Słuchaj pieśni wiatru / Flipper roku 1973

Słuchaj pieśni wiatru... słucham i nic nie słyszę! Żadnej akcji, no żadnej! Można wyjść poobserwować ludzi na ulicy i w barze - efekt ten sam, tylko mniej czasu zajmuje.
Daję plusa za poprawny język, który mnie nie zmęczył i nie otoczył zbędnymi epitetami.

Słuchaj pieśni wiatru... słucham i nic nie słyszę! Żadnej akcji, no żadnej! Można wyjść poobserwować ludzi na ulicy i w barze - efekt ten sam, tylko mniej czasu zajmuje.
Daję plusa za poprawny język, który mnie nie zmęczył i nie otoczył zbędnymi epitetami.

Pokaż mimo to

Poetycka ksiazka, "Szczur i Ja - Młode lata" nie ma tutaj fabuły praktycznie takie luzne sytuacje i refleksje, słabsze niz inne jego ksiazki ale ten sam styl.

Poetycka ksiazka, "Szczur i Ja - Młode lata" nie ma tutaj fabuły praktycznie takie luzne sytuacje i refleksje, słabsze niz inne jego ksiazki ale ten sam styl.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka. Murakami ma specyficzny styl, ale przez to czyta się go lekko, przyjemnie, momentami z lekką konsternacją. Polecam.

Bardzo dobra książka. Murakami ma specyficzny styl, ale przez to czyta się go lekko, przyjemnie, momentami z lekką konsternacją. Polecam.

Pokaż mimo to

Czytałam wcześniej już sporo książek tego autora. Pierwsza z powieści w tej książce kompletnie mi nie pasuje do jego późniejszego stylu. Druga już bardziej była w jego stylu. Polecam fanom autora - ciekawie przeczytać jego dwie pierwsze powieści.

Czytałam wcześniej już sporo książek tego autora. Pierwsza z powieści w tej książce kompletnie mi nie pasuje do jego późniejszego stylu. Druga już bardziej była w jego stylu. Polecam fanom autora - ciekawie przeczytać jego dwie pierwsze powieści.

Pokaż mimo to

Przypuszczam, że jestem w dość wyjątkowej sytuacji, bo nie przeczytałem dotychczas ani jednej książki Murakami-sana. Mam zatem możliwość prześledzenia rozwoju jego talentu (a takowy Japończyk posiada bez wątpienia) w chronologicznym porządku.

Muszę przyznać, że bardzo mi trudno określić, co w prozie Murakamiego fascynuje i czym odróżnia się ona od tej innych autorów, którzy stosują elementy surrealizmu. Pozornie obie książki traktują o... niczym. To znaczy, o codziennej rutynie w życiu całkiem normalnych mieszkańców Tokio. Nawet jakichś specyficznych dla Japonii zachowań czy sytuacji nie ma w nich zbyt wiele. Akcja obu powieści mogłaby równie dobrze toczyć się gdzieś w USA lub Europie. Czyżby taka nieokreśloność była przyczyną światowego sukcesu Murakamiego?

Mam nadzieję, że następne książki tego autora udowodnią, że jednak nie. Śledzenie losów Szczura, Jay'a i narratora wywołuje „podskórnie” odczuwane wrażenie doznawania świata niezwykłości. Murakami dozuje surrealizm tak delikatnie, że udaje mu się za każdym razem urzec czytelnika jego zastosowaniem. Akcja toczy się leniwie, ale absolutny brak dramatyzmu tylko podkreśla poetycki klimat narracji.

Zwłaszcza „Flipper roku 1973” poruszył kilka już dawno nie drgających strun. Przypomniałem sobie wczesne lata 80-te, gdy chodziło się do kina i... nie dostawało biletów dla dorosłych. Pozostawał wtedy tylko pobliski salon gier, w którym można było ukoić ból przy kilku rundach gry „na automatach”. Jestem Murakamiemu bardzo wdzięczny za przywołanie tego czasu, gdy trwało się w stanie cielesnego i psychicznego zawieszenia między dzieciństwem a dorosłością, podczas gdy wakacje letnie zdawały się nie mieć końca.

Przypuszczam, że jestem w dość wyjątkowej sytuacji, bo nie przeczytałem dotychczas ani jednej książki Murakami-sana. Mam zatem możliwość prześledzenia rozwoju jego talentu (a takowy Japończyk posiada bez wątpienia) w chronologicznym porządku.

Muszę przyznać, że bardzo mi trudno określić, co w prozie Murakamiego fascynuje i czym odróżnia się ona od tej innych autorów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Murakami w powijakach. Dobrze że później zaczął pisać w sensem. O ile proza Murakamiego ma sens... Ten współcześniejszy bezsens ma więcej sensu niż ten z czasów jego debiutu. Dobrze, rozwija się.

Murakami w powijakach. Dobrze że później zaczął pisać w sensem. O ile proza Murakamiego ma sens... Ten współcześniejszy bezsens ma więcej sensu niż ten z czasów jego debiutu. Dobrze, rozwija się.

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu "Słuchaj pieśni wiatru" myślałam, że to jeszcze nie koniec, książka jest w połowie, może jeszcze się rozkręci, ale na następnej stronie zaczęła już się kolejna - "Flipper...". Nie wiem jaka jest ta druga, bo czułam za dużą niechęć po tej niby pierwszej.

Po przeczytaniu "Słuchaj pieśni wiatru" myślałam, że to jeszcze nie koniec, książka jest w połowie, może jeszcze się rozkręci, ale na następnej stronie zaczęła już się kolejna - "Flipper...". Nie wiem jaka jest ta druga, bo czułam za dużą niechęć po tej niby pierwszej.

Pokaż mimo to

Tak jak uwielbiam prozę Murakamiego, tak w tym przypadku 3/4 książki po prostu przeleciałam wzrokiem. Nieinteresujące, nieskoordynowane, nie wiadomo dokąd zmierza, nie dość magiczne w porównaniu do późniejszych powieści.

Przychylam się do opinii, że to bardziej książka ciekawostka niż coś, co poleciłabym z własnej woli.

Tak jak uwielbiam prozę Murakamiego, tak w tym przypadku 3/4 książki po prostu przeleciałam wzrokiem. Nieinteresujące, nieskoordynowane, nie wiadomo dokąd zmierza, nie dość magiczne w porównaniu do późniejszych powieści.

Przychylam się do opinii, że to bardziej książka ciekawostka niż coś, co poleciłabym z własnej woli.

Pokaż mimo to

O barze, o Szczurze, o historiach z życia, dużo dialogów, przemyśleń. Krótka książka, którą przeczytać można w jeden wieczór. Luźno napisana. Raczej nie stanie się moją ulubioną książką autora.

O barze, o Szczurze, o historiach z życia, dużo dialogów, przemyśleń. Krótka książka, którą przeczytać można w jeden wieczór. Luźno napisana. Raczej nie stanie się moją ulubioną książką autora.

Pokaż mimo to

Prawdziwa przygoda z tą książką, ponieważ rozpoczęłam ją czytać od trzeciej części
" Przygoda z owcą" i coś mi tutaj nie pasowało. Pojawił się nowy bohater Szczur, którego jak wynikało z akcji powinnam znać, ale szybko zorientowałam się, że brakuje mi dwóch pierwszych części. No i rozpoczęłam właściwie pozwalając owieczce trochę poczekać.
To pierwsze z powieści Murakamiego i niestety w Polsce nie ukazały się chronologicznie. Dobrze się stało, że już je mogę czytać we właściwej kolejności. Dobrze się czyta pomimo tego, że właściwie pisarz pisze o niczym.

Prawdziwa przygoda z tą książką, ponieważ rozpoczęłam ją czytać od trzeciej części
" Przygoda z owcą" i coś mi tutaj nie pasowało. Pojawił się nowy bohater Szczur, którego jak wynikało z akcji powinnam znać, ale szybko zorientowałam się, że brakuje mi dwóch pierwszych części. No i rozpoczęłam właściwie pozwalając owieczce trochę poczekać.
To pierwsze z powieści...

więcej

mniej

Pokaż mimo to