Sympatyczne czytadło, szczególnie na zimę, bo gorąco tam u nich jak na pustynnych wykopaliskach :)
Acz nie ukrywam, że "specyficzne" odzywki głównego bohatera bardziej mnie irytowały, niż bawiły. Rozumiem zamysł koncepcyjny postaci, ale mnie nie przekonał.

Sympatyczne czytadło, szczególnie na zimę, bo gorąco tam u nich jak na pustynnych wykopaliskach :)
Acz nie ukrywam, że "specyficzne" odzywki głównego bohatera bardziej mnie irytowały, niż bawiły. Rozumiem zamysł koncepcyjny postaci, ale mnie nie przekonał.

Jak dla mnie jest jedną z gorszych książek, świat archeologiczny w niej jest dość słabo opisany. Strasznie dłuży co chwile teksty o pocie, zapachu itp(Idealnie to się sprawdziło w "Ślepy Archeolog")Ale nie tu. Tutaj był przerost formy nad treścią. Ledwo co doczytałem się do setnej strony, jedynym plusem był tutaj antybohater z problemami społecznymi, fobiami i uzależnieniem.

Jak dla mnie jest jedną z gorszych książek, świat archeologiczny w niej jest dość słabo opisany. Strasznie dłuży co chwile teksty o pocie, zapachu itp(Idealnie to się sprawdziło w "Ślepy Archeolog")Ale nie tu. Tutaj był przerost formy nad treścią. Ledwo co doczytałem się do setnej strony, jedynym plusem był tutaj antybohater z problemami społecznymi, fobiami i ...

Moje pierwsze spotkanie z Marta Guzowska, bardzo poztywne. Tak, to prawda, że główny bohater, antropolog Mario Ybl, jest wysoce irytujący, tak irytujący, że ma się ochotę dać mu w mordę. Ale! Dla mnie graniczy z cudem to, skąd autorka wytrzasnęła dla niego tak potężna liczbę kwestii i zachowań, takich na ostrzu noża, przy jednoczesnym osobliwym podobieństwie tegoż do czarnokryminalnego detektywa.

Odnosząc się bezpośrednio do treści książki: nie, jako dziecko nie chciałam zostać archeolożką, chętkę poczułam później, po maturze (nie udało się, niestety — a może na szczęście?),więc wszelkie ciekawostki z dziedziny przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Rzecz się dzieje w Turcji, w prowincji Çanakkale (starożytna Troja),żar leje się z nieba, ponad 40 stopni Celsjusza to norma. Klimat autorka opisała malarsko, podobnie jak archeologiczną robotę. I proces rozkładu — a zarazem iście antropologiczny wykład, może nie do końca potrzebny w tak monumentalnym wymiarze, ale przecież każdy autor ma swoje dziwnostki. W każdym razie zadziałał tak, jak chyba miał zadziałać — objawami mdłości. Tak czy inaczej nie dziwię się, że w 2013 autorka dostała za tę powieść Kaliber.

Ale żeby nie przedłużać, niespodziewanie ciekawam dalszych przygód Ybla, "Głowa Niobe" niebawem pójdzie w ruch. A "Ofiarę Polikseny" oczywiście polecam. Zaciekawienie się utrzymywało. No i dużo uśmiechu miałam podczas. Miejcie i Wy.

Moje pierwsze spotkanie z Marta Guzowska, bardzo poztywne. Tak, to prawda, że główny bohater, antropolog Mario Ybl, jest wysoce irytujący, tak irytujący, że ma się ochotę dać mu w mordę. Ale! Dla mnie graniczy z cudem to, skąd autorka wytrzasnęła dla niego tak potężna liczbę kwestii i zachowań, takich na ostrzu noża, przy jednoczesnym osobliwym podobieństwie tegoż do...

Nietuzinkowa zagadka, antybohater, którego nie sposób nie lubić i plastyczny język, który przenosi nas do zgrzanej piekielnym słońcem Troi.

Mario jest człowiekiem z problemami, nieco dziwnymi i niecodziennymi. Wyalienowany dziwak, ukrywający swoją empatię i uczuciowość pod płaszczykiem gburowatości. Jest cyniczny, ma tendencje do alkoholu, nie umie utrzymać na dłużej relacji, dobrze się czuje w swoim kokonie (przynajmniej na pozór). Przeszkadzajka unikana przez wszystkich, przez nikogo nie lubiany, tolerowany ze względu na swoją wiedzę i umiejętności, które akurat w tej przygodzie były niewygodne dla wszystkich, włącznie z Mario. Wraz z ekipą archeologów w trakcie wykopalisk na terenie starożytnej Troi odnajduje szkielet młodej kobiety. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że to starożytne odkrycie, sensacja stulecia i woda na młyn dla sponsorów. Kilka dni później w tym samym miejscu znajdują ciało swojej koleżanki z drużyny, a to nie koniec atrakcji. Z niezrozumiałych powodów nikt właściwie o nic nie pyta, śledztwo w gruncie rzeczy nie istnieje. Ale Mario nie jest w stanie przejść nad tymi sytuacjami do porządku dziennego. Widzi, że nic tutaj się nie zgadza i podejmuje na własną rękę samozwańcze śledztwo.

Bardzo mi się ta historia podobała! Raz, że jak na polskie powieści to jest niesamowicie oryginalna. Kto w polskim światku pisarzy kryminałów posiada wiedzę archeologa i umie to wykorzystać w książce?! Dwa, że język mnie absolutnie powalił. Cała postać Mario z jego ciętymi ripostami, złośliwościami a jednocześnie inteligencją i błyskotliwością, to jest coś absolutnie unikatowego. Ale nie tylko dialogi są świetne, bo Guzowska pisze na tyle obrazowo, że ja naprawdę czułam tę rozgrzaną Troję, naprawdę czułam te zapachy, skwar, lepkość, zmęczenie, etc. Trzy, że sam pomysł tak na zawiązanie intrygi, jak i na rozwiązanie zagadki sprytnie wyprowadza w pole czytelnika. I wreszcie cały katalog postaci, których jest dużo, a jednak na tyle różnorodne charakterologicznie, że łatwo zbudować sobie obraz każdej z nich.

Oczywiście można się przyczepić do zbyt częstych opisów fachowych różnych procedur, substancji, zbyt gęstego używania łacińskich pojęć. Można. A już scena, kiedy Mario opowiada Poli jak rozkładają się zwłoki, jest totalnie ciężkostrawna i z pewnością nie dla każdego. Można też zarzucić autorce, że te postaci są przerysowane, przez co momentami ocierają się o pastisz, ale to można też zarzucić Agacie Christie, tylko któż by śmiał. Ja nie czułam się zagubiona w tym specjalistycznym bełkocie. Ani nie zraziły mnie drastyczne opisy. Ponieważ całość trzyma poziom od początku do końca i nie mogłam książki odłożyć. Polecam! Ja bawiłam się świetnie i zazdroszczę autorce umiejętności tak mądrego tworzenia.

Zupełnie poza konkursem powiem, że zaskakujące to było doświadczenie, ponieważ bywałam na wielu spotkaniach z panią Martą Guzowską i w życiu nie spodziewałabym się po niej takiej powieści. Poważna pani archeolog, z tytułem doktora zresztą, w dodatku wypowiadającą się bardziej w stylu Franka (szefa wykopalisk),a nie Mario. Ponadto bardzo sympatyczna i otwarta na ludzi, chętna do rozmów i sama inicjująca dialog. A jednak stworzyła go! I nadała mu takie cechy, jakie wydają się dla autorki skrajnie odległe (może dlatego?). Nie to, żeby bohater miał być alter ego pisarza, ale tutaj dysonans jest tak duży, że warto o nim wspomnieć.

Nietuzinkowa zagadka, antybohater, którego nie sposób nie lubić i plastyczny język, który przenosi nas do zgrzanej piekielnym słońcem Troi.

Mario jest człowiekiem z problemami, nieco dziwnymi i niecodziennymi. Wyalienowany dziwak, ukrywający swoją empatię i uczuciowość pod płaszczykiem gburowatości. Jest cyniczny, ma tendencje do alkoholu, nie umie utrzymać na dłużej...

Podczas wykopalisk na terenie starożytnej Troi zostają odnalezione kości szkieletu, być może mitycznej Polikseny, to by było odkrycie. Krótko po tym ekipa trafia na kolejne znalezisko, tym razem są to zwłoki jak najbardziej współczesne.

Kiedyś chciałam zostać archeologiem, nie zostałam, ale cieszę się, kiedy trafiam na książkę z taką tematyką. Kto nie chciałby być jak Indiana Jones?

Książkę czyta się szybko, zapewne dzięki dużej ilości dialogów, nie ma tu akcji pędzącej na łeb, na szyję, ale zagadka kryminalna ma swoje rozwiązanie.

Książka nie spowodowała u mnie bezsenności, nie sprawiła, że ciężko było się od niej oderwać, głównego bohatera też raczej nie zaliczę do moich ulubionych. Jednak całość ratuje to, że poczułam szczerze tamten klimat, czuć, że autorka wie o czym pisze, że zna temat od podszewki. Z pewnością kiedyś sięgnę po kolejną część z tej serii, zobaczę co tym razem przytrafi się antropologowi panu Mario Ybl.

Podczas wykopalisk na terenie starożytnej Troi zostają odnalezione kości szkieletu, być może mitycznej Polikseny, to by było odkrycie. Krótko po tym ekipa trafia na kolejne znalezisko, tym razem są to zwłoki jak najbardziej współczesne.

Kiedyś chciałam zostać archeologiem, nie zostałam, ale cieszę się, kiedy trafiam na książkę z taką tematyką. Kto nie chciałby być jak...

Książka nie podobała mi się z następujących powodów:
1. Najbardziej irytujący główny bohater jakiego miałem (wątpliwą) przyjemność poznać. 2. Świat archeologów opisany w tej książce jest nudny. 3. Morderca jest do przewidzenia znacznie wcześniej niż odkrywa to autorka powieści. Autorka zbyt dokładnie opisała jego charakter wcześniej.
Mam wrażenie, że książka jest nieprzekonująca.

Książka nie podobała mi się z następujących powodów:
1. Najbardziej irytujący główny bohater jakiego miałem (wątpliwą) przyjemność poznać. 2. Świat archeologów opisany w tej książce jest nudny. 3. Morderca jest do przewidzenia znacznie wcześniej niż odkrywa to autorka powieści. Autorka zbyt dokładnie opisała jego charakter wcześniej.
Mam wrażenie, że książka jest...

Najwięcej w tej książce jest opisów potu, gorąca i pocenia się archeologów podczas wykopalisk w Turcji. A właściwie jednego, głównego bohatera czyli profesora Ybla. Sama historia kryminalna może i ciekawa, ale niestety mnie nie porwała, a jej rozwiązanie mocno rozczarowało. Właściwie nie wiem jakim cudem udało mi się doczytać do końca. A tym bardziej nie wiem jakim cudem profesorkowi udało się ją rozwiązać.

Najwięcej w tej książce jest opisów potu, gorąca i pocenia się archeologów podczas wykopalisk w Turcji. A właściwie jednego, głównego bohatera czyli profesora Ybla. Sama historia kryminalna może i ciekawa, ale niestety mnie nie porwała, a jej rozwiązanie mocno rozczarowało. Właściwie nie wiem jakim cudem udało mi się doczytać do końca. A tym bardziej nie wiem jakim cudem...

Być może to niepopularna opinia, ale ta książka jest zdecydowanie moją ulubioną. Czytałam ją już kilka razy i bardzo chętnie do niej wracam… Bardzo polecam wszystkim którzy są zafascynowani archeologią, a przy okazji nie przeszkadza im cyniczny humor i kryminalna zagadka w tle.

Dodatkowo, po prostu uwielbiam głównego bohatera, który jest momentami tak okropny, że aż zaczyna się go lubić :) i to bardzo!

Być może to niepopularna opinia, ale ta książka jest zdecydowanie moją ulubioną. Czytałam ją już kilka razy i bardzo chętnie do niej wracam… Bardzo polecam wszystkim którzy są zafascynowani archeologią, a przy okazji nie przeszkadza im cyniczny humor i kryminalna zagadka w tle.

Dodatkowo, po prostu uwielbiam głównego bohatera, który jest momentami tak okropny, że aż...

Ybl - samo nazwisko już irytuje, jest nie do odczytania. Dalej - na przemian łacina i język turecki. Nie wiadomo jak to brzmi i to również irytuje i zniechęca. Jednak czytam książkę dalej i widzę, że autorka marzy o sławie Chandlera i chce wymyślić Marlowe'a nr 2. Lecz Marlowe nigdy nie był chamem. A tu mamy skończonego pijaka i chama, który (zamiast powiedzieć wprost jedno zdanie) wszystko owija w "bawełnę". Strata czasu.

Ybl - samo nazwisko już irytuje, jest nie do odczytania. Dalej - na przemian łacina i język turecki. Nie wiadomo jak to brzmi i to również irytuje i zniechęca. Jednak czytam książkę dalej i widzę, że autorka marzy o sławie Chandlera i chce wymyślić Marlowe'a nr 2. Lecz Marlowe nigdy nie był chamem. A tu mamy skończonego pijaka i chama, który (zamiast powiedzieć wprost jedno...

Nie dałam rady tego przeczytać. Zbyt dużo wulgarności, seksizmu od pierwszych stron. Duszna, nerwowa atmosfera. Nie miałam ochoty z tymi bohaterami zostać na dłużej, pożegnałam ich z ulgą po kilkunastu stronach.

Nie dałam rady tego przeczytać. Zbyt dużo wulgarności, seksizmu od pierwszych stron. Duszna, nerwowa atmosfera. Nie miałam ochoty z tymi bohaterami zostać na dłużej, pożegnałam ich z ulgą po kilkunastu stronach.