Nie przepadam za nadawaniem czemukolwiek etykiet: wybitności, rewelacyjności, czy tym bardziej arcydzieła.
Z mojej perspektywy, fajniej napisać, powiedzieć, że to po prostu kawał dobrej literatury i tak jest tym razem. Mimo wszystko, ta konkretnie powieść Faulknera jest w pewnym sensie wybitna ze względu na język.
I rzecz nie w tym zajefajnym żonglowaniu przez pape Williama mnóstwem przymiotników. Te seriami wypluwane na papier określniki właśnie, to chyba najbardziej jak dla mnie charakterystyczny i nie do podrobienia - mimo starań innych pisarzy - styl Faulknera we wszystkich jego powieściach i opowiadaniach. Jako pisarz, a nawet trochę jak malarz, zawsze pokazywał na ich bazie barwną ilustrację Amerykańskiego Południa. Starał się przedstawić widziany swoimi oczami świat. Swoimi, bo mam wrażenie, że nigdy nie silił się na fałszywy obiektywizm.
Wybitność leży w nietypowym nawet jak dla niego języku, jakim Faulkner "Wściekłość i wrzask" rozpoczął. Języku upośledzonego chłopaka, którym kreśli chaos teraźniejszości, historii i towarzyszącym im emocji.
Storytelling Benjy'ego, już na początku jest jak uderzenie PKS 'u w nieświadomego czytelnika i wstrząs mózgu. Wszystko w pierwszym kontakcie. Później, kiedy opowieść językowo nieco łagodnieje, można płynnie lub płynniej wejść w te narracje.
A po jej ukończeniu, w ramach hulaszczej opinii klasycznie napisać, że jak w przypadku wielu trudnych powieści, to lektura nie dla każdego. I nie będzie w tym ani trochę przesady. Ale zapada w pamięć i z całą pewnością warto jest odbyć te trudną podróż.

Nie przepadam za nadawaniem czemukolwiek etykiet: wybitności, rewelacyjności, czy tym bardziej arcydzieła.
Z mojej perspektywy, fajniej napisać, powiedzieć, że to po prostu kawał dobrej literatury i tak jest tym razem. Mimo wszystko, ta konkretnie powieść Faulknera jest w pewnym sensie wybitna ze względu na język.
I rzecz nie w tym zajefajnym żonglowaniu przez pape Williama...

Niewiarygodna książka, w której Faulkner opisuje nam trudną historię amerykańskiego południa widzianą oczyma trzech braci, każdy obdarowany po mistrzowsku swoim własnym głosem, z którym to czytelnik musi się skonfrontować aby wydobyć zalążek prawdy o rodzinie Compsonów ...co na pewno nie będzie łatwym zadaniem. Choć trudny, może jest to jedyny sposób w jaki można zmierzyć się z przeszłością. Pozycja wymagająca, jednak warta każdej minuty.

"Ojciec uczy nas iż wszyscy ludzie to tylko zlepki lalki wypchane trocinami wymiecionymi ze śmietników gdzie wyrzucono wszystkie poprzednie lalki trociny co wypłynęły z jakieś rany w jakimś boku co nie dla mnie nie umarł"

Niewiarygodna książka, w której Faulkner opisuje nam trudną historię amerykańskiego południa widzianą oczyma trzech braci, każdy obdarowany po mistrzowsku swoim własnym głosem, z którym to czytelnik musi się skonfrontować aby wydobyć zalążek prawdy o rodzinie Compsonów ...co na pewno nie będzie łatwym zadaniem. Choć trudny, może jest to jedyny sposób w jaki można zmierzyć...

William Faulkner – Wściekłość i wrzask (1929) (9.2)

William Faulkner – Wściekłość i wrzask (1929) (9.2)

Po pierwsze i przede wszystkim skomplikowana.

Dobrze, że na końcu został umieszczony dodatek, bo wyjaśnia on dużo, wiele, o ile nie zdecydowaną większość.

Książka ciężka w odbiorze, początkowo czytanie idzie wolno, rozkręca się przy końcu. Doceniam ciekawą konwencje na fabułę autora, aczkolwiek mimo to nie porwała mnie. Mam wrażenie, że historia wcale nie jest tak porywająca. Może się trochę zestarzała?

Mimo wszystko doceniam Faulknera i na pewno będę kontynuował odkrywanie jego twórczości.

Po pierwsze i przede wszystkim skomplikowana.

Dobrze, że na końcu został umieszczony dodatek, bo wyjaśnia on dużo, wiele, o ile nie zdecydowaną większość.

Książka ciężka w odbiorze, początkowo czytanie idzie wolno, rozkręca się przy końcu. Doceniam ciekawą konwencje na fabułę autora, aczkolwiek mimo to nie porwała mnie. Mam wrażenie, że historia wcale nie jest tak...

Najbardziej sztandarowa, choć niełatwa w odbiorze (szczególnie dwa początkowe rozdziały) pozycja w dorobku amerykańskiego noblisty, rozpisana na cztery głosy historia rozkładu klanu Compsonów, która jak w soczewce ilustruje zmierzch naznaczonej niewolnictwem epoki amerykańskiego Południa.

To dobry czas dla faulknerowskiej prozy - po zeszłorocznym nowym przekładzie "Światłości w sierpniu" i w końcu przetłumaczonym na polski "Flagi pokrył kurz", na horyzoncie pojawia się nowe wznowienie "Kiedy umieram".

Warto się pochylić nad starym Mistrzem, tak nieszablonowa literatura nigdy się nie zestarzeje.

Najbardziej sztandarowa, choć niełatwa w odbiorze (szczególnie dwa początkowe rozdziały) pozycja w dorobku amerykańskiego noblisty, rozpisana na cztery głosy historia rozkładu klanu Compsonów, która jak w soczewce ilustruje zmierzch naznaczonej niewolnictwem epoki amerykańskiego Południa.

To dobry czas dla faulknerowskiej prozy - po zeszłorocznym nowym przekładzie...

Wstrząsająca książka, pisana przeważnie w formie dialogów, opisująca życie rodzinne dawnej Ameryki, z czarnoskórymi służącymi, z różnych perspektyw różnych osób. Początkowo nic nie wiemy, mnogość imion, kłótnie, opieka nad niepełnosprawnym Benjym ale stopniowo wyłania się obraz tragedii. By jeszcze lepiej zrozumieć fabułę, ostatni rozdział- wyjaśnienie- opisuje wszystkie postaci i ich motywy oraz ukazuje całą fabułę: Jason nienawidzi swojej siostrzenicy Quentin, będącą nieślubną córką jego siostry Candice, Candy oddaje córkę na wychowanie do domu rodzinnego a przez intrygę Jasona ma zakaz jej odwiedzania, w zamian przesyła na córkę pieniądze, które Jason przejmuje. Gdy Quentin- córka ma siedemnaście lat prawie siedem tysięcy dolarów kradnie Jasonowi i ucieka. Quentin- mężczyzna, wuj Jasona po roku studiowania na Harvardzie popełnia samobójstwo, kochał kazirodczą miłością, jest dobry, uczciwy i sam wymierza sobie karę... Świetnie nakreślone postaci. Uczciwy, nieszczęśliwie zakochany Quentin, cyniczny, wyrachowany Jason, który np. wiedząc, że czarnoskóry, czternastolatek Luster chciałby iść obejrzeć przedstawienie teatralnej trupy każe mu zapłacić za bilety, a ponieważ Luster nie ma własnych pieniędzy Jason wrzuca, jeden po drugim bilety do kominka. Tam jest mnóstwo takich smaczków. Książka ukazująca koegzystencję dwóch rodzin w jednym domu. Literatura wysokich lotów. Nie zrażajcie się początkowym niezrozumieniem, później puzzle układają się same. Zdecydowanie polecam.

Wstrząsająca książka, pisana przeważnie w formie dialogów, opisująca życie rodzinne dawnej Ameryki, z czarnoskórymi służącymi, z różnych perspektyw różnych osób. Początkowo nic nie wiemy, mnogość imion, kłótnie, opieka nad niepełnosprawnym Benjym ale stopniowo wyłania się obraz tragedii. By jeszcze lepiej zrozumieć fabułę, ostatni rozdział- wyjaśnienie- opisuje wszystkie...

Literatura najwyższej próby. Ciężko na początku się zorientować w fabule, bo narratorem jest upośledzony umysłowo bohater ale później do głosu dochodzą kolejni. Wypadałoby przeczytać raz jeszcze, bo jestem pewien, że pierwszy rozdział kryje wiele ciekawych elementów fabuły, które umknęły, bo nie było do końca jasne, kto jest kim. Zdecydowanie polecam wytrwałość na początku, bo będzie potrzebna ;-)

Literatura najwyższej próby. Ciężko na początku się zorientować w fabule, bo narratorem jest upośledzony umysłowo bohater ale później do głosu dochodzą kolejni. Wypadałoby przeczytać raz jeszcze, bo jestem pewien, że pierwszy rozdział kryje wiele ciekawych elementów fabuły, które umknęły, bo nie było do końca jasne, kto jest kim. Zdecydowanie polecam wytrwałość na początku,...

Ciekawa konwencja. Musi osiąść.

Ciekawa konwencja. Musi osiąść.

Trudne strumienie świadomości, a do tego jeszcze odwzorowywanie stylu mówienia w piśmie... Plus za dużo skakania w czasie jak dla mnie.

Trudne strumienie świadomości, a do tego jeszcze odwzorowywanie stylu mówienia w piśmie... Plus za dużo skakania w czasie jak dla mnie.

Nie przekonała mnie powieść Faulknera.

Pomińmy na chwilę "wyszukaną" narrację i dość eksperymentalną formułę, a otrzymany rezultat, tak czy siak, będzie dość mizerny.

Porównywanie pretensjonalnego Faulknera z Dostojewskim jest w tym przypadku zupełnie nie na miejscu.

Nie przekonała mnie powieść Faulknera.

Pomińmy na chwilę "wyszukaną" narrację i dość eksperymentalną formułę, a otrzymany rezultat, tak czy siak, będzie dość mizerny.

Porównywanie pretensjonalnego Faulknera z Dostojewskim jest w tym przypadku zupełnie nie na miejscu.