Podobno u każdego pojawia się czasem irracjonalna potrzeba samoumartwiania. Chyba pojawiła się też u mnie, bo inaczej nie potrafię sobie wytłumaczyć dlaczego przebrnęłam przez tą książkę.
Zapowiadało się naprawdę dobrze. Archeolodzy, wykopaliska w starożytnej Troji, tajemniczy szkielet. Dobry temat na niezły kryminał, niestety przez autorkę całkowicie zmarnowany.
Doktor Ybl, główny bohater i jednocześnie narrator powieści, to mało interesująca mieszanka błazenady i chamstwa. Jego podstawowym zajęciem jest wyrażanie pogardy dla 99% ludzkości w sposób, który w zamierzeniu autorki miał być chyba błyskotliwy i zabawny, a jest żenujący i żałosny. I nudny. Jest to tym bardziej męczące, że pozostałe postaci są płaskie i jednowymiarowe.
Rozumiem, że nie każdy jest (i nie każdy chce być) Mankellem czy Edwardsonem, więc nie oczekuję zawsze interesującego tła obyczajowego czy rozważań nad ludzką naturą, ale to że w powieści pojawia się trup, jeden, drugi, trzeci, a na końcu dowiadujemy się kto zabił to za mało, żeby powieść nazwać kryminałem.
W zasadzie każde zakończenie tej książki byłoby zaskakujące, ponieważ w jej treści brak logicznych hipotez dotyczących sprawcy i motywów jego działania, ułatwiających czytelnikowi dochodzenie do rozwiązania wraz z bohaterem.
Ocenę stylu i dialogów pominę ;)
Zdecydowanie nie polecam.
Jedna gwiazdka za uczucie ulgi po przeczytaniu książki, że to już koniec 😉

Podobno u każdego pojawia się czasem irracjonalna potrzeba samoumartwiania. Chyba pojawiła się też u mnie, bo inaczej nie potrafię sobie wytłumaczyć dlaczego przebrnęłam przez tą książkę.
Zapowiadało się naprawdę dobrze. Archeolodzy, wykopaliska w starożytnej Troji, tajemniczy szkielet. Dobry temat na niezły kryminał, niestety przez autorkę całkowicie zmarnowany.
Doktor...