Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Motyw choroby w postapokaliptycznym świecie został już poruszony w tomie drugim. W trzeciej odsłonie serii autor postanowił wykorzystać podobny pomysł. Czy można to uznać za autoplagiat? Bajka i Wiktoria w trakcie swojej wędrówki zostają złapane przez deszczową pogodę. Jednakże deszcz ten ma niezwykłe właściwości. Na początku trochę obawiałem się, że znowu Wiktoria pochoruje się, a Bajka będzie musiała ją uratować. Jest to jednakże mylne wrażenie. Skutki deszczu okazują się o wiele bardziej pomysłowe, a bohaterki będą musiały nieźle się natrudzić, żeby się uratować. Domyślam się, że miało to być metaforą skutków promieniowania, które w innych utworach postapokaliptycznych przyczyniają się do licznych mutacji. Tutaj też świetnie zostaje pokazana relacja między Bajką i Wiktorią. Nie zawsze jest idealnie, a obie muszą często iść na kompromisy, żeby się ze sobą dogadać. Dokładnie jak w życiu. Proste rysunki Marcina Podolca przedstawiają kolejne fantastyczne pomysły. Tym razem pojawia się bardzo klasyczny motyw, ale też pewien bardziej groteskowy element. Ten tom podobał mi się chyba najbardziej. Głównie ze względu na rozbudowanie warstwy obyczajowej i pomysłowe elementy fantastyczne.