W antyutopiach lubuję się od jakiegoś czasu i w każdej z nich szukam czegoś oryginalnego i niepowtarzalnego. Czegoś co sprawi, ze dana książka mną zawładnie. Sprawi, że nie będę jej chciała odłożyć nawet na chwilę. Więc kiedy tylko usłyszałam o książce Podzieleni i zapoznałam się z jej opisem moja ciekawość względem niej rosła i rosła, aż w końcu została zaspokojona. Sama okładka mrozi krew w żyłach i daje do myślenia. Mogę z ręką na sercu stwierdzić, że książka wkupiła się w moje łaski już od pierwszej strony. Wciągnęła mnie w swój przerażający świat, a ciekawy język, oryginalne mocne charaktery postaci nie pozwoliły mi z niego wyjść, aż do chwili kiedy przeczytałam ostatnie zdanie. Wierzcie mi... Chciałam więcej! Książka tak mnie oczarowała i sprawiła, że po jej zakończeniu nadal miałam przed oczami sceny się w niej rozgrywające. Więc jeżeli ktoś lubuje się w antyutopiach to zapraszam do jej przeczytania, gdyż pominięcie tej pozycji jest wielkim grzechem! Zdradzę jeszcze, że jest to jedna z najlepszych książek tego gatunku!

Zacznijmy od pomysłu i samej fabuły książki. Pomysł na jaki wpadł pan Neal Shusterman jest zadziwiający i sama się zastanawiam do teraz - skąd on go wziął. Jak wpadł na tak ciekawy, a zarazem przerażający plan skonstruowania książki. W dodatku tak świetnie przedstawiony i dopracowany do najmniejszego szczegółu. Zachwycam się tym tworem autora i chyba nie wyjdę z podziwu nad jego fenomenalną wyobraźnią. Na pewno nie da się o książce pana Shustermana zapomnieć. O co to, to nie! Autor postarał się o to, żeby jego dzieło zapadało w pamięć i to głęboko. Co w niej jest takiego, co mnie zachwyciło? Co tak bardzo mnie przeraziło?

Zachwycił i tym samym przeraził mnie pomysł dzielenia nastolatków. Ktoś zapyta: dzielenia? Ale o co chodzi? Otóż drogi czytelniku chodzi o to, że w książce mamy przedstawione nowe prawo, które ustanowiono po Wojnie Moralnej. Głosi ono, że każdy nastolatek w wieku 13 - 18 lat może być oddany przez swoich rodziców, bądź opiekunów na podzielenie... Oddany to złe słowo. Skazany brzmi o wiele lepiej. Każda z części jego ciała zostaje mu "odebrana". 100% jego ciała musi być rozczłonkowane, kawałek po kawałku. Czy wtedy ta osoba przestaje istnieć? Właśnie to jest szokujące. Otóż nie. Żyje ona dalej, tyle że w innym ciele. Dajmy na to komuś wysiada serce. Zamawia sobie nowe, młode i silnie bijące z jakiegoś podzielonego (brzmi nieco jak "poproszę tą bułkę" w jakimś supermarkecie, prawda?) Niestety w tym nowym świecie właśnie tak to wszystko działa. Nie naprawia się uszkodzonych organów, po prostu wymienia na lepsze, a dawcami są młodzi ludzie. Raczej nie oddają się na podzielenie z własnej i nieprzymuszonej woli.
Kolejnym szokiem jaki doznałam czytając książkę było to, że rodzice oddawali swoje własne dzieci. Podpisywali papierek i voilà. Byłeś synu i cię nie ma. Nie wyobrażam sobie takiego systemu, a już na pewno nie chciałabym żyć w takim świecie. Niemniej jednak temat jest fascynujący.

Może teraz coś o samych postaciach. Jak dla mnie genialnie wykreowane, silne postaci. Takie, jakie najbardziej cenie sobie w książkach. Bezapelacyjnie polubiłam Connora i Risę. Connor nieco konfliktowy i zbuntowany nastolatek zaskarbił sobie moją sympatię poczuciem humoru i chęcią walki o przetrwanie. Jego działania, które pomogły uratować Risę oraz Leviego pokazały również, że jest chłopakiem o lwim sercu. Wie co jest dobre, a co złe i pragnie pomagać innym. Risa natomiast, nie należy do ckliwych i słodkich bohaterek. Wie czego chce, twardo stąpa po ziemi i nie daje sobie w kaszę dmuchać. Oboje tworzą niezwykle dynamiczna parę. Sam Levi mnie często drażnił. Był czas kiedy naprawdę go polubiłam, ale były też momenty w których chciałabym go normalnie palnąć w głowę za tą jego naiwność i robienie głupot. Koniec końców, każdy z bohaterów wnosi w powieść coś sensownego i ukazującego czytelnikowi coś, co ten może wynieść z jego poczynań.

Narracja jest prowadzona z wielu punktów widzenia. Z początku myślałam, że jest podzielona na trzy główne postaci wymienione przeze mnie wyżej, jednak szybko zostałam wyprowadzona z błędu. Bardzo mi się podobało to, że jako czytelnik jesteśmy świadomi uczuć prawie każdej postaci dzięki właśnie wszystko wiedzącej i podzielonej narracji. Wiemy co czuje strażnik prowadzący podzielonego na zabieg i wiemy co czuje sam podzielony w tym samym momencie, i dzięki właśnie takiej narracji każdy z bohaterów w jakimś stopniu staje się nam bliższy.

Czy polecam książkę każdemu? Po tych moich ochach i achach chyba można się domyśleć, że tak. Jeżeli tylko macie mocne nerwy i nie szokuje Was opis na okładce, zapraszam do zapoznania się z tą niesamowitą książką, która wywiera ogromne wrażenie na czytelniku.

http://sol-shadowhunter.blogspot.com/2012/10/przedpremierowo-podzieleni-neal.html

W antyutopiach lubuję się od jakiegoś czasu i w każdej z nich szukam czegoś oryginalnego i niepowtarzalnego. Czegoś co sprawi, ze dana książka mną zawładnie. Sprawi, że nie będę jej chciała odłożyć nawet na chwilę. Więc kiedy tylko usłyszałam o książce Podzieleni i zapoznałam się z jej opisem moja ciekawość względem niej rosła i rosła, aż w końcu została zaspokojona. Sama...