Spotkał mnie wielki zawód. Zamykam książkę i oglądam ją dookoła, bo wciąż nie mogę znaleźć niczego, na co, nie ukrywam, liczyłam i czekałam aż do ostatnich stron.
Czemu nie mogę uniknąć wrażenia, że "Więzień nieba" napisany został na siłę? Jakby z niemożności rozstania się z Cmentarzem Zapomnianych Książek i stworzonymi wcześniej postaciami czy z chęci wydania kolejnej powieści, bo tego chcą czytelnicy, których oczarowały poprzednie części.
To nie tak działa i z bólem serca muszę stwierdzić, że w "Więźniu..." nie ma za grosz pomysłu połączonego z nutą tajemniczości i zatapiającego czytelnika w świecie przedstawionym, które tak bardzo ceniłam. Nawet styl pisania, poprzednio czarujący i piękny, coś istotnego stracił.
Mówiąc krótko, poprzeczka zawieszona była bardzo wysoko, a kolejna powieść Zafóna nie zdołała nawet na nią spojrzeć. Niestety.

Nie będę jednak krytykować wyłącznie dlatego, że wyczuwam sztuczność i braki, porównując książkę do czytanych wcześniej. Po prostu zaczynam sobie uświadamiać, że ona o niczym nie opowiada. Niby istnieje parę wątków, średnio ciekawych, nawiasem mówiąc, ale gdybym miała powiedzieć, o czym przeczytałam, nie potrafiłabym do końca stwierdzić. O wszystkim po trochu, a tak naprawdę o niczym konkretnym, niczym, co tworzyłoby spójną całość. Momentami nawet nudziłam się i czekałam na jakiś punkt kulminacyjny, zaintrygowanie czy napięcie, które nie nastąpiły. Stworzył się tylko jakiś dziwny chaos.

Zaczęłam od wszystkiego, co wywołało mój zawód, ale licznych zalet nie powinnam powieści odmawiać. Można w niej znaleźć namiastkę urzekającego stylu Zafóna, wyłapać parę ważnych myśli, poznać dalsze losy bohaterów, a równocześnie zagłębić się nieco w ich przeszłość. Dodam też, że jeszcze bardziej polubiłam Fermina - jego charakter, poczucie humoru i filozoficzne powiedzenia. Ta postać jest autentyczna i wprost niemożliwym zdaje się nie darzenie jej sympatią. Z kolei na niektórych bohaterów poświęconych zostało tak niewiele miejsca, że zdają się zupełnie obcy, choć przecież Daniela - który jest narratorem - przez cały czas otaczają.
Tytuł z kolei dotyczy Davida Martina, którego również zawsze darzyłam sympatią, a tak naprawdę nie można dowiedzieć się na jego temat zbyt wiele.

Czegoś brak (prawie jakby powieść nie miała zakończenia, a była samym początkiem z wypełniającymi go elementami często pozbawionymi znaczenia), w związku z czym, z tego, co mogło stać się kolejnym wywołującym zachwyt, pełnym magii utworem, wyszło coś absolutnie przeciętnego. A nigdy wcześniej nie pomyślałam nawet, że mogłabym zakwalifikować bez większych emocji tę powieść jako przeciętną. Co więcej, czekałam na jej przeczytanie z ogromnym entuzjazmem, który zdążył już zniknąć.
Szkoda.

Spotkał mnie wielki zawód. Zamykam książkę i oglądam ją dookoła, bo wciąż nie mogę znaleźć niczego, na co, nie ukrywam, liczyłam i czekałam aż do ostatnich stron.
Czemu nie mogę uniknąć wrażenia, że "Więzień nieba" napisany został na siłę? Jakby z niemożności rozstania się z Cmentarzem Zapomnianych Książek i stworzonymi wcześniej postaciami czy z chęci wydania kolejnej...