5/10 - PRZECIĘTNY

Ashton to małe, na pierwszy rzut oka niczym nie wyróżniające się uniwersyteckie miasteczko. Kiedy jednak dociekliwy reporter miejscowej gazety oraz pastor pobliskiego kościoła zaczynają dostrzegać dziwne wydarzenia, wychodzi na jaw, że władzę nad miastem próbuje przejąć tajemnicza sekta. Ludzie, którzy podjęli walkę z okultystyczną mafią, albo znikają w niewyjaśnionych okolicznościach, albo poprzez szykany zmuszeni są do opuszczenia Ashton. Nikt nie zdaje sobie sprawy jak bardzo poważna jest sytuacja. Nikt nie przypuszcza też, że za wszystkimi tymi wydarzeniami stoją siły piekielne. Przeciwko gromadzącej się nad Ashton potężnej armii ciemności wysłany zostaje doborowy oddział anielskich zastępów. Aby zwyciężyć w tej walce siły dobra muszą jednak liczyć na wsparcie ludzi i ich żarliwą modlitwę.

Czy można napisać ciekawy horror z demonami w roli głównej, ale bez hektolitrów krwi, brutalnych morderstw, scen wyuzdanego seksu i chociażby jednego, małego przekleństwa? Prawda, że nie? Ha! A Frankowi Perettiemu prawie się to udało. Prawie, bo zabrakło tak naprawdę tylko jednego, ale dość istotnego elementu tej układanki, a mianowicie chociażby znamion jakiejkolwiek wiarygodności. Nie da się bowiem ukryć, że „Władcy ciemności” to ewidentna, mocno narzucająca się chrześcijańska propaganda. Fakt, że nawet całkiem sympatyczna, ale nadal zawierająca wszystkie możliwe wady nachalnej indoktrynacji. Największa wadą tej powieści jest jej jednowymiarowość. Autor przedstawia pojęcia dobra i zła niczym w naiwnej bajce dla grzecznych dzieci. Wszystko jest czarno-białe. Jakby nie było nic pomiędzy, żadnych odcieni szarości. Ukazanie tematu w ten sposób nie dość, że jest niewiarygodne, to w dodatku szybko męczy, nudzi i sprawia, że cała historia robi się oczywista i przewidywalna. Postacie są sztuczne, sprawiają wrażenie, jakby nie miały nic wspólnego z realnym światem, dialogi natomiast momentami tak naiwne, że aż śmieszne. Czyli co? Nie da się tego czytać? O dziwo nie! Nie jest tak źle. Lektura „Władców ciemności” po pewnym czasie zaczyna wciągać. Okazuje się, że mimo wszystko Peretti posiada naprawdę solidny warsztat pisarski. Potrafi sklecić bardzo sensowną intrygę i posługuje się plastycznym językiem, co ułatwia mu generowanie barwnych opisów. Całkiem fajnie zobrazowane zostało przenikanie się świata realnego z tym duchowym, gdzie między aniołami i demonami toczy się nieustająca wojna o ludzkie dusze. Mocno uwiera jednak fakt, że miara sukcesu sił dobra w walce ze złem, została spłycona tylko i wyłącznie do intensywności modlitw wiernych i tego ile „zdrowasiek” są oni w stanie wyklepać w ciągu określonego czasu. Chyba jednak nie tędy droga… Reasumując, wątek sensacyjny wypada bardzo dobrze i gdyby nie przesadna religijna agitacja, która nieco wymknęła się autorowi spod kontroli, to „Władcy ciemności” mogliby aspirować do miana bardzo solidnej powieści.

Długo zastanawiałem się dla kogo przeznaczona jest niniejsza książka i wyszło mi, że albo dla ludzi bardzo młodych, albo bardzo religijnych. W każdym razie tych, którzy z natury będą potrafili mniej krytycznie spojrzeć na wszystkie niedociągnięcia tej powieści. Ja nie należę ani do jednej, ani do drugiej grupy, więc wstrzymam się z polecaniem tej książki innym czytelnikom.

5/10 - PRZECIĘTNY

Ashton to małe, na pierwszy rzut oka niczym nie wyróżniające się uniwersyteckie miasteczko. Kiedy jednak dociekliwy reporter miejscowej gazety oraz pastor pobliskiego kościoła zaczynają dostrzegać dziwne wydarzenia, wychodzi na jaw, że władzę nad miastem próbuje przejąć tajemnicza sekta. Ludzie, którzy podjęli walkę z okultystyczną mafią, albo znikają w...