Treść ciekawa, przewrotna, chciałoby się rzec - bunuelowska. Forma za to zwięzła i do bólu uproszczona, oparta na zwięzłych, nienaturalnych dialogach, pozbawionych psychologicznego zindywidualizowania. Zabrakło pisarskiego nerwu. Bo ten publicystyczny (czy raczej: socjologiczno-prześmiewczy) jest tu na właściwym poziomie i działa zdecydowanie na korzyść książki.

Treść ciekawa, przewrotna, chciałoby się rzec - bunuelowska. Forma za to zwięzła i do bólu uproszczona, oparta na zwięzłych, nienaturalnych dialogach, pozbawionych psychologicznego zindywidualizowania. Zabrakło pisarskiego nerwu. Bo ten publicystyczny (czy raczej: socjologiczno-prześmiewczy) jest tu na właściwym poziomie i działa zdecydowanie na korzyść książki.

Cóż mogę powiedzieć o ciotce Tuli? Piszę bez cudzysłowu, bo mam na myśli postać.

Jest to kobieta anioł. Ale raczej archanioł Michał bezwzględnie gromiący diabła niż słodki aniołek skaczący po chmurkach. Wie co jest najlepsze dla jej bliskich lepiej niż oni sami i wdraża to w życie żelazną pięścią w aksamitnej rękawiczce. Roztacza nad siostrą, szwagrem i ich dziećmi skrzydła, spod których nie sposób się wyrwać. Wszelkie decyzje w rodzinie podejmuje ona, także te kto z kim ma związać swoje życie. Jest bezwzględną strażniczką czystości i nie dopuszcza nawet krótkiego narzeczeństwa, uznaje wyłącznie natychmiastowy ślub z osobą, która wzbudza zainteresowanie domownika.

Uff... czy chciałbym mieć taką ciotkę czy też innego krewnego o takim charakterze i władzy nad duszami i umysłami członków rodziny? Na pewno nie. Tula uosabia archetyp matki (chociaż nią nie była) kastrującej, tępiącej u siostrzeńców wszelkie objawy "samczości". Dziewczynki zresztą też traktowała z nie mniejszą surowością.

A jak układało się życie wewnętrzne ciotki Tuli? Co kierowało nią do takiego a nie innego postępowania? Tego nie zdradzę, żeby nie zepsuć przyjemności czytania.

Z lektury tej książki wyniosłem ciekawe i dość odważne spostrzeżenie dotyczące rezygnacji z posiadania dzieci czy współmałżonka. Otóż osoby samotne porównane są do pszczół robotnic, które same niepłodne, tworzą to co najlepsze w pszczelim królestwie i to one przekazują swą wiedzę następnym pokoleniom. Ci, którzy płodzą czyli królowe i trutnie, oprócz prokreacji nie wnoszą niczego do wspólnego dziedzictwa.

Cóż mogę powiedzieć o ciotce Tuli? Piszę bez cudzysłowu, bo mam na myśli postać.

Jest to kobieta anioł. Ale raczej archanioł Michał bezwzględnie gromiący diabła niż słodki aniołek skaczący po chmurkach. Wie co jest najlepsze dla jej bliskich lepiej niż oni sami i wdraża to w życie żelazną pięścią w aksamitnej rękawiczce. Roztacza nad siostrą, szwagrem i ich dziećmi...

Bardzo długo zastanawiałam się, co napisać na temat Ciotki Tuli Unamuna – książki, która we mnie budziła bardzo negatywne wrażenia, a wszystko przez sprowadzenie kobiet do roli maszynek do rodzenia dzieci. Hiszpański filozof wydaje się pochwalać takie podejście do płci pięknej. Kobieta nie może i nie powinna o sobie decydować, bo jest emocjonalna, a przez to nieracjonalna – wydaje się pobrzmiewać przez całą opowieść o kobiecie, która nakłania siostrę do małżeństwa, a później w imię o dobro społeczne chce, by ta spełniała swoją rolę żony przez rodzenie. Zakończenie jest bardzo zaskakujące i przykre. Krąg kobiecej klątwy nie zostaje przerwany.
Czy to są jednak prawdziwe przekonania filozofa? Czy kobietę powinno się sprowadzać do roli reproduktorki gatunku? Wszystko wyjaśni się dopiero w kontekście innej powieści (Miłości i pedagogiki). Unamuno w Ciotce Tuli na pewno przekazał nam ówczesną sytuację kobiet w większości krajów Europy. Jaka ona była? Czy o takiej roli marzymy? Czy kochający nas mężczyźni chcą nas uprzedmiotowić przez dążenie ku tradycyjnym wzorcom? Jakie były owe tradycyjne role?
Na te pytania będziemy mogli odpowiedzieć po przeczytaniu książki, przemyśleniu jej i daniu naszej połówce do przeczytania i przemyślenia, a później wykorzystaniu jej do wspólnej dyskusji.
Ja osobiście uciekałabym, gdzie pieprz rośnie, gdyby okazało się, że moje życie dla mężczyzny, który mnie kocha jest mniej ważne niż jego chęć utrwalenia genów w dzieciach. Książka właśnie przez to doskonale wkomponowuje się w aktualne dyskusje dotyczące aborcji i jej legalizacji czy całkowitego zakazu.

Bardzo długo zastanawiałam się, co napisać na temat Ciotki Tuli Unamuna – książki, która we mnie budziła bardzo negatywne wrażenia, a wszystko przez sprowadzenie kobiet do roli maszynek do rodzenia dzieci. Hiszpański filozof wydaje się pochwalać takie podejście do płci pięknej. Kobieta nie może i nie powinna o sobie decydować, bo jest emocjonalna, a przez to nieracjonalna –...