To wywiad graficzny, słusznie nazwany, bo przeprowadzony ze znanym muzykiem z Warszawy, a zilustrowany przez komiksiarza. Fajne połączenie muszę przyznać, kreska bardzo ładna (ten sam artysta co przy Fugazi). Wywiad to taka trochę biografia i opis całego życia oraz kariery muzyka. Dodatkowo umieszczono tedlty kilku piosenek. Nie znam go, nie słuchałem, ale czytało się bardzo miło.

To wywiad graficzny, słusznie nazwany, bo przeprowadzony ze znanym muzykiem z Warszawy, a zilustrowany przez komiksiarza. Fajne połączenie muszę przyznać, kreska bardzo ładna (ten sam artysta co przy Fugazi). Wywiad to taka trochę biografia i opis całego życia oraz kariery muzyka. Dodatkowo umieszczono tedlty kilku piosenek. Nie znam go, nie słuchałem, ale czytało się...

Zupełnie nie znam artysty Pablopavo. (Ale sprawdzę)
O muzyce raczej nie czytam - chociaż "Będziesz smażyć się w piekle" mi się bardzo podobało.
Ale ten komiks ma w sobie coś magicznego. Nostalgię za latami 90tymi na warszawskim osiedlu. Wrażliwość artysty i obserwatora. Tytułowy dym, gorzałę, koncerty i spotkania. Trasy, poszukiwanie różnorodności i kreatywność w nieoczekiwanych miejscach. Prawda o sobie i o czasach. Bardzo mnie to ujęło. Do tego kreska i kadry znakomicie dopełniają opowieści.

A przytoczony cytat z Iwaszkiewicza "choćby świat się walił, mężczyzna powinien lekko cynicznie się uśmiechać" zabieram ze sobą...

Zupełnie nie znam artysty Pablopavo. (Ale sprawdzę)
O muzyce raczej nie czytam - chociaż "Będziesz smażyć się w piekle" mi się bardzo podobało.
Ale ten komiks ma w sobie coś magicznego. Nostalgię za latami 90tymi na warszawskim osiedlu. Wrażliwość artysty i obserwatora. Tytułowy dym, gorzałę, koncerty i spotkania. Trasy, poszukiwanie różnorodności i kreatywność w...

Najpierw to co dobre. Rysunki Marcina Podolca jak zawsze świetne, dodatkowo sporo tym razem bardziej metaforycznych kadrów, jakie zawsze robią mi dobrze. Co do fabuły - mam mieszane uczucia. Po pierwsze nie wiem czy nie za wcześnie dla artysty na takie autobiograficzne publikacje. Przy całej sympatii dla Pablopavo - gdzieś tak od połowy zauważyłem, że więcej tu gadania o sobie niż jakiejś wciągającej opowieści. No i o ile teksty Sołtysa świetnie spełniają swoją rolę w piosenkach, niekoniecznie sprawdzają się jako poezja do prezentowania na stronach komiksu biograficznego. Delikatne rozczarowanie, choć i tak warto

Najpierw to co dobre. Rysunki Marcina Podolca jak zawsze świetne, dodatkowo sporo tym razem bardziej metaforycznych kadrów, jakie zawsze robią mi dobrze. Co do fabuły - mam mieszane uczucia. Po pierwsze nie wiem czy nie za wcześnie dla artysty na takie autobiograficzne publikacje. Przy całej sympatii dla Pablopavo - gdzieś tak od połowy zauważyłem, że więcej tu gadania o...

Sięgnęłam po ten komiks, ponieważ lubię prace pana Podolca. Podoba mi się sposób w jaki opowiada. Tym razem też się nie zawiodłam. Opowieść całkiem ciekawa. Aż się zadziwiłam, jak to możliwe, że nie kojarzę twórczości głównego bohatera, że nie słyszałam żadnych jego utworów. Cóż, może to kwestia muzyki, jakiej słucham. Po lekturze jakoś nie nabrałam ochoty do zawarcia bliższej znajomości z wokalistą i twórcą tekstów. I nie dlatego, że są złe. Bynajmniej. Po prostu nie przekonało mnie jego podejście do życia. Jego priorytety i cele. Niemniej jednak komiks czyta się dobrze. Polecam.

Sięgnęłam po ten komiks, ponieważ lubię prace pana Podolca. Podoba mi się sposób w jaki opowiada. Tym razem też się nie zawiodłam. Opowieść całkiem ciekawa. Aż się zadziwiłam, jak to możliwe, że nie kojarzę twórczości głównego bohatera, że nie słyszałam żadnych jego utworów. Cóż, może to kwestia muzyki, jakiej słucham. Po lekturze jakoś nie nabrałam ochoty do zawarcia...

Nie znam twórczości Pablopavo, dlatego ten komiks miał dla mnie bardziej anonimowy, a zarazem uniwersalny wydźwięk. Jako opowieść o wrażliwym chłopaku, który swoje przemyślenia zamienił w teksty piosenek. I próbował za ich pośrednictwem dać ludziom ukojenie i odskocznię, jaką muzyka była dla niego samego.

Świetny pomysł na zaprezentowanie wywiadu z twórcą. Wyszło nietuzinkowo, inaczej, głębiej.

Nie znam twórczości Pablopavo, dlatego ten komiks miał dla mnie bardziej anonimowy, a zarazem uniwersalny wydźwięk. Jako opowieść o wrażliwym chłopaku, który swoje przemyślenia zamienił w teksty piosenek. I próbował za ich pośrednictwem dać ludziom ukojenie i odskocznię, jaką muzyka była dla niego samego.

Świetny pomysł na zaprezentowanie wywiadu z twórcą. Wyszło...

Czy kojarzycie Pablopavo? Jest to muzyk znany z tego, że jego teksty bliższe są poezji niż zwykłym utworom. "Dym" jest okazją, by poznać historię rozwoju kariery muzyka w formie graficznie przedstawionego wywiadu!

Biorąc książkę z półki, nie miałam pojęcia, kim jest Pablopavo, ale urzekły mnie ilustracje i opis z tyłu. Postanowiłam więc zaryzykować i sprawdzić na własnej skórze, czy przedstawienie losów "ulicznego barda" jako komiksu było dobrym pomysłem.
To, co muszę podkreślić, jest fakt, że ilustracje są naprawdę cudowne i bardzo klimatyczne. Przyciągają wzrok i trudno go oderwać. Do tego opisują różne zjawiska w tak przemyślany i przejrzysty sposób, że byłam pod ogromnym wrażeniem. Za to - wielkie brawa!
Co do samej historii: Jak już przyznałam, sylwetka Pablopavo była dla mnie zupełnie obca, co na pewno znacząco wpłynęło na moją ocenę. Trudno ekscytować się czytaniem o losach osoby, o której się wcześniej nie słyszało. Tym bardziej, że po przesłuchaniu kilku jego utworów, mogłam śmiało stwierdzić, że fanką jego muzyki też nie jestem. Mimo to, opowieść była dla mnie całkiem ciekawa i jakoś przez nią przebrnęłam. Niestety, nie zrobiła na mnie większego wrażenia i do dnia dzisiejszego zdążyłam zapomnieć już prawie całość.
Uważam, że może to być gratka dla miłośników twórczości artysty, ale inni czytelnicy niekoniecznie będą usatysfakcjonowani po lekturze. Tym polecam samo rzucenie okiem na szatę graficzną, bo naprawdę potrafi przypaść do gustu!

Czy kojarzycie Pablopavo? Jest to muzyk znany z tego, że jego teksty bliższe są poezji niż zwykłym utworom. "Dym" jest okazją, by poznać historię rozwoju kariery muzyka w formie graficznie przedstawionego wywiadu!

Biorąc książkę z półki, nie miałam pojęcia, kim jest Pablopavo, ale urzekły mnie ilustracje i opis z tyłu. Postanowiłam więc zaryzykować i sprawdzić na własnej...

O Pablopavo oraz jego twórczości wiedziałem niewiele, ale na tyle dużo, żeby z zainteresowaniem sięgnąć po tę pozycję na bibliotecznej półce. Spora zasługa w tym formy wywiadu ilustrowanego, bo z czymś takim spotkałem się po raz pierwszy i przykuło to moją uwagę. Rysunki, klasa sama w sobie, dobrze współgrają z toczoną przez Pawła narracją i ubarwiają ją znacząco. Wystarczy dodać do tego fakt, że ja strasznie lubię historię o początkujących muzykach oraz to, że w sporej cześci strony komiksu tchną klimatem lat 90tych, a uzyskamy ukonentowanego czytelnika, czyli mnie. Zostałem też zachęcony do lepszego poznania Pablo. To chyba dobrze?

O Pablopavo oraz jego twórczości wiedziałem niewiele, ale na tyle dużo, żeby z zainteresowaniem sięgnąć po tę pozycję na bibliotecznej półce. Spora zasługa w tym formy wywiadu ilustrowanego, bo z czymś takim spotkałem się po raz pierwszy i przykuło to moją uwagę. Rysunki, klasa sama w sobie, dobrze współgrają z toczoną przez Pawła narracją i ubarwiają ją znacząco. Wystarczy...

Ciekawa forma dla ciekawego człowieka. Oby więcej takich

Ciekawa forma dla ciekawego człowieka. Oby więcej takich

Musisz to przeczytać

Musisz to przeczytać

Ciekawy obraz lat dziewięćdziesiątych., ale czegoś mi w nim zabrakło.

Ciekawy obraz lat dziewięćdziesiątych., ale czegoś mi w nim zabrakło.