Sięgnęłam po tę książkę zwabiona nazwiskiem autora, Miguela de Unamuno. Wielki pisarz, filozof etc., wiadomo. Dziełko jest…specyficzne. Składa się z przetłumaczonego przez Unamuno zarysu jego własnej sylwetki pióra francuskiego krytyka, komentarza do tegoż i właściwego eseju o tym, jak się tworzy powieść. Na szczęście nie jest to poradnik pisania kreatywnego. To raczej wizja roli pisarza i czytelnika, ich wzajemnego stwarzania i odtwarzania dzieła. To wszystko w mocno politycznym zabarwieniu, bo dziełko było pisane podczas raczej przymusowego pobytu pisarza poza Hiszpanią, a to w wyniku usunięcia go z kraju przez dyktaturę Primo de Rivery. O ile komentarz ociera się chwilami o minoderię, o tyle zabawa ze słowami („umieranie nazywam odnarodzniem”) w zasadniczym eseju jest znacznie ciekawsza.

Sięgnęłam po tę książkę zwabiona nazwiskiem autora, Miguela de Unamuno. Wielki pisarz, filozof etc., wiadomo. Dziełko jest…specyficzne. Składa się z przetłumaczonego przez Unamuno zarysu jego własnej sylwetki pióra francuskiego krytyka, komentarza do tegoż i właściwego eseju o tym, jak się tworzy powieść. Na szczęście nie jest to poradnik pisania kreatywnego. To raczej...