Mam wrażenie, że autor użył tej powieści jako manifestu, który ma przekazać zachodniej cywilizacji widzianej przez przeciętnego Rosjanina jako utopionej w oceanie bezrozumnej konsumpcji oraz trawionej chorobą przewrotnego liberalizmu, iż prawda o historii XX wieku nie jest tak oczywista oraz czarno-biała jak zostało to powszechnie ugruntowane. Nie będę dywagował tutaj po której stronie leży racja, czy jak zwykle pośrodku, ale muszę stwierdzić, że ta literacka wariacja na temat „Władcy pierścieni” jest zupełnie niepotrzebna.
Odziera ona mitologię Śródziemia z większości magii rujnując oraz depcząc misternie wykreowany przez Tolkiena klimat na rzecz pospolitych motywów pod postacią analiz ekonomicznych i politycznych, szpiegowskich intryg czy spektakularnych starć będących w gruncie rzeczy mutacją historii naszego skrawka Europy.
I choć pomimo, że postacie są dość ciekawie zarysowane, a akcja często potrafi przykuć uwagę jak dla mnie za często z zakamarków fabuły wypełzają upiory oryginału przeszkadzając w odbiorze tego dzieła burząc obiektywne i konstruktywne punkty odniesień.

Mam wrażenie, że autor użył tej powieści jako manifestu, który ma przekazać zachodniej cywilizacji widzianej przez przeciętnego Rosjanina jako utopionej w oceanie bezrozumnej konsumpcji oraz trawionej chorobą przewrotnego liberalizmu, iż prawda o historii XX wieku nie jest tak oczywista oraz czarno-biała jak zostało to powszechnie ugruntowane. Nie będę dywagował tutaj po...