Pytałam w bibliotece o coś ciekawego z Bieszczadami w tle,
a dostałam coś bardzo słabego z politycznymi upodobaniami autorki w tle. Żenada.

Pytałam w bibliotece o coś ciekawego z Bieszczadami w tle,
a dostałam coś bardzo słabego z politycznymi upodobaniami autorki w tle. Żenada.

Książka jest równie dobra jak jej pierwsza część. W tej części znalazło się zdecydowanie więcej humoru i odniesień do rzeczywistości.

Książka jest równie dobra jak jej pierwsza część. W tej części znalazło się zdecydowanie więcej humoru i odniesień do rzeczywistości.

Kontynuacja powieści "Nakarmić wilki" nie powiem, ale trochę mnie zaskoczyła. Miałam inne wyobrażenie po zakończeniu wcześniejszej części. Jest to część bardziej opisująca relacje między bohaterami.

Dla sympatyków, którzy polubili bohaterów z wcześniejszej części nie zabraknie wrażeń.
W dalszym ciągu nie brakuje zauroczenia do zagadkowych dzikich zwierząt, chodź również pojawia się fascynacja dwoma mężczyznami. Mogłam poznać dalsze poczynania Juniora i jego stada. Jest tu mowa o śmierci. Jaki ma wpływ na życie bliskich jak również dla tego, kto umiera. Wątki polityczne w Polsce odgrywają dla bohaterów duże znaczenie. Bieszczadzka Kronika Jerzego pełni funkcję oddzielającą historię. Poza tym przez serię się poprostu płynie tak szybko, że niepostrzeżenie byłam zmuszona przerzucić ostatnią kartkę utworu. Zakończenie jest tak nie do przewidzenia, że sama byłam zdziwiona, ale szczęśliwa. Kibicowałam każdemu bohaterowi, nie zależnie od chwili w fabule. Chciałam by relacje jakie się stworzyły rozwinęły się w dobrym romantycznym kierunku. Uważam, iż zakończenie historii o wilkach, relacjach międzyludzkich jest najbardziej przepiękne i dające nadzieję.

....
Cała recenzja na ig: d_wachowicz

Kontynuacja powieści "Nakarmić wilki" nie powiem, ale trochę mnie zaskoczyła. Miałam inne wyobrażenie po zakończeniu wcześniejszej części. Jest to część bardziej opisująca relacje między bohaterami.

Dla sympatyków, którzy polubili bohaterów z wcześniejszej części nie zabraknie wrażeń.
W dalszym ciągu nie brakuje zauroczenia do zagadkowych dzikich zwierząt, chodź również...

Niestety dla mnie dużo gorsza niż pierwsza część. Zaczynając od tego, że dużo mniej w niej wilków i Bieszczad, przez niepotrzebne, jasno ukierunkowane wtrącenia polityczne, po dziwny, troche obrzydliwy wątek romantyczny. Podobnie jak w poprzedniej książce główna bohaterka jest infantylna i irytująca, w moim odczuciu nawet bardziej, a akcja i postacie przewidywalne. A zapowiadało się całkiem nieźle. :( Radzę skończyć na pierwszej części.

Niestety dla mnie dużo gorsza niż pierwsza część. Zaczynając od tego, że dużo mniej w niej wilków i Bieszczad, przez niepotrzebne, jasno ukierunkowane wtrącenia polityczne, po dziwny, troche obrzydliwy wątek romantyczny. Podobnie jak w poprzedniej książce główna bohaterka jest infantylna i irytująca, w moim odczuciu nawet bardziej, a akcja i postacie przewidywalne. A...

Sięgając po książki Marii Nurowskiej, ciągle ubolewam, iż autorka nie napisze już nic więcej. Jej śmierć na początku 2022 roku była dla mnie, w kontekście świata literatury, ogromną stratą. Z tego względu dawkuję sobie przyjemność obcowania z jej twórczością, gdyż pozostało niewiele książek Marii Nurowskiej, których jeszcze nie przeczytałam. Tym razem padło na kontynuację cyklu „Nakarmić wilki” – czyli tom 2 pt. „Requiem dla wilka”. To powieść należąca do nowszych utworów współczesnych, które związane są z wielką fascynacją autorki, którą były zarówno Bieszczady jak i wilki.

Główną bohaterką powieści jest Joanna – młoda absolwentka łódzkiej filmówki, która marzy by zaistnieć w świecie filmu. Przepustką ma być dokument poświęcony sławnemu reżyserowi, który jest jej idolem i niedoścignionym wzorem. Po latach udaje jej się w końcu trafić na jego ślad – wybiera się więc w Bieszczady, gdzie ten kupił dom. Udaje jej się wprawdzie z nim porozmawiać, jednak jak przypuszczała, gwiazda nie wyraża zgody na żaden film. Przypadek jednak sprawia, że Bieszczady podsuwają Asi intrygujący temat. Powoli zaczyna podążać szlakiem wyznaczonym jakiś czas temu przez Kasię – tragicznie zmarłą doktorantkę „od wilków”.

C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

Sięgając po książki Marii Nurowskiej, ciągle ubolewam, iż autorka nie napisze już nic więcej. Jej śmierć na początku 2022 roku była dla mnie, w kontekście świata literatury, ogromną stratą. Z tego względu dawkuję sobie przyjemność obcowania z jej twórczością, gdyż pozostało niewiele książek Marii Nurowskiej, których jeszcze nie przeczytałam. Tym razem padło na kontynuację...

Boże, jak mi się to nie podobało xD
Obrzydliwy romans... no jeden i drugi.
Bezsensowne sceny o niczym, które nawet się nie łączą.
Wolałabym skończyć na pierwszym tomie.

Boże, jak mi się to nie podobało xD
Obrzydliwy romans... no jeden i drugi.
Bezsensowne sceny o niczym, które nawet się nie łączą.
Wolałabym skończyć na pierwszym tomie.

"Requiem dla wilka" to kontynuacja powieści Marii Nurowskiej "Nakarmić wilki". To powrót w dzikie i fascynujące Bieszczady. I właśnie tu przyjeżdża Joanna Pasieczna, absolwentka łódzkiej filmówki. Dziewczyna bardzo chce poznać znanego reżysera Jerzego Glinickiego i nagrać o nim film. Mężczyzna wrócił po latach z Kalifornii do kraju i zaszył się w Bieszczadach. Jego dom znajduje się blisko chaty, w której mieszkała kiedyś Katarzyna Lewicka z Marcinem i Olgierdem. Joanna dowiaduje się o Katarzynie, jej miłości do wilków i o tym co ją spotkało. Dziewczyna postanawia nagrać o niej reportaż. Zamieszkuje samotnie w chacie, w której żyła Kasia i tak jak ona rozpoczyna obserwować wilki i rozmawiać z mieszkańcami wsi. Czuje, że tylko od nich może dowiedzieć się prawdy. Czy Joanna zdobędzie zaufanie miejscowych i czy uda jej się nagrać film dokumentalny o Katarzynie Lewickiej? I czy tak jak Kasia znajdzie w Bieszczadach miłość? Przekonacie się o tym czytając powieść. Ta część troszkę mniej mi się podobała. Za mało było tu wilków i opisów przyrody dzikich i pięknych Bieszczad. Nie potrzebnie też autorka wtrącała w treść wątki polityczne, ale jej stosunek do ówczesnej i obecnej władzy był bardzo znany.

"Requiem dla wilka" to kontynuacja powieści Marii Nurowskiej "Nakarmić wilki". To powrót w dzikie i fascynujące Bieszczady. I właśnie tu przyjeżdża Joanna Pasieczna, absolwentka łódzkiej filmówki. Dziewczyna bardzo chce poznać znanego reżysera Jerzego Glinickiego i nagrać o nim film. Mężczyzna wrócił po latach z Kalifornii do kraju i zaszył się w Bieszczadach. Jego dom...

Miło, że postacie z pierwszej części mają swoje zakończenia. Historia Olgierda wymagała pewnych wyjaśnień choć jego stwierdzenie, że z Kasią byli „tylko przyjaciółmi” rzuca cień na główny wątek z pierwszej części. Niepotrzebne, moim zdaniem, wtrącenia polityczne i do tego nieobiektywne - silnie skierowane w jedna stronę (oczywiście Autorka ma prawo wyrażać swoje opinie polityczne tylko czy warto to robić, gdy nie ma to wpływu na fabułę?). Postacie proste, naiwne. I naiwne wytłumaczenie zachowania „tego złego” zmooereszej części. Nie moje bajka. I tym razem wilki pokazane jako zwierzęta, które można wziąć do domu „na kolanka”.

Miło, że postacie z pierwszej części mają swoje zakończenia. Historia Olgierda wymagała pewnych wyjaśnień choć jego stwierdzenie, że z Kasią byli „tylko przyjaciółmi” rzuca cień na główny wątek z pierwszej części. Niepotrzebne, moim zdaniem, wtrącenia polityczne i do tego nieobiektywne - silnie skierowane w jedna stronę (oczywiście Autorka ma prawo wyrażać swoje opinie...

Kontynuacja tej historii nie do końca przypadła mi do gustu. Podobała mi się bardzo spokojnie opowiedziana historia Kasi z pierwszej części, opisane zachowania wilków i pokazanie jak bardzo to kochała. Niestety żle się to dla niej skończyło, ale.... nie jestem na to zła, nawet bardzo to pasowało. Lecz pomysł jaki był na tą książkę.... wydaje mi się że został źle wykorzystany, a historia miała spory potencjał. Także powiem szczerze, że tak jak niektórzy tu piszą lepiej było pozostać przy pierwszej części ta druga nie miała tego czegoś, choć losy wilków skradły mi serce.

Kontynuacja tej historii nie do końca przypadła mi do gustu. Podobała mi się bardzo spokojnie opowiedziana historia Kasi z pierwszej części, opisane zachowania wilków i pokazanie jak bardzo to kochała. Niestety żle się to dla niej skończyło, ale.... nie jestem na to zła, nawet bardzo to pasowało. Lecz pomysł jaki był na tą książkę.... wydaje mi się że został źle...

Pierwsza część powieści zachwyciła mnie - zwłaszcza znajomość biologi wilków (autorka miała bardzo szczegółowe informacje).
Natomiast drugi tom powieści pozostawił we mnie niedosyt i poczucie, że jak to już koniec. W książce stosunkowo mało jest wilka, a więcej romansu. Dzięki czemu czyta się ją szybko i przyjemnie. Treść jest zwarta i spójna.
Szkoda, że na tą pisarkę natrafiłam dopiero teraz.

Pierwsza część powieści zachwyciła mnie - zwłaszcza znajomość biologi wilków (autorka miała bardzo szczegółowe informacje).
Natomiast drugi tom powieści pozostawił we mnie niedosyt i poczucie, że jak to już koniec. W książce stosunkowo mało jest wilka, a więcej romansu. Dzięki czemu czyta się ją szybko i przyjemnie. Treść jest zwarta i spójna.
Szkoda, że na tą pisarkę...