Męcząca lektura, nudna fabuła, a także trochę irytujący główny bohater o zapędach donżuana. Są miejsca ciekawe, zwłaszcza okres wojenny. Ale generalnie cieszę się, że książka już skończona, bo nie sprawiła mi przyjemności.

Męcząca lektura, nudna fabuła, a także trochę irytujący główny bohater o zapędach donżuana. Są miejsca ciekawe, zwłaszcza okres wojenny. Ale generalnie cieszę się, że książka już skończona, bo nie sprawiła mi przyjemności.

„Kto wie, może właśnie tego szuka się przez całe życie, tylko tego, tego żalu, najgłębszego z możliwych, aby wreszcie stać się samym sobą, zanim nadejdzie śmierć”

U Bukowskiego często przewijało się uwielbienie Celinem. Do tego stopnia, że aż zapragnęłam sprawdzić dlaczego. I faktycznie jej wpływ na twórczość Bukowskiego jest niezaprzeczalny.

Rozumiem, że powieść Celine’a w latach 30 poprzedniego wieku mogła szokować. Porzucił wszelkie konwenanse i bez skrupułów rozprawił się z ówczesną hipokryzją, złudzeniami i zakłamaniem. Podobnie jak Bukowski wiele lat później. Zastanawia mnie czy skala szokowania czytelnika była porównywalna i czy taki był zamiar.

Jakby na to nie patrzeć, Celine zapoczątkował pewien zwrot w języku i literaturze. Otworzył drzwi do szczerości i otwartości. Odważył się na bezpośredniość, bez pięknych ozdobników.

Jego bohater w swoich podróżach jakby wciąż czegoś szuka. Krytycznie ocenia ludzi i miejsca, siebie już mniej. Nigdzie nie potrafi znaleźć dla siebie miejsca. Być może szuka sam siebie.

„Kto wie, może właśnie tego szuka się przez całe życie, tylko tego, tego żalu, najgłębszego z możliwych, aby wreszcie stać się samym sobą, zanim nadejdzie śmierć”

U Bukowskiego często przewijało się uwielbienie Celinem. Do tego stopnia, że aż zapragnęłam sprawdzić dlaczego. I faktycznie jej wpływ na twórczość Bukowskiego jest niezaprzeczalny.

Rozumiem, że powieść...

Jednym zdaniem: książka wymagająca, ponura, obrzydliwie bezpośrednia, nie dająca żadnej nadziei - wspaniała.

Genialna, chociaż trudna powieść. Mnóstwo ohydy - duchowej i nie tylko. Celowo "nieładny" język, ale zaskakująco dobrze przyswajalny, może to zasługa tłumaczenia? "Podróż" nie ma nic wspólnego z tym, co czytuję najczęściej, preferuję tych autorów, którzy piszą, że to wszystko nie ma sensu, tylko robią to w innym stylu, innym językiem, ale cóż... Akceptuję, doceniam, zapamiętam.

Jednym zdaniem: książka wymagająca, ponura, obrzydliwie bezpośrednia, nie dająca żadnej nadziei - wspaniała.

Genialna, chociaż trudna powieść. Mnóstwo ohydy - duchowej i nie tylko. Celowo "nieładny" język, ale zaskakująco dobrze przyswajalny, może to zasługa tłumaczenia? "Podróż" nie ma nic wspólnego z tym, co czytuję najczęściej, preferuję tych autorów, którzy piszą, że...

cóż... niestety wiem kim/czym był autor i to pewnie determinowało odbiór książki. Według mnie główną, a może jedyną wartością tej książki jest bardzo rewolucyjny jak na owe czasy język, który nawet dziś chwilami wywołuje mdłości. Fabuła dość miałka, albo ja ją tak odbieram mając z tyłu głowy, że autor był skrajnym antysemitą, homofobem i entuzjastą hitleryzmu. Już w 1939r. orędował za przyłączeniem Francji do "dzieła" hitlera. Po wojnie jakimś cudem uniknął stryczka, który należał mu się jak mało komu. Do "postawienia go pod murem" nawoływał m.in. Jean-Paul Sartre. Dokonał żywota w biedzie.
Nigdy nie kupiłabym tej książki, ale dostałam w prezencie więc przeczytałam i ...więcej nie będzie. Jakoś nie potrafię oddzielić osoby pisarza od jego książki, a ten mnie wyjątkowo odstręcza.

cóż... niestety wiem kim/czym był autor i to pewnie determinowało odbiór książki. Według mnie główną, a może jedyną wartością tej książki jest bardzo rewolucyjny jak na owe czasy język, który nawet dziś chwilami wywołuje mdłości. Fabuła dość miałka, albo ja ją tak odbieram mając z tyłu głowy, że autor był skrajnym antysemitą, homofobem i entuzjastą hitleryzmu. Już w 1939r....

Flaki z olejem - nieraz trafi się smaczny kąsek, ale o skład lepiej nie pytać.

Flaki z olejem - nieraz trafi się smaczny kąsek, ale o skład lepiej nie pytać.

Smutno mi było, że to już koniec. Są miejsca absolutnie wybitne, niesamowite to dzieło, porywające, a jeszcze jak sobie człowiek uświadomi, że to lata 30' XXw. to szczena opada. Ależ to było świeże, nie do wiary! Genial. Daję 9/10, bo jednak nie jest równo super-wybitne, są fragmenty nieco słabsze (to znaczy na przykład 'tylko' znakomite, 'jedynie' świetne).
Prawdy tam co nie miara, i śmiechu, i goryczy, i mądrości (chwilami wyprzedzającej epokę, np. pewne osiągnięcia Podm.Lir. dotyczące struktur wewnątrzpsychicznych równoległe do Jungozy),i ironii, i powagi. Coś wspaniałego.

Smutno mi było, że to już koniec. Są miejsca absolutnie wybitne, niesamowite to dzieło, porywające, a jeszcze jak sobie człowiek uświadomi, że to lata 30' XXw. to szczena opada. Ależ to było świeże, nie do wiary! Genial. Daję 9/10, bo jednak nie jest równo super-wybitne, są fragmenty nieco słabsze (to znaczy na przykład 'tylko' znakomite, 'jedynie' świetne).
Prawdy tam co...

Fascynująca i bulwersująca zarazem. Niezwykły styl i charakter zdecydowanie wyprzedzający epokę, swoim nihilistycznym, cynicznym i lekko szyderczym spojrzeniem, które nie boi się kontrowersji i jest aż do bólu szczere i bezpośrednie. Poniżej wrzucam link do recenzji i artykułu o Celinie, będzie mi bardzo miło, jeśli ktoś przeczyta. https://www.brukowiec.com/post/celine-czyli-ojciec-francuskiego-egzystencjalizmu

Fascynująca i bulwersująca zarazem. Niezwykły styl i charakter zdecydowanie wyprzedzający epokę, swoim nihilistycznym, cynicznym i lekko szyderczym spojrzeniem, które nie boi się kontrowersji i jest aż do bólu szczere i bezpośrednie. Poniżej wrzucam link do recenzji i artykułu o Celinie, będzie mi bardzo miło, jeśli ktoś przeczyta....

Tyleż obrzydliwa, co wybitna. Wyżyny literatury pod każdym względem. Czujcie się jednak ostrzeżeni - jeśli, w przeciwieństwie do mnie, nie zakochacie się w jej stylu, czeka was dość monotonna przeprawa, bo historia równie dobrze mogłaby skończyć się w połowie... Albo przynajmniej zostać podzielona na dwie powieści, z których ta pierwsza wymykałaby się skali, a ta druga stanowiła zaledwie wyborny fan service dla spragnionych świata przedstawionego.

Tyleż obrzydliwa, co wybitna. Wyżyny literatury pod każdym względem. Czujcie się jednak ostrzeżeni - jeśli, w przeciwieństwie do mnie, nie zakochacie się w jej stylu, czeka was dość monotonna przeprawa, bo historia równie dobrze mogłaby skończyć się w połowie... Albo przynajmniej zostać podzielona na dwie powieści, z których ta pierwsza wymykałaby się skali, a ta druga...

Książka o beznadziei i szeroko pojętym złu. Pada w niej wiele sądów, tych ciekawych, bo mocno kontrowersyjnych, ale też sporo z nich jest po prostu trafnych, choć dość bolesnych w swojej treści. Język na pewno w czasie wydania był przełomowy. Jest w niej coś ponadczasowego.

Książka o beznadziei i szeroko pojętym złu. Pada w niej wiele sądów, tych ciekawych, bo mocno kontrowersyjnych, ale też sporo z nich jest po prostu trafnych, choć dość bolesnych w swojej treści. Język na pewno w czasie wydania był przełomowy. Jest w niej coś ponadczasowego.

Podróż do kresu nocy nie pozostawia czytelnikowi złudzeń co do obrazu życia człowieka z nizin społecznych Francji z początku XX wieku. Realia były wtedy inne niż dziś, ale wciąż można dokonać wielu paraleli.
Życie, im dalej w nie brniemy coraz bardziej się przed nami obnaża, zapach stęchlizny, zepsucia, nasila się... aż w końcu widzimy kres... nagą prawdę... trupa!

Podróż do kresu nocy nie pozostawia czytelnikowi złudzeń co do obrazu życia człowieka z nizin społecznych Francji z początku XX wieku. Realia były wtedy inne niż dziś, ale wciąż można dokonać wielu paraleli.
Życie, im dalej w nie brniemy coraz bardziej się przed nami obnaża, zapach stęchlizny, zepsucia, nasila się... aż w końcu widzimy kres... nagą prawdę... trupa!