W mojej ocenie książka wybitna. To nie są kolejne wspomnienia emigranta z wyspy rumu i trzciny cukrowej. To pełna wrażliwości subiektywna retrospekcja ukazująca jak koła historii toczą się w oczach dziecka.

W mojej ocenie książka wybitna. To nie są kolejne wspomnienia emigranta z wyspy rumu i trzciny cukrowej. To pełna wrażliwości subiektywna retrospekcja ukazująca jak koła historii toczą się w oczach dziecka.

I znów tematyka kubańska. Kuba przed i po rewolucji Fidela, ale widziana oczami małego chłopca. Można by mówić, że jest to kolejna powieść opisująca trudne życie mieszkańców tej karaibskiej wyspy po 1959 roku.
Takich książek jest bardzo dużo, jednak każda jest inna, bo różne są losy Kubańczyków po rewolucji.
Carlos Eire wspomina własne dzieciństwo na Kubie i swój wyjazd do USA. On miał to szczęście (?)i stał się Amerykaninem. Stąd inaczej postrzega i opisuje swoją ojczyznę niż autorzy, którzy tam zostali.
Jeśli kogoś interesuje ta tematyka, to myślę, że warto sięgnąć i po tę pozycję, gdyż tak naprawdę każda książka o Kubie wnosi coś nowego i nie zawsze jest to opis biednej i brudnej Hawany z II połowy XX wieku.

I znów tematyka kubańska. Kuba przed i po rewolucji Fidela, ale widziana oczami małego chłopca. Można by mówić, że jest to kolejna powieść opisująca trudne życie mieszkańców tej karaibskiej wyspy po 1959 roku.
Takich książek jest bardzo dużo, jednak każda jest inna, bo różne są losy Kubańczyków po rewolucji.
Carlos Eire wspomina własne dzieciństwo na Kubie i swój wyjazd...

Niezwykła opowieść dorosłego człowieka o kraju jego dzieciństwa - Kubie, którą widział po raz ostatni gdy był wczesnym nastolatkiem. Przepiękne opisy, twarde osądy - ale bez nienawiści, z maleńką i zrozumiałą nutką żalu.

Niezwykła opowieść dorosłego człowieka o kraju jego dzieciństwa - Kubie, którą widział po raz ostatni gdy był wczesnym nastolatkiem. Przepiękne opisy, twarde osądy - ale bez nienawiści, z maleńką i zrozumiałą nutką żalu.