontë może się spodobać...
Cała recenzja na blogu urocznica.pl: https://urocznica.pl/recenzja-profesor-charlotte-bronte/.

Całkiem przyjemna, ale jakoś mnie nie powaliła. Ciekawie potoczyły się losy głównego bohatera, którego początkowa sytuacja nie należała do najlepszych.

Całkiem przyjemna, ale jakoś mnie nie powaliła. Ciekawie potoczyły się losy głównego bohatera, którego początkowa sytuacja nie należała do najlepszych.

Komentarze dotyczące kobiet...

Komentarze dotyczące kobiet...

„Wszystko osiąga w pewnej chwili swój kres, zarówno każdy rodzaj uczucia, jak i każde położenie w życiu.”

W świecie literatury klasycznej, nazwisko Charlotte Brontë świeci jak brylant. „Profesor” jest jej debiutancką powieścią, która przez długi czas pozostawała ukryta przed wieloma czytelnikami. Ta subtelna opowieść o życiu, miłości i wytrwałości jest nie tylko hołdem dla piękna języka, ale także głębokim studium ludzkich emocji.

Autorka zachwyca swoim talentem w tworzeniu postaci. Główny bohater, to postać pełna kontrastów, a jego dążenie do sukcesu oraz wytrwałość to elementy, które korespondują z osobistymi i życiowymi trudnościami. Czytelnik wraz z nim przeżywa tę wewnętrzną podróż i nie może się oprzeć emocjonalnemu zaangażowaniu w jego los. To postać, z którą każdy czytelnik może się zidentyfikować.

Jednak prawdziwym klejnotem są postacie kobiece, które autorka doskonale kreuje. Młoda nauczycielka staje się centralną postacią w życiu głównego bohatera i jednocześnie sercem tej powieści. Jej siła, niezależność i nieustępliwość w dążeniu do swoich marzeń czynią ją jedną z najbardziej inspirujących postaci literackich. Jej postawa kontrastuje z ówczesnymi normami społecznymi, co nadaje jej wyjątkową aurę i sprawia, że jest postacią trudną do zapomnienia.

Język jakim napisana jest ta powieść, to jak melodyjna pieśń, która wciąga czytelnika i wprawia go w zachwyt. Zdolność pisarki do opisywania emocji i tworzenia obrazów jest niezrównana, stanowiąc źródło niezapomnianych doświadczeń czytelniczych. Doskonale posługuje się swoim piórem, aby ukazać bogactwo ludzkich uczuć. Jej zdolność do ukazania emocji, zarówno tych ukrytych głęboko w sercach bohaterów, jak i tych wybuchających na powierzchni, jest zadziwiająca. Przez starannie dobrane słowa i zdania, autorka pozwala nam wczuć się w psychologiczny portret postaci, odkrywając ich wewnętrzne konflikty i pragnienia.

Opisy w książce są niczym pejzaże malowane pędzlem mistrza. Używa ona metafor i symboli, by stworzyć obrazy o głębokim znaczeniu. Każdy opis otoczenia, postaci czy sytuacji jest przemyślany i pełen znaczenia. W efekcie czytelnik nie tylko czyta tę książkę, ale staje się jej częścią. To nie jest jedynie aktywność umysłowa, ale wręcz uczestnictwo w literackim świecie stworzonym przez autorkę. Czytelnik doświadcza każdej emocji, wchodzi w skórę postaci, słyszy szmer ulic i widzi każdy detal opisanego środowiska. To literatura, która angażuje wszystkie zmysły i prowadzi do pełnej empatii wobec bohaterów.

„Profesor” Charlotte Brontë to literacki klejnot, który każdy miłośnik klasyki literatury powinien poznać. To opowieść o miłości, niezależności i dążeniu do spełnienia, opowiedziana w piękny i przemyślany sposób. Książka ta nie tylko dostarcza rozrywki, ale również prowokuje do refleksji nad ludzkimi emocjami i dylematami.

„Wszystko osiąga w pewnej chwili swój kres, zarówno każdy rodzaj uczucia, jak i każde położenie w życiu.”

W świecie literatury klasycznej, nazwisko Charlotte Brontë świeci jak brylant. „Profesor” jest jej debiutancką powieścią, która przez długi czas pozostawała ukryta przed wieloma czytelnikami. Ta subtelna opowieść o życiu, miłości i wytrwałości jest nie tylko hołdem dla...