Opowiadania Nowojorskie to zbiór, historii, który mnie absolutnie oczarował. W tej książce autor przenosi czytelnika w samo serce Nowego Jorku, ukazując nie tylko piękno tego miasta, ale również głębię ludzkich emocji i zawiłości codziennego życia. Każde opowiadanie jest jak mały klejnot, który skupia się na różnych aspektach życia i relacji międzyludzkich.

Jednym z najmocniejszych punktów tej książki jest wspaniała charakteryzacja postaci. Autor potrafi w niezwykle przekonujący sposób oddać ich cechy i uczucia, dzięki czemu czytelnik naprawdę odczuwa bliskość i autentyczność bohaterów. To sprawia, że każde opowiadanie staje się emocjonalnie angażujące i pozwala nam lepiej zrozumieć zarówno samych bohaterów, jak i sam Nowy Jork jako miejsce pełne różnorodności.

Opowiadania są zróżnicowane pod względem stylu i tematyki, co sprawia, że czytanie tej książki jest naprawdę ciekawym doświadczeniem. Autor porusza tematy takie jak miłość, samotność, tęsknota, zmagania z codziennymi trudnościami czy znalezienie sensu w tym wielkim mieście. Każde opowiadanie ma swoje unikalne przesłanie i potrafi zmusić do refleksji nad własnym życiem i relacjami.

Niesamowitą siłą Opowiadań Nowojorskich jest również niezwykła narracja autora. Jego piękny język, bogactwo opisów i wyczucie rytmu sprawiają, że czytanie staje się prawdziwą przyjemnością. James ma wspaniały talent do budowania napięcia i zaskakiwania czytelnika zwrotami akcji, co trzyma nas w napięciu i nie pozwala oderwać się od książki.

Opowiadania Nowojorskie to prawdziwy skarb dla miłośników literatury. Książka ta jest nie tylko pięknie napisana, ale również głęboko poruszająca i inspirująca. Jej opowiadania odkrywają przed nami różne oblicza Nowego Jorku i przypominają nam o sile emocji, które wpływają na nasze codzienne życie. Polecam ją każdemu, kto pragnie się zanurzyć w magicznym świecie opowieści i doświadczyć tego niezwykłego miasta na zupełnie nowy sposób.

Opowiadania Nowojorskie to zbiór, historii, który mnie absolutnie oczarował. W tej książce autor przenosi czytelnika w samo serce Nowego Jorku, ukazując nie tylko piękno tego miasta, ale również głębię ludzkich emocji i zawiłości codziennego życia. Każde opowiadanie jest jak mały klejnot, który skupia się na różnych aspektach życia i relacji międzyludzkich.

Jednym z...

Początkowo miałam nadzieję, że oto trafiłam na męską wersję Jane Austin, autora, który z precyzją i pietyzmem przedstawia panoramę postaci własnej warstwy społecznej. Drobiazgowe opisy, dbałość o szczegóły, piękny język - to wszystko znajdziemy u Henry'ego Jamesa. Szybko jednak okazuje się, że jest to autor wyjątkowo zjadliwy i niesprawiedliwy wobec kobiet, co bardzo przeszkadza w polubieniu jego bohaterek.
Kobiety z początku XX wieku są niewolnikami patriarchatu. Ich jedynym zadaniem jest znalezienie odpowiedniego męża, a potem wychowanie gromadki dzieci. Edukacja jest okrojona i utrudniona, a co więcej, zbyt inteligentne panny nie są zbyt pożądane na rynku matrymonialnym. Jednak dla Jamesa ta postawa wynika z ograniczoności kobiet, a nie z ograniczoności ich praw. Kilka pierwszych opowiadań jest istnym koszmarem, jakby autor wyżywał się na kolejnych typach kobiet, zupełnie nie biorąc pod uwagę warunków zewnętrznych. Inne opowiadania, w których zachowuje umiar, to znów drobiazgowe przyglądanie się postępowaniu starych kawalerów, zatwardziałych samotników, którzy z trudem odnajdują się w społeczeństwie.
Dla opisów i sprawności językowej można przeczytać, jednak ostrzegam, że sposób opisu postaci wzbudza irytację i poczucie niesprawiedliwości.

Początkowo miałam nadzieję, że oto trafiłam na męską wersję Jane Austin, autora, który z precyzją i pietyzmem przedstawia panoramę postaci własnej warstwy społecznej. Drobiazgowe opisy, dbałość o szczegóły, piękny język - to wszystko znajdziemy u Henry'ego Jamesa. Szybko jednak okazuje się, że jest to autor wyjątkowo zjadliwy i niesprawiedliwy wobec kobiet, co bardzo...

- Ależ! Obcować z Pana literaturą, panie Henry Jamesie, to doprawdy zaszczyt! Wielce kontenta jestem i uniżoną przyjaciółką mianować bym się chciała. Ja wiem, nieco goryczy przez Pana przemawia. Dlatego to też takie ujmujące! W każdym opowiadaniu pobrzmiewa ta nuta, rys charakterystyczny Pana postaci.
Zachwycona pozostaję.
Z podziękowaniem
- Polly

- Ależ! Obcować z Pana literaturą, panie Henry Jamesie, to doprawdy zaszczyt! Wielce kontenta jestem i uniżoną przyjaciółką mianować bym się chciała. Ja wiem, nieco goryczy przez Pana przemawia. Dlatego to też takie ujmujące! W każdym opowiadaniu pobrzmiewa ta nuta, rys charakterystyczny Pana postaci.
Zachwycona pozostaję.
Z podziękowaniem
- Polly

Klasa próżniacza w rozkwicie - czyli opowiadania londyńsko-nowojorskie o miłościach, konwenansach, zasadach i innych mniej ważnych rzeczach u schyłku XIX wieku. Nie da się nie wspomnieć o samym sposobie pisania H. Jamesa - tak gładko płynie się przez tę jego prozę, że nie sposób się nie zachwycać literackimi umiejętnościami autora. Opisy, które chce się czytać, opowiadają o tamtych czasach bardzo kolorowo, można się nimi bardzo przyjemnie pozachwycać.

Klasa próżniacza w rozkwicie - czyli opowiadania londyńsko-nowojorskie o miłościach, konwenansach, zasadach i innych mniej ważnych rzeczach u schyłku XIX wieku. Nie da się nie wspomnieć o samym sposobie pisania H. Jamesa - tak gładko płynie się przez tę jego prozę, że nie sposób się nie zachwycać literackimi umiejętnościami autora. Opisy, które chce się czytać, opowiadają o...

Piękny język, dogłębne obrazy i psychologia bohaterów. XIX wiek opisany Jamesa iskrzy i kontrastuje z tym co powstało w polskiej literaturze tego okresu.

Piękny język, dogłębne obrazy i psychologia bohaterów. XIX wiek opisany Jamesa iskrzy i kontrastuje z tym co powstało w polskiej literaturze tego okresu.

Piszę na podstawie pięciu z dziewięciu opowiadań: bardzo podoba mi się osadzenie treści na typowo codziennych zdarzeniach, gestach i jak niepozornie budują relacje międzyludzkie, tylko jest to za bardzo wygładzone. Nawet postacie mające problemy z kontaktem z rzeczywistością (niewyleczony żołnierz, Crawford) dostosowują się gładko do konwenansów, używają salonowego języka. Opowiadania wydają się idealne na film kostiumowy w starym stylu (nieporadnie nazwę go ,,angielskim"). Pomimo tego wygładzenia czyta się zaskakująco szybko, a większość postaci jest zarysowane bardzo dobrze. Zwłaszcza najlepsze opowiadanie, ,,Plac Waszyngtona", gdzie dwie kompletnie różniące się osobowości chcąc dobra młodej dziewczyny postępują zupełnie inaczej prowadząc do mało szczęśliwego rozwiązania.

Piszę na podstawie pięciu z dziewięciu opowiadań: bardzo podoba mi się osadzenie treści na typowo codziennych zdarzeniach, gestach i jak niepozornie budują relacje międzyludzkie, tylko jest to za bardzo wygładzone. Nawet postacie mające problemy z kontaktem z rzeczywistością (niewyleczony żołnierz, Crawford) dostosowują się gładko do konwenansów, używają salonowego języka....

"Opowiadania nowojorskie" czytałam sobie niespiesznie przez ostatni miesiąc, smakując tę prozę Jamesa i dozując sobie lekturę.

Jak to w przypadku zbiorów opowiadań bywa, jedne utwory okazały się lepsze, inne słabsze.
Za najbardziej udany i dojrzały utwór uważam "Plac Waszyngtona". Jest to opowiadanie najdłuższe i najciekawsze, ukazujące w pełni całą gamę uczuć, jakie towarzyszą bohaterom na przestrzeni kilkudziesięciu lat.

Emocje, ich analiza i refleksje to najczęstszy motyw opowiadań. Czasem wydawać się może, że i postacie, i narrator zbyt wnikliwie, niemal do bólu badają doznania i przeżycia, na tym jednak polega urok i siła twórczości Jamesa, którego nie bez kozery uważa się za ojca realizmu psychologicznego.

Inne częste motywy to - typowe dla całej twórczości pisarza - porównywanie kultury oraz mentalności europejskiej i amerykańskiej, a także rola pieniądz w życiu bohaterów. W większości opowiadań status materialny określa miejsce człowieka w społeczeństwie, a pragnienie zdobycia fortuny staje się sensem życia i przesłania inne wartości. Szukanie bogatego męża (lub zasobnej żony) i związane z tym intrygi, salonowe dyskusje o tzw. dobrych partiach i cudzych dochodach to codzienne "rozrywki" bohaterów.

Całość napisana jest pięknym, bogatym, niezwykle kunsztownym językiem. Często ta stylistyczna wirtuozeria wymaga od czytelnika skupienia, gdyż zdania są wielokrotnie złożone, składnia niesamowicie spiętrzona, ale wszystko to składa się na mistrzowski warsztat pisarza.
Dla mnie lektura "Opowiadań nowojorskich" była ucztą duchową.

"Opowiadania nowojorskie" czytałam sobie niespiesznie przez ostatni miesiąc, smakując tę prozę Jamesa i dozując sobie lekturę.

Jak to w przypadku zbiorów opowiadań bywa, jedne utwory okazały się lepsze, inne słabsze.
Za najbardziej udany i dojrzały utwór uważam "Plac Waszyngtona". Jest to opowiadanie najdłuższe i najciekawsze, ukazujące w pełni całą gamę uczuć, jakie...

Nuda, nuda, nuda... Chyba nie tego się spodziewałam. Opowiadania nie są przesłodzone ale w większości pisane jakby jednym schematem. Książkę wymęczyłam i straciłam dla niej zdecydowanie za dużo czasu.

Nuda, nuda, nuda... Chyba nie tego się spodziewałam. Opowiadania nie są przesłodzone ale w większości pisane jakby jednym schematem. Książkę wymęczyłam i straciłam dla niej zdecydowanie za dużo czasu.

Na książkę składa się kilka opowiadań, z których każde obdarzone jest na swój sposób unikalnym, niekiedy wręcz niepowtarzalnym klimatem, jak choćby w przypadku psychologicznego czy wręcz parapsychicznego motywu w "Niezłym narożniku". Prawdziwie jednak wyróżniają się te utwory, w których pobrzmiewają echa tradycyjnej powieści wiktoriańskiej, wzbogacone wszakże o nowoczesny już psychologizm. Moimi faworytami są zatem "Stałość Crawforda" i "Plac Waszyngtona". Pierwszy opowiada o zawiedzionej miłości, która wiedzie ku śmierci. Z pozoru nic bardziej przewidywalnego i błahego. Nie jest to jednak historia w duchu "Cierpień młodego Wertera". Crawforda dotyka bowiem miłość, która jest pułapką bez wyjścia. Jego psychika, a w rezultacie także i fizyczność, kurczą się i wypalają pod wpływem niszczącej potęgi instynktu. Jest to zarazem fascynująca historia o nieprzewidywalności i grozie życia, o tym jak łatwo zmienia ono swój bieg i jak próżną bywa nadzieja. "Plac Waszyngtona" (sfilmowany niegdyś przez Agnieszkę Holland) to dla mnie opowieść o "pragnieniu miłości", o potrzebie bycia kochanym silnej na tyle, że dla pozoru jej zaspokojenia godzimy się być zwodzonymi i oszukiwanymi.
Henry James był pisarzem amerykańskim, choć jego miłość do kultury europejskiej spowodowała, że ostatecznie zdecydował się na zamieszkanie w Anglii. Jego proza jest wykwintna, pełna majestatycznie brzmiących, misternie rozbudowanych zdań. Paradoksalnie język Jamesa jest zarazem bardzo subtelny. To prawdziwy mistrz prozy psychologicznej, odkrywca ukrytych znaczeń drobnych z pozoru i nieistotnych gestów czy zachowań.

Na książkę składa się kilka opowiadań, z których każde obdarzone jest na swój sposób unikalnym, niekiedy wręcz niepowtarzalnym klimatem, jak choćby w przypadku psychologicznego czy wręcz parapsychicznego motywu w "Niezłym narożniku". Prawdziwie jednak wyróżniają się te utwory, w których pobrzmiewają echa tradycyjnej powieści wiktoriańskiej, wzbogacone wszakże o nowoczesny...

Urokliwe opowiadania w eleganckim stylu, o paniach i panach ze sfer wyższych w powoli emancypujących się elitach amerykańskich (niektóre Panie już niemal wyzwolone, same wybierają mężów i inne takie szaleństwa).
Kilka opowiadań mnie ujęło, jedno absolutnie znudziło.
Na spokojny i zamglony wieczór - góra dwa!

Urokliwe opowiadania w eleganckim stylu, o paniach i panach ze sfer wyższych w powoli emancypujących się elitach amerykańskich (niektóre Panie już niemal wyzwolone, same wybierają mężów i inne takie szaleństwa).
Kilka opowiadań mnie ujęło, jedno absolutnie znudziło.
Na spokojny i zamglony wieczór - góra dwa!