"Widzę szczególną miłość. I wiele podróży. Jesteś zdrowa jak koń i to często będzie cię ratować. Będziesz miała intensywne życie, inne niż to, które było ci przeznaczone z urodzenia (...). Widzę dwunastu potomków." - taką wróżbę wyczytano z dłoni Marty.

Życie Marty Skowrońskiej od chwili poczęcia przesycone było dramatycznymi momentami. Przy porodzie zmarła jej matka, wychowywana przez macochę, traktowana jak służąca i rozpustnica, ciężko pracowała, nie tylko w polu, od najmłodszych lat. Bieda, wielodzietna rodzina, trudna sytuacja polityczna i ekonomiczna Inflant - w takich czasach dorastała.
Jako młoda dziewczyna na każdym kroku spotykała się z obelgami, poniżaniem i niewybrednymi żartami czy propozycjami seksualnymi. Sprzedana Rosjaninowi do służby, poznała najciemniejszą stronę życia kobiety - przemoc, gwałty, nienawiść, co doprowadziło ją do popełnienia morderstwa na okrutnym prześladowcy.
Spotykała na swej drodze również dobrych, pomocnych i życzliwych ludzi (ale tylko kilku), przeżyła nieszczęśliwą miłość, zamążpójście z rozsądku czy raczej z konieczności oraz śmierć swojego nienarodzonego dziecka. Spodobała się carowi, wygrał ją i przeniosła się na Kreml, by poznać dworskie życie, w którym alkohol lał się strumieniami, było głośno, radośnie, gdzie królowała wyuzdana erotyka, a spory/kłótnie/zdrady załatwiano przy użyciu najsilniejszego z argumentów: morderstwa. Marta, jedna z wielu nałożnic cara poznała istotę Wszechrusi od środka. Cierpiała jak mało kto, kochała, jak mało kto. By utrzymać się przy boku Piotra musiała rodzić, musiała urodzić zdrowego, silnego następcę, oczywiście chłopca. Kilkanaście razy nosiła życie pod sercem. Większość dzieci umierała nie dożywszy nawet kilku lat. Zostały tylko córki. Jak silna to była osobowość świadczyć może choćby brak męskiego potomka, brak umiejętności czytania i pisania, pochodzenie z nizin społecznych - mimo tego wszystkiego Marta Skowrońska została carycą - Katarzyną I.

Genialna powieść ukazująca wielkie namiętności, ludzkie dramaty - nie można tej książki po prostu czytać, każdy jej fragment przeżywa się na równi z jej bohaterami: jest tu i radość, i obrzydzenie, i strach, i złość, i bezsilność. "Caryca" kieruje uczuciami czytelnika od początku do końca.

Warto zwrócić uwagę na doskonale pokazane tło historyczne, z wszelkimi detalami, obraz Kremla "od kuchni", polityka, wojny, potęga, mechanizmy władzy, ale i lęki, kaprysy czy głupota państwowych zwierzchników. Alpsten dba o każdy szczegół - są tu również informacje m.in. o stanie higieny w ówczesnych czasach, o obowiązującym "prawie" - rosyjska brutalność w wymierzaniu kar nie ma sobie równych.

Aż trudno uwierzyć, że to literacki debiut. "Caryca" to książka mądra, rzetelna i potrzebna. Alpsten wykazała się lekkim piórem, powieść czyta się przyjemnie, nic tu (językowo) nie drażni, osobiście ujął mnie sposób oddawanie emocji przez autorkę. Do dziś nie mogę się otrząsnąć po lekturze "Carycy". Słowa uznania należą się również tłumaczce, świetna robota.

http://dajprzeczytac.blogspot.com/

"Widzę szczególną miłość. I wiele podróży. Jesteś zdrowa jak koń i to często będzie cię ratować. Będziesz miała intensywne życie, inne niż to, które było ci przeznaczone z urodzenia (...). Widzę dwunastu potomków." - taką wróżbę wyczytano z dłoni Marty.

Życie Marty Skowrońskiej od chwili poczęcia przesycone było dramatycznymi momentami. Przy porodzie zmarła jej matka,...