Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzeci tom kończy serię krótkich epizodów z życia rodzicielskiego. Czy ten odcinek stanowi jakieś podsumowanie dotychczasowych historyjek?

Tym razem więcej jest tu dużo szczerych rozmów. Autor tłumaczy swoim dzieciom różne zjawiska. Wspólnie dochodzą do zaskakująco trafnych wniosków.

Mniej jest tu toksycznych rodzicielskich zachowań z poprzedniego tomu. Tym razem nawet pozornie głupie żarty mają swoje uzasadnienie. Szkoda, że dalej pozostało parę epizodów, które są śmieszne, ale też trochę niepokojące.

Rysunki są tu bardzo proste. Udaje się jednak dobrze oddać indywidualny wygląd każdej postaci, a także ich emocje.

Odniosłem wrażenie, że tym razem rozmowy głównego bohatera ze swoimi dziećmi są celniejsze niż wcześniej. Szkoda jednak, że autor nie pokusił się o jakieś dobitne zamknięcie trylogii.

Trzeci tom kończy serię krótkich epizodów z życia rodzicielskiego. Czy ten odcinek stanowi jakieś podsumowanie dotychczasowych historyjek?

Tym razem więcej jest tu dużo szczerych rozmów. Autor tłumaczy swoim dzieciom różne zjawiska. Wspólnie dochodzą do zaskakująco trafnych wniosków.

Mni...

Rozwiń Zwiń

Słowo „incel” pochodzi od angielskiego sformułowania „involuntary celibate”. Oznacza ono osoby niezdolne do znalezienia partnera seksualnego pomimo chęci. Często takie osoby mają cechować się mizoginią. O przedstawicielu tej grupy opowiada komiks Jana Mazura.

Głównym bohaterem jest Bartek pracujący na co dzień w „Żabce”. Niema przyjaciół, a dnie spędza na pisaniu na internetowych forach i oglądaniu pornografii. Pewnego dnia jednak pojawia się nadzieja na zmianę, kiedy nawiązuję kontakt z grupą mężczyzna w lesie, a w Internecie zaczyna korespondować z pewną kobietą.

Zajmowanie się przedstawicielem tak specyficznej grupy jak „incele” wiąże się z ryzykiem wyśmiania kogoś takiego. Tutaj jednak jest bardzo dużo empatii. Bohater chce wyjść ze swojej obecnej sytuacji społecznej, ale nie może sobie poradzić z własnymi słabościami. Kontakty z innymi ludźmi są dla niego stresujące, a pornografia staje się uzależnieniem.

Jest to też opowieść o tym jak łatwo można zmanipulować samotną osobą. Nowi koledzy Bartka szybko okazują się niebezpieczni, ale i tak bohater przy nich zostaje, bo nie ma specjalnej alternatywy.

Rysunki są bardzo proste – nie ma tu żadnych szczegółów i są to tak tzw. „patyczaki” znane chociażby z twórczości Jakub Dębskiego. Tutaj jednak udaje się oddać zaskakująco dużo emocji w gestach poszczególnych bohaterów. Przez większość komiksu można też z łatwością rozróżnić każdą z postaci, chociaż pod koniec pojawia się motywy przebieranek przez co trochę bohaterowie zaczęli mi się zlewać.

Spotkałem się z opiniami, że jest to komiks humorystyczny. Nie zgodzę się z tym – są tutaj sceny lekko komediowe, ale jest to bardzo gorzki humor. Dla mnie jest to dramat osoby, która nie potrafi zmienić status quo pomimo najszczerszych chęci.

Słowo „incel” pochodzi od angielskiego sformułowania „involuntary celibate”. Oznacza ono osoby niezdolne do znalezienia partnera seksualnego pomimo chęci. Często takie osoby mają cechować się mizoginią. O przedstawicielu tej grupy opowiada komiks Jana Mazura.

Głównym bohaterem jest Barte...

Rozwiń Zwiń

Ten tom stanowi zakończenie wątku zawodów na Festiwalu Sportowym. W innych mangach tego typu jak np. „Dragon Ball” czy „Naruto” finałowi takiego turnieju zazwyczaj towarzyszyło wiele emocji. Czy tu jest podobnie?

Finał zawodów jest coraz bliższy. Izuku ma walczyć z Shoto. Jednakże ten ma pewne wątpliwości.

Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie pierwsza walka czyli Ochaco kontra Katsuki. Myślałem, że będzie to typowa opowieść o znęcaniu się nad słabszymi, ale samo starcie okazało się bardziej niejednoznaczne niż można się było spodziewać.

Całkiem niezła była też walka Izuku z Shoto. W retrospekcjach można dowiedzieć się więcej o trudnym dzieciństwie Shoto, co pozwala łatwiej zrozumieć tę postać.
Szkoda, że dalsze walki były bardzo chaotyczne i ciężko mi było je śledzić. Podobało mi się jednak dosyć ironiczne ogłoszenie zwycięzców.

Niestety chaos wdarł się też do rysunków. Akcja jest bardzo nieprzejrzysta i ciężko mi było się zorientować co dzieje się na poszczególnych kadrach.

Tom ma parę fajnych pomysłów. Niestety w pewnym momencie akcja za bardzo przyspiesza i dosyć trudno nadążyć. Głównie warto przeczytać dla wątku Shoto.

Ten tom stanowi zakończenie wątku zawodów na Festiwalu Sportowym. W innych mangach tego typu jak np. „Dragon Ball” czy „Naruto” finałowi takiego turnieju zazwyczaj towarzyszyło wiele emocji. Czy tu jest podobnie?

Finał zawodów jest coraz bliższy. Izuku ma walczyć z Shoto. Jednakże ten ma ...

Rozwiń Zwiń