Haruki Murakami

Nie jest to moje pierwsze spotkanie z autorem – w końcu jego fenomen jest w Polsce obecny od dziesięcioleci. Moje opinie na temat jego książek zdążyły się trochę przeleżeć i akurat nowe wydania przyniosły mi okazję na sprawdzenie, co się zmieniło po tylu latach. Już po opisie czułam, że temat jest dla mnie – otóż centralną częścią tej krótkiej powieści jest pewien dylemat związany z „a co by było gdyby…” Główny bohater, Hajime, ma dwa świetnie funkcjonujące bary w modnej dzielnicy Tokio, żonę i dzieci, wspierającego teścia; a jednak czegoś mu brakuje. Nigdy nie zapomniał o swojej najlepszej przyjaciółce z dzieciństwa, Shimamoto, i chociaż stara się żyć swoją codziennością, to jej wspomnienie wciąż jest żywe w jego pamięci. I, jak sądzicie, co się może wydarzyć, gdy pewnego dnia ona znów pojawi się w jego orbicie? Nie zdradzając więcej z właściwych elementów fabuły, dopowiem tylko trochę o formie książki. Bo jest zaprezentowana w formie opowieści o dojrzewaniu; zaczynamy w dzieciństwie Hajime i idziemy z nim przez kolejne lata życia. Pod tym względem wydaje mi się to bardzo przyjemne i poprawne, choć dla mnie trochę dużo tu było skupienia na przeżyciach seksualnych. Poza nimi jest też silny wątek bycia jedynakiem i tym, co wtedy uważało na ten temat społeczeństwo japońskie. Otóż jedynak był postrzegany jako osoba, której czegoś 𝘣𝘳𝘢𝘬𝘶𝘫𝘦, a także zakładano, że jest słaby i egocentryczny; co ciekawe, pierwszoosobowy narrator najpierw przedstawia to jako oskarżenia, a następnie przyznaje, że najgorsze w tych opisach jest to, iż faktycznie odnoszą się do niego. Może dlatego, już przygotowana na wachlarz jego wad i wątpliwą moralność, przyjmowałam nawet z satysfakcją jego błądzenia i występki. A to, co podobało mi się przede wszystkim, to język i lekkość całości; zanim się obejrzałam miałam za sobą 60 stron, później już 120 i zaraz książka dobiegała końca. Dawno tak nie zatraciłam się w fabule i zdarzeniach, więc samo to w sobie było wielką przyjemnością. ig: @tylkotrocheczytam