Z twórczością Kenyon spotkałam się po raz pierwszy przy "Rozkoszach nocy". Była to całkiem przyjemna lekturka: lekki, ale nie odmóżdżający romans. Z chęcią sięgnęłam więc po "Objęcia nocy", przy których spotkało mnie spore rozczarowanie w postaci okropnego powielenia schematu. Do "Tańca z diabłem" podeszłam więc pełna wątpliwości...
Zarek to Mroczny Łowca, ale nie taki jak Kyrian czy Talon. Przez swój ciężki charakter jest odtrącany przez pobratymców. Żyje na odludziu, nie ma styczności z innymi przedstawicielami swojego gatunku. Artemida chciałaby się go pozbyć, jednak Acheron nalega, aby Zarek został wpierw osądzony. Wybiera do tego celu siostrę greckich Parek, Astrid. Jakie będą tego następstwa, nietrudno się domyślić...
Niestety Kenyon po raz kolejny okazała się przewidywalna. Autorka stworzyła sobie schemat fabuły i trzyma się go w kolejnych powieściach, zmieniając jedynie bohaterów. Mamy więc Mrocznego Łowcę, który spotyka kobietę - zakochują się w sobie od razu, po czym muszą stawić czoła przeciwnościom losu. Czyli już na początku wiadomo, że pod koniec powieści należy się spodziewać walki, której rezultat także tak naprawdę już od początku znamy. Trzeba przyznać, że Zarek jest dość ciekawie wykreowaną postacią, z którą łatwo związać się emocjonalnie, natomiast niestety przewidywalność książki jest bardzo, bardzo dużą wadą. Bo przewracamy kartki wiedząc z góry, co zdarzy się za chwilę. Nie ma zaskoczenia, nie ma zaintrygowania. Dobitnie określając: po prostu się nudzimy.
Natomiast pozytywnym aspektem jest fakt, że książkę czyta się bardzo szybko. Styl Kenyon jest lekki, nie męczymy się więc przy lekturze, mimo iż znamy cały przebieg fabuły. Tylko dzięki temu, że czyta się w miarę dobrze, nie odłożyłam „Tańca z diabłem” na półkę po zobaczeniu, że to kolejne powielenie schematu kenyonowego, ale doczytałam do końca bez większych zgrzytów, choć z częstym ziewaniem.
Na mojej półce czeka jeszcze jedna pozycja spod pióra Kenyon- „Pocałunek nocy”. Ze względu na tematykę (główny bohater był wikingiem) może być dla mnie ciekawa, choć nie liczę już na zaskakujące zwroty akcji i w ogóle na żaden element zaskoczenia, ale przeczytać przeczytam.
Powieści Kenyon są dobre jednorazowo - każda następna jest niestety taka sama...

Z twórczością Kenyon spotkałam się po raz pierwszy przy "Rozkoszach nocy". Była to całkiem przyjemna lekturka: lekki, ale nie odmóżdżający romans. Z chęcią sięgnęłam więc po "Objęcia nocy", przy których spotkało mnie spore rozczarowanie w postaci okropnego powielenia schematu. Do "Tańca z diabłem" podeszłam więc pełna wątpliwości...
Zarek to Mroczny Łowca, ale nie taki jak...