Poprzednie dwie części cyklu „Pellinoru” kręciły się wokół Maerad, robiąc to bardzo dobrze. Z bólem uświadomiłem sobie, iż fabuła „Kruka” jest skoncentrowana na Hemie, bracie głównej bohaterki, którego nie uważałem za postać ciekawą. Jakże się pomyliłem.

Z recenzji „Zagadki” chwaliłem autorkę za ciekawe miejsca i postacie, za niecodzienne widoki i prowadzenie fabuły bardzo logicznej, jednak nieprzewidywalnej. Tutaj pokazuje nam ona pełnię swoich możliwości. Nie chcę zdradzać za dużo, pozwolę sobie jednak napomknąć o samych miejscach, w których rozgrywane będą wydarzeniami. Mamy bowiem do czynienia z Turbanskiem, mistycznym, pustynnym miastem w trakcie oblężenia… Zetkniemy się z podziemnymi korytarzami dawno zapomnianej cywilizacji, w której wciąż prosperuje ruch oporu… Na końcu zaś przyjdzie nam zobaczyć coś, co można porównać do dziecięcego obozu koncentracyjnego. Istna mieszanka wyjątkowych miejsc, z którymi ciężko będzie się rozstać!

Główny bohater dorasta, czyniąc to metodycznie – subtelnie, ale widocznie. Jeśli Maerad jest bohaterką ciekawą, wielowarstwową i lubianą, Hem w moich oczach przerasta ją wielokrotnie. Do chłopaka dołącza także jego chowaniec, biały kruk Irc, którego losy przyjdzie nam śledzić.

Choć początek powieści zdaje się być sielanką, szybko przechodzi ona w powieść dojrzałą, opowiadającą o zdradzie i miłości, o tęsknocie i nadziei, która, jak w naprawdę niewielu powieściach, nie zawsze okaże się spełniona. Czy mogłaby prosperować jako osobne dzieło? Chyba nie, zbyt wiele jest w nim nawiązań do poprzednich części. Niemniej jednak, wyróżnia się ona w sposób szczególny, jest wciągająca i bogata, zdecydowanie zasługuje na najwyższą możliwą ocenę!

Poprzednie dwie części cyklu „Pellinoru” kręciły się wokół Maerad, robiąc to bardzo dobrze. Z bólem uświadomiłem sobie, iż fabuła „Kruka” jest skoncentrowana na Hemie, bracie głównej bohaterki, którego nie uważałem za postać ciekawą. Jakże się pomyliłem.

Z recenzji „Zagadki” chwaliłem autorkę za ciekawe miejsca i postacie, za niecodzienne widoki i prowadzenie fabuły...

Po przeczytaniu tej części mam mieszane uczucia, zwłaszcza, że trochę ją męczyłam ponad miesiąc... Myślę, że historia jest dobra, a dwie pozostałe części pozostawiają niedosyt, więc sięga się po tą pozycję z ciekawością... Niestety tutaj mam wrażenie, że przerzucenie akcji na Hema trochę ją stopuje... Przeładowanie opisów oraz przemyśleń bohatera zdają się przytłaczać główny wątek, czytanie jest nużące, a chwilami wręcz męczące. Ogólnie jest ciekawa przygoda, walka oraz pewne emocje, ale tutaj mi zabrakło, żeby tekst płynął wartko. Odrobinę się zawiodłam, bo ta część nie wnosi za wiele do całej akcji, gdyby jej wyciąć połowę wątków, a zostawić główny to może byłoby lepiej... Polecam mimo wszystko, bo jak się powiedziało A to trzeba powiedzieć B, a to jest jednak część całej historii...

Po przeczytaniu tej części mam mieszane uczucia, zwłaszcza, że trochę ją męczyłam ponad miesiąc... Myślę, że historia jest dobra, a dwie pozostałe części pozostawiają niedosyt, więc sięga się po tą pozycję z ciekawością... Niestety tutaj mam wrażenie, że przerzucenie akcji na Hema trochę ją stopuje... Przeładowanie opisów oraz przemyśleń bohatera zdają się przytłaczać...

Kruk - 3 tom Księgi Pellinoru. P przeczytaniu drugiego tomu byłem zachłyśnięty całą wyprawą Maread. Dziesiątki pytań, niepewność i chęć poznania zakończenie- oto z czym zostawiła mnie "Zagadka". Trochę byłem zaskoczony, kiedy okazało się, że cała część dotyczy Hema, brata Maread. Na dłuższą chwilę opuściłem północ i udałem się na południe. Niestety, delikatnie 3 część sagi odstaje od swojej poprzedniczki - ale tylko delikatnie ;) Kruk zaoferował mnóstwo zwrotów akcji, nowych bohaterów, heroicznych czynów, trochę miłości, cierpienia i rozpaczy. Nie powiem, pod koniec trochę zeszkliły mi się oczy ;) Myślę, że po drugiej część Pellinoru nikogo nie trzeba namawiać do kontynuacji przygody z Drzewną Pieśnią jednak w tym miejscu daje potężnego plusa trzeciej części serii i już otwieram 4 Księgę Pellinoru - Pieśń ;)

Kruk - 3 tom Księgi Pellinoru. P przeczytaniu drugiego tomu byłem zachłyśnięty całą wyprawą Maread. Dziesiątki pytań, niepewność i chęć poznania zakończenie- oto z czym zostawiła mnie "Zagadka". Trochę byłem zaskoczony, kiedy okazało się, że cała część dotyczy Hema, brata Maread. Na dłuższą chwilę opuściłem północ i udałem się na południe. Niestety, delikatnie 3 część sagi...

Jak dotąd najlepsza z części, przepełniona dobrze rozegraną akcją, mamy okazję zobaczyć naprawdę fajny rozwój postaci. Choć nadal opisy sytuacji nie do końca autorce wychodzi nie umie tego zrobić po kolei ale już w 3 tomie można się do tego przyzwyczai i zrozumieć co autor miał na myśli. Pojawia się druga część przepowiedni wyjaśniająca bardzo dużo, choć na szczęście jeszcze nie wszystko wszak 4 część jeszcze przed nami. Rzadko zdarza się że w trakcie rozwoju jakiegoś cyklu z książki na książkę jest lepiej, ale tu właśnie mamy okazję coś takiego oglądać, aż nie mogę się doczekać co będzie dalej.

Jak dotąd najlepsza z części, przepełniona dobrze rozegraną akcją, mamy okazję zobaczyć naprawdę fajny rozwój postaci. Choć nadal opisy sytuacji nie do końca autorce wychodzi nie umie tego zrobić po kolei ale już w 3 tomie można się do tego przyzwyczai i zrozumieć co autor miał na myśli. Pojawia się druga część przepowiedni wyjaśniająca bardzo dużo, choć na szczęście...

"Przyznam, że początkowo trochę zbiło mnie z tropu przeniesienie akcji do innego miejsca i przekazanie pałeczki pierwszeństwa drugoplanowym protagonistom. Po poprzednich tomach z przyzwyczajenia wolałam towarzyszyć Maered i dowiedzieć się, co tam dalej u niej słychać. Z perspektywy czasu uważam jednak taki zabieg za udany. Cykl ma bowiem wyraźną tendencję zwyżkową i po średnio udanym „Darze” jest z nim coraz lepiej. Warsztatowo widać, że pisarka robi ogromne postępy i przestaje nam serwować na każdym kroku naiwne, szablonowe rozwiązania.

Wciąż jednak historia opowiedziana w „Kruku” utrzymana jest w tym samym podniosłym, przesyconym poezją i romantyzmem, stylu. Tym razem zostaje jednak rozwinięta rola bohaterów drugoplanowych, którzy dotychczas tylko gdzieś tam przemykali i występowali epizodycznie. Mamy także okazję poznać kolejny kawałek świata, który − mimo pewnej dozy patetyczności − jest kreacją bardzo przemyślaną. Ze swoją wyjątkową historią, geografią i sztuką. Dalej, niektórych mogą razić elementy specyficzne dla high fantasy, ale tym razem nie jesteśmy już tak przytłoczeni tolkienowatością i Croggon sili się, by dodać do literatury fantastycznej coś od siebie, a nie tylko powielać schematy. (Chociaż przeglądając tą ściągawkę z run, nie mogłam się nie uśmiechnąć, wspominając zachwyty z lat szczenięcych nad „Silmarilionem” i „Władcą Pierścieni”).

A skoro pani Alison Croggon uczy się na błędach, postępy zawsze należy docenić. Nie będę więc ponownie psioczyć na ten potworny, niby naukowy (w efekcie komiczny) wstęp, który − jak podejrzewam − będzie mnie irytował także w czwartym tomie, ale z miejsca przejdę do ocenienia samej powieści. Jest dobrze. Z przeciętnego fantasy, cykl Pellinoru przeobraził się w powieść dobrą. Może nie powalającą, ale z pewnością trafi do całej rzeszy czytelników, którym taki styl będzie jak najbardziej odpowiadał."

Całość mojej recenzji na: http://www.qfant.pl/review/alison-croggon-ksiega-trzecia-pellinoru-kruk/

"Przyznam, że początkowo trochę zbiło mnie z tropu przeniesienie akcji do innego miejsca i przekazanie pałeczki pierwszeństwa drugoplanowym protagonistom. Po poprzednich tomach z przyzwyczajenia wolałam towarzyszyć Maered i dowiedzieć się, co tam dalej u niej słychać. Z perspektywy czasu uważam jednak taki zabieg za udany. Cykl ma bowiem wyraźną tendencję zwyżkową i po...

Książka jest napisana w bardzo dobrym stylu. Rozbudowany świat przedstawiony to na pewno olbrzymi plus. Do zalet zaliczają się także wiersze przedstawione pomiędzy działami książki lub w rozdziałach. Kontynuacja godna całej serii.

Książka jest napisana w bardzo dobrym stylu. Rozbudowany świat przedstawiony to na pewno olbrzymi plus. Do zalet zaliczają się także wiersze przedstawione pomiędzy działami książki lub w rozdziałach. Kontynuacja godna całej serii.

Trzecia część cyklu jest zdecydowanie bardziej dojrzała od swoich poprzedniczek. Akcja rozwija się płynnie, fabuła jest skonstruowana w bardzo interesujący sposób, a same postaci są dużo bardziej dynamiczne. Warto również wspomnieć o bardzo plastycznych opisach, które umilają lekturę. W "Kruku" autorka przeplata humorystyczne momenty z tymi naprawdę dramatycznymi - wręcz drastycznymi, co moim zdaniem dodaje powieści autentyczności i świadczy o progresie samej Croggon jako pisarki.

Trzecia część cyklu jest zdecydowanie bardziej dojrzała od swoich poprzedniczek. Akcja rozwija się płynnie, fabuła jest skonstruowana w bardzo interesujący sposób, a same postaci są dużo bardziej dynamiczne. Warto również wspomnieć o bardzo plastycznych opisach, które umilają lekturę. W "Kruku" autorka przeplata humorystyczne momenty z tymi naprawdę dramatycznymi - wręcz...

"Kruk"
oj to nie jest spokojne opowiadanie, do jakiego przyzwyczaiły nas dwie poprzednie księgi Pellinoru, nie opisuje piękna przyrody oraz spokoju ducha człowieka, w tym opowiadaniu przekonamy się czym jest Mrok - jakie jest jego oblicze, jak ta wielka machina zła działa i jakie niesie za sobą spustoszenie...

Tę księgę różni jeszcze jedna rzecz od pozostałych - jest opowiedziana z punktu widzenia chłopca imieniem Hem, a nie Maerad. jednak nie należy czuć żalu, że żegnamy się z naszą główną bohaterką, postać Hema oraz jego przeżycia i wybory, których musi dokonywać w pełni zaspokoją naszą ciekawość. Zwłaszcza, iż chłopiec także odkryje czym jest drzewna Pieśń...

Ta księga ma najszybsze tempo akcji, dużo się tu dzieje, zaskakuje nas swoim mrokiem i okrucieństwem... pytanie tylko czy pozwolisz na to aby ten mrok zamieszkał w tobie, czy pozwolisz by światło, które nosisz w sobie rozpromieniało całą swą mocą?? Zdecyduj się nim będzie za późno...

Na końcu książki mamy bardzo ciekawe dodatki, które dodatkowo wzgłębią naszą wiedzę o żywiołowcach, Drzewnej Pieśni i o Mroku. Przeczytaj je na końcu by samemu dowiedzieć się czym jest Drzewna Pieśń.

"Kruk"
oj to nie jest spokojne opowiadanie, do jakiego przyzwyczaiły nas dwie poprzednie księgi Pellinoru, nie opisuje piękna przyrody oraz spokoju ducha człowieka, w tym opowiadaniu przekonamy się czym jest Mrok - jakie jest jego oblicze, jak ta wielka machina zła działa i jakie niesie za sobą spustoszenie...

Tę księgę różni jeszcze jedna rzecz od pozostałych - jest...

Początek nie przypadł mi do gustu. Nie rozumiałam dlaczego akcja przeniosła się na Hema. Z czasem przekonałam się do powieści i oceniam ją na plus.

Początek nie przypadł mi do gustu. Nie rozumiałam dlaczego akcja przeniosła się na Hema. Z czasem przekonałam się do powieści i oceniam ją na plus.

Brak słów ,czytanie tego tomu to była jedna wielka męczarnia ,mnóstwo stron opuszczałam bo ilość opisów porażała? wlekło się to strasznie. Hema nie polubiłam,a Zelika drażniła mnie masakrycznie.Po co ten tom?

Brak słów ,czytanie tego tomu to była jedna wielka męczarnia ,mnóstwo stron opuszczałam bo ilość opisów porażała? wlekło się to strasznie. Hema nie polubiłam,a Zelika drażniła mnie masakrycznie.Po co ten tom?