Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Mons Kallentoft. Na wstępie muszę przyznać, że lepiej było zacząć od pierwszej książki z serii (ta jest trzecia), bo są nawiązania do poprzednich spraw i niestety spoiler.

Jerry Petersson zostaje znaleziony martwy na terenie posiadłości (zamku), która została niedawno kupiona przez niego od rodziny Fagelsjö. Nestor rodu, hrabia Axel to człowiek dumny, ceniący tradycję, dlaczego więc sprzedał zamek? A może to jego syn Frederik miał coś wspólnego z morderstwem? Czy może jednak należy szukać w tajemniczej przeszłości ofiary? W czasach „biznesowych” Petersson był twardym zawodnikiem, budzącym zarówno respekt jak i zawiść. Nie dbał o innych ludzi (bo to pieniądze wg niego tworzyły uczucia) czy to przysporzyło mu wrogów i sprawiło, że ktoś go zabił z wściekłości? Z początku policja błądzi po omacku w jesiennej mgle, potem zaś kawałek po kawałku odkrywane są tajemnice.

Detektyw Molin Fors jest z pewnością wyrazistą postacią. Z jednej strony pełna złości, drażliwa, zmagająca się z problemem alkoholowym (na to zbyt duży nacisk moim zdaniem- opis majaków itp.), spycha samą siebie na dno i nie daje sobie pomóc, nie wzbudziła mojej sympatii. Z drugiej zaś strony walczy z własnymi demonami- poczuciem winy, że nie potrafiła ochronić swojego dziecka, że popsuła swój związek z mężczyzną, którego kocha. Praca policjantki pożera jej duszę, łatwiej uciec w czyjeś nieszczęścia, niż zająć się własnymi. Z życiem jej rodziny związany jest pewien sekret, który został tylko ukazany, ale nie wyjaśniony (co poczytuję za mały minus).

Zbrodnia wynika z przemocy i bólu oraz ma swoją historię- taką tezę wysuwa autor i ukazuje ją na podstawie życia mordercy, które jako czytelnicy poznajemy z jego wspomnień, to „meandry ludzkiej duszy”, gdzie cienka granica dzieli miłość od nienawiści, a dobro od zła. Również pojawia się pytanie czy swoimi czynami można zasłużyć sobie na przemoc? Pewien bohater jednym zdarzeniem, do którego poprzez swoją dumę i ignorancję nie przywiązywał wagi, zapoczątkował proces przemocy, zła i nienawiści. W pewnym momencie to jednak wróciło do niego i zmusiło go do cofnięcia się w przeszłość, powrót do pewnych wydarzeń.

W „Jesiennej sonacie” (podejrzewam, że i w pozostałych książkach pisarza) występuje specyficzna narracja: prawie każdy bohater udziela głosu- wyjawia swoje najgłębsze myśli, przywołuje wspomnienia, stawia sobie pytania- przy czym najczęściej zwraca się przy tym do innego bohatera. Na przykład Malin do córki, córka do niej. Obecny jest również „dopingujący” dialog zmarłej ofiary do policjantki. Język jest bardzo plastyczny, dosadny, miejscami męczący i niesmaczny. Książka ma jesienny klimat: wszechobecny smutek, przygnębienie i melancholia wyzierają ze stron, co czyni tą książkę trudną w odbiorze, mroczną. Nie każdemu może to przypaść do gustu, ale z pewnością wyróżnia to twórczość pisarza od innych.

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Mons Kallentoft. Na wstępie muszę przyznać, że lepiej było zacząć od pierwszej książki z serii (ta jest trzecia), bo są nawiązania do poprzednich spraw i niestety spoiler.

Jerry Petersson zostaje znaleziony martwy na terenie posiadłości (zamku), która została niedawno kupiona przez niego od rodziny Fagelsjö. Nestor rodu,...