Dobra, przyznawać się, kto z was nie chciał choć raz w życiu (np. podczas czytania jakiejś historycznej książki) przenieść się do starego Londynu? Do świata lordów i markizów? Do Hyde Parku po którym brykają sobie powozy i spacerują damy w pięknych sukniach z przyzwoitkami u boku? Ja mam na to ochotę od pierwszego książkowego spotkania z tamtymi czasami...

Bywa, że śmieję się sama z siebie. No bo jak tego nie robić, kiedy okazuje się, że jestem zazdrosna o bohaterkę książki? Nie o żywego człowieka, a o postać będącą wytworem wyobraźni jakiejś tam pani Kerstin Gier. Zresztą, podejrzewam, że autorka Trylogii Czasu podczas pisania sama miała wielką ochotę przeskoczyć wiek czy dwa w przeszłość. Ach, żeby tak móc ubrać się w jakąś fajną kieckę i... no cóż, hulaj dusza, piekła nie ma ;)

Ileż to ciekawych osób można dzięki takiemu magicznemu chronografowi poznać? Chociaż głównej bohaterce "Błękitu szafiru" raczej atrakcji w tym względzie nie brakuje. Jeśli ktoś myśli, że ma dziwną rodzinę, niech lepiej pozna familię Montrose, na której czele stoi szanowna lady Arista. A jeśli i tego będzie mało, bez wahania może posiłkować się duchami (takim na przykład Xemeriusem).

Życie Gwendolyn dopełnia niejaki Gideon - przystojny "współpodróżnik" w czasie. Po początkowej niechęci do niego, panna Shepherd zaczyna przyłapywać się na... oj, no wiadomo na czym ;) Czy będą razem? I czy odkryją prawdziwą tajemnicę Hrabiego? Nie mogę się doczekać ciągu dalszego :)

Lektura drugiej części Trylogii Czasu (podobnie zresztą jak pierwszej) to gwarancja kilku świetnie spędzonych godzin.

Dobra, przyznawać się, kto z was nie chciał choć raz w życiu (np. podczas czytania jakiejś historycznej książki) przenieść się do starego Londynu? Do świata lordów i markizów? Do Hyde Parku po którym brykają sobie powozy i spacerują damy w pięknych sukniach z przyzwoitkami u boku? Ja mam na to ochotę od pierwszego książkowego spotkania z tamtymi czasami...

Bywa, że śmieję...