Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka w której fabularnie mało się dzieje, natomiast jest przesiąknięta niesamowitym klimatem międzywojennego dusznego Paryża. Ta "duszność" może skojarzyć się troszkę z książkami Bukowskiego, natomiast tutaj jest to wszystko zawarte w dużo piękniejszym języku, pełnym metafor i wspaniałych opisów. Każdy bohater ma swoją własną (zazwyczaj smutną) historię i każdy z nich wydaje się być postacią autentyczną. Po przeczytaniu radzę odczekać z następną książką innego autora, bo trudno znaleźć równie dobre pióro jak u Remarque.

Książka w której fabularnie mało się dzieje, natomiast jest przesiąknięta niesamowitym klimatem międzywojennego dusznego Paryża. Ta "duszność" może skojarzyć się troszkę z książkami Bukowskiego, natomiast tutaj jest to wszystko zawarte w dużo piękniejszym języku, pełnym metafor i wspaniałych opisów. Każdy bohater ma swoją własną (zazwyczaj smutną) historię i każdy z nich...

Saga rodzinna nigdy nie była w centrum moich książkowych zainteresowań, ale skuszony wysokimi ocenami postanowiłem sprawdzić "Dygot" i całe szczęście, że to zrobiłem! Książka mimo, że w większości opowiada historie które występują często w domach jak choroby, romanse, porażki i sukcesy to niesamowicie wciąga i wywołuje wiele emocji. Jestem pod wrażeniem także tego w jaki sposób Autor nadał klimat poszczególnym okresom historii Polski i wiejskiego/małomiasteczkowego środowiska. To była moja pierwsza styczność z Jakubem Małeckim i chcę więcej. Polecam.

Saga rodzinna nigdy nie była w centrum moich książkowych zainteresowań, ale skuszony wysokimi ocenami postanowiłem sprawdzić "Dygot" i całe szczęście, że to zrobiłem! Książka mimo, że w większości opowiada historie które występują często w domach jak choroby, romanse, porażki i sukcesy to niesamowicie wciąga i wywołuje wiele emocji. Jestem pod wrażeniem także tego w jaki...

Najbardziej mi się podobało delikatne porównanie depresji do kuli śniegowej. Te momenty w którym bohaterka zastanawiała się kiedy była ostatnio szczęsliwa czy obawy o swoją przyszłóść. Wszystko to zaczęło się nawarstwiać i gromadzić wraz z dalszą historią. Natomiast finały są dwa, jedno to zakończenie książki, a drugie to historia autorki. Bardzo polecam.

Najbardziej mi się podobało delikatne porównanie depresji do kuli śniegowej. Te momenty w którym bohaterka zastanawiała się kiedy była ostatnio szczęsliwa czy obawy o swoją przyszłóść. Wszystko to zaczęło się nawarstwiać i gromadzić wraz z dalszą historią. Natomiast finały są dwa, jedno to zakończenie książki, a drugie to historia autorki. Bardzo polecam.

Najbardziej mi się podobało delikatne porównanie depresji do kuli śniegowej. Te momenty w którym bohaterka zastanawiała się kiedy była ostatnio szczęsliwa czy obawy o swoją przyszłóść. Wszystko to zaczęło się nawarstwiać i gromadzić wraz z dalszą historią. Natomiast finały są dwa, jedno to zakończenie książki, a drugie to historia autorki. Bardzo polecam.

Najbardziej mi się podobało delikatne porównanie depresji do kuli śniegowej. Te momenty w którym bohaterka zastanawiała się kiedy była ostatnio szczęsliwa czy obawy o swoją przyszłóść. Wszystko to zaczęło się nawarstwiać i gromadzić wraz z dalszą historią. Natomiast finały są dwa, jedno to zakończenie książki, a drugie to historia autorki. Bardzo polecam.

Tak jak już wcześniej było wspomniane - tytuł mówi wszystko. Poruszające opowiadanie które przeczytałem jednym tchem. Mimo, że całość składa się jedynie z monologu głównego bohatera, to książka aż ocieka emocjami. Emocjami które wbijają czytelnika w ziemie i targają nim aż do ostatniej strony. Emocjami które każdy z nas przeżył chociaż raz, bo kto choć raz nie czuł się samotny wśród tłumu, nie stracił sensu (chociaż na chwilę) swojej egzystencji? Przepiękna książka o zapomnianych uczuciach, tęsknocie, poczuciu utraty i przede wszystkim.. samotności.

Tak jak już wcześniej było wspomniane - tytuł mówi wszystko. Poruszające opowiadanie które przeczytałem jednym tchem. Mimo, że całość składa się jedynie z monologu głównego bohatera, to książka aż ocieka emocjami. Emocjami które wbijają czytelnika w ziemie i targają nim aż do ostatniej strony. Emocjami które każdy z nas przeżył chociaż raz, bo kto choć raz nie czuł się...

Zasmuciła mnie ta książka, bynajmniej nie przez to jaka ona jest, ale przez to, że świat który w niej jest przedstawiony jest tak bardzo bliski naszym czasom. Mam wrażenie, że każdego roku zostajemy zalewani coraz to większymi populistycznymi "dziełami" które mają przede wszystkim dawać nam przyjemność redukując jednocześnie jakiekolwiek wartości. Dzieło Bradbury'ego pokazuje nam jak może się skończyć ciągłe ignorowanie rzeczy które tylko pobieżnie mogą być dla nas nieprzyjemne. Możliwe, że sami nieświadomie zostajemy strażakami przedstawionymi w powieści i tylko kurz zamiast płomieni pokrywa książki, zwykłe rozmowy czy cieszenie się drobnostkami życia codziennego. Z całego serca polecam.

Zasmuciła mnie ta książka, bynajmniej nie przez to jaka ona jest, ale przez to, że świat który w niej jest przedstawiony jest tak bardzo bliski naszym czasom. Mam wrażenie, że każdego roku zostajemy zalewani coraz to większymi populistycznymi "dziełami" które mają przede wszystkim dawać nam przyjemność redukując jednocześnie jakiekolwiek wartości. Dzieło Bradbury'ego...