Mam wiele zastrzeżeń do tej książki. Nie da się ukryć, Joanna Podolska wykonała sporo pracy przy zbieraniu materiału, ale jednocześnie nieco za bardzo przywiązała się do tematu. Sprawiło to, że oprócz kiepskiego składu tekstu, jest tu mnóstwo powtórzeń i zapychaczy miejsca.
Częściowo jestem w stanie to zrozumieć - bo to kilka tekstów to wywiady wcześniej wydane, nic dziwnego, że się pokrywa treść z nich z rozdziałami samodzielnie pisanymi przez autorkę. Ale zapychaczy miejsc nie jestem w stanie wytłumaczyć inaczej niż tym, że autorka straciła dystans do pisanego przez siebie tekstu, a redaktor (jeśli jakiś istniał) nie miał serca ciąć jej rozdmuchanego tekstu. Nie ma tu żadnych słów krytycznych, zarzuty, które się pojawiają, zostają od razu pomijane bez słowa uzasadnienia i traktowane jakby kolejni krytycy się biednego Whartona czepiali bez powodu.
Szkoda, bo William Wharton był ciekawą postacią i mógł zostać opowiedziany dużo lepiej.

Mam wiele zastrzeżeń do tej książki. Nie da się ukryć, Joanna Podolska wykonała sporo pracy przy zbieraniu materiału, ale jednocześnie nieco za bardzo przywiązała się do tematu. Sprawiło to, że oprócz kiepskiego składu tekstu, jest tu mnóstwo powtórzeń i zapychaczy miejsca.
Częściowo jestem w stanie to zrozumieć - bo to kilka tekstów to wywiady wcześniej wydane, nic...

Mam ogromny sentyment do autora m.in."Stada" w którego książkach zaczytywałam się na początku liceum dlatego z wielką przyjemnością czytałam tą pozycję. Nawet fakt, że książka ta została wydana już prawie dziesięć lat temu, bo w 1996 roku nie stanowi dla mnie żadnego problemu. Książka pozwoliła mi usystematyzować wiedzę na temat autora, przypomniała o tym, że pisał on pod pseudonimem a jego prawdziwe nazwisko to Albert du Aime oraz o wielu faktach z życia autora, które wykorzystywał również w swoich książkach. Kolejność czytanych przeze mnie książek Whartona nijak ma się do tego w jakiej kolejności powstawały, nie bez znaczenia był fakt, że moja przygoda rozpoczęła się od książki "Ptasiek" którą do dziś oceniam jako jedną z najtrudniejszych książek w dorobku autora. "Kim jest William Wharton" stanowi dla mnie pewną zachętę, by w niedługim czasie odkurzyć czy też przypomnieć sobie wszystkie przeczytane przeze mnie książki autora. Ta zapewne sentymentalna dla mnie podróż, stanowi pewną zapowiedź przygody i ciekawości, czy tak jak i przed laty Wharton zrobi na mnie wrażenie. Pewne fakty z życia pisarza/malarza zrobiły na mnie spore wrażenie, gdyż autor swoim życiem mógłby obdarować kilka osób.

"- Jestem jednym z bliźniaków. Doktor powiedział mojemu ojcu, że urodziło się dwóch chłopców, ale tylko jeden przeżył. To on powinien mieć na imię William, bo urodził się pierwszy i dlatego ja jestem Albertem. Dowiedziałem się o tym bardzo późno. Matka nigdy nawet nie wspominała mi o tym. Może sama nie chciała pamiętać. A ojciec wyznał mi to dopiero, kiedy byłem prawie dorosły. To dziecko zawsze będzie w mojej pamięci. To była druga część mnie. On nigdy nie żył naprawdę, więc muszę żyć za niego. Jestem jednocześnie Williamem i Albertem. Jestem podwójną osobą." str 173-174

To wyznanie pisarza jest dla mnie bardzo intrygujące a przy tym wiele tłumaczy, dlatego niech zachęci was do tego by sięgnąć po książkę Podolskiej. Książka warta jest polecenia a dla mnie jest swoistym uzupełnieniem twórczości Whartona.

Mam ogromny sentyment do autora m.in."Stada" w którego książkach zaczytywałam się na początku liceum dlatego z wielką przyjemnością czytałam tą pozycję. Nawet fakt, że książka ta została wydana już prawie dziesięć lat temu, bo w 1996 roku nie stanowi dla mnie żadnego problemu. Książka pozwoliła mi usystematyzować wiedzę na temat autora, przypomniała o tym, że pisał on pod...

nie czytuje biografii, ale ta mnie zainteresowala i nie zaluje :)

nie czytuje biografii, ale ta mnie zainteresowala i nie zaluje :)