Zupełnie wciągnęła mnie atmosfera Paryża z początku XX wieku. Miasto zostało świetnie odmalowane, stało się, zamiast tłem wydarzeń, ich bohaterem.
Fabuła również jest godna uwagi. Śledztwo prowadzone przez głównych bohaterów trzyma w napięciu, jest też logiczne (co wcale nie jest takie oczywiste w powieściach detektywistycznych, jak mogłoby się wydawać). Wnioski, jakie wyciągają detektywi-amatorzy są czasem zbyt daleko idące, a mimo to okazują się właściwe, co może irytować, ale nie zmienia za bardzo odbioru powieści. Dużym rozczarowaniem była niestety ostateczna konfrontacja z mordercą. Tak naprawdę nie wiemy, jakie były jego motywy, a napis na okładce, głoszący, że kontrola czasu ma tu coś do rzeczy, jest mocno naciągnięty , w gruncie rzeczy, mylący.
Styl Chattama to materiał na oddzielny tekst. Metaforyczny i zagadkowy, jest z pewnością atutem, ale dramatyczne zakończenia rozdziałów, urywane zdania mające budować napięcie, wyszukane przenośnie czasem bardziej bawią czy też przeszkadzają niż rzeczywiście tworzą niebezpieczny i tajemniczy nastrój.
Sądzę jednak, że, w ostatecznym rozrachunku, książka ta wypada naprawdę nieźle, z na pewno zdecydowanie lepiej niż można by to wywnioskować z licznych niepochlebnych recenzji. Czytało się ją całkiem przyjemnie, od czasu do czasu po plecach przebiegł dreszczyk, więc wydaje mi się, że jest to powieść przyzwoita i można ją przeczytać bez uszczerbku na godności czy rozumie.

Zupełnie wciągnęła mnie atmosfera Paryża z początku XX wieku. Miasto zostało świetnie odmalowane, stało się, zamiast tłem wydarzeń, ich bohaterem.
Fabuła również jest godna uwagi. Śledztwo prowadzone przez głównych bohaterów trzyma w napięciu, jest też logiczne (co wcale nie jest takie oczywiste w powieściach detektywistycznych, jak mogłoby się wydawać). Wnioski, jakie...