Bardzo cenię prozę pani Nurowskiej, ale niestety muszę przyznać, że druga część "Trylogii lwowskiej" mnie rozczarowała. Główna bohaterka, Elisabeth Connery, bardzo mnie irytowała swoją lekkomyślnością i beztroską. Czterdziestolatka w pierwszej ciąży, już zaawansowanej, poleciała do Lwowa ogarniętego pomarańczową rewolucją kontynuować poszukiwania męża. Ale o ile wyjazd do Lwowa jeszcze mogę jakoś zrozumieć, o tyle już samotnej wyprawy samochodem na wschód Ukrainy już pojąć nie mogę, tym bardziej, że nasza bohaterka zdążyła już urodzić wcześniaka i pozostawić dziecka na łaskę lub bardziej niełaskę ukraińskiej służby zdrowia.
Elisabeth niby nie kochała swojego zaginionego męża ale stanowili "nierozerwalną całość", pojechała go szukać, ale się zakochała i zaszła w ciążę z innym. Nie polubiłam głównej bohaterki, nie rozumiałam jej.
Ponadto pani Nurowska dość głęboko weszła w politykę wewnętrzną Ukrainy, jak dla mnie trochę za głęboko, zbyt szczegółowo. Ale z drugiej strony trafne spostrzeżenia i zdolność przewidywania w odniesieniu do bieżących wydarzeń na Ukrainie
Podzielam miłość autorki do cudownego, urokliwego Lwowa, jakże mocno związanego z naszym krajem, nauką i kulturą (już tam tęsknię!).

Bardzo cenię prozę pani Nurowskiej, ale niestety muszę przyznać, że druga część "Trylogii lwowskiej" mnie rozczarowała. Główna bohaterka, Elisabeth Connery, bardzo mnie irytowała swoją lekkomyślnością i beztroską. Czterdziestolatka w pierwszej ciąży, już zaawansowanej, poleciała do Lwowa ogarniętego pomarańczową rewolucją kontynuować poszukiwania męża. Ale o ile wyjazd do...