Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pytanie często stawiane przez wszystkich ludzi: Co jest po śmierci? Każdy stara odpowiedzieć sobie sam na to pytanie, kierując się wiarą, którą wyznaje, historiami, legendami lub, jak w tym wypadku, relacjami ludzi zajmujących się przeprowadzaniem dusz na drugą stronę. Jak wygląda takie przejście? Jak wygląda życie człowieka, do którego przychodzą setki dusz miesięcznie z prośbą o pomoc? Czy ktoś taki musi wyrzec się swojego hobby, przyjemności, zainteresowań na rzecz pomocy zagubionym duszom?

Izabela Janczarska w swojej książce "Zaklinacz dusz. Przeprowadzanie w Zaświaty" idealnie pokazuje czytelnikowi, jak funkcjonuje taki człowiek. Znawczyni medycyny chińskiej, fizjoterapii i radiestezji od lat pomaga duszom, czego nie mogłaby robić bez swojego daru porozumiewania się z nimi. W duecie z Tomaszem Stefanem Gregorczykiem tworzą kanały, które umożliwiają przejście do Domu. Ich zadanie nie jest wcale takie łatwe, ale czymże jest zmęczenie po takich wyczerpujących sesjach w obliczu radości wolnych od ziemskich cierpień duszyczek? Co więcej – w niektórych momentach opowieści pani Janczarskiej naprawdę mnie zaskakiwały. Nie wiedziałam, że przeprowadzanie dusz na Drugą Stronę jest tak fascynujące, a zarazem wyczerpujące i poniekąd straszne.

Autorka przedstawia nam kilkanaście historii z życia wziętych. Nie są one długie, zajmują czasem nawet pół strony, ale są za to niezwykle ciekawe i wciągające. Uwielbiam historie o duchach, bo właśnie na nich zostałam wychowana. Wśród nich najbardziej spodobała mi się opowieść o kobiecie w woalu i o duchu ojca, lecz aby dowiedzieć się więcej musicie koniecznie sięgnąć po "Zaklinacza dusz". Styl pani Izy jest bardzo lekki i przyjemny, co niezwykle ułatwia czytanie, zwłaszcza wtedy, gdy do dzieła autorki wkraczają zwroty funkcjonujące wśród fizjoterapeutów oraz radiestetów. Odrobinę się przy nich gubiłam. Doprawdy, nie miałam pojęcia o wielu jednostkach i terminach!
W oczy rzuca się jedna bardzo ważna rzecz: stalowe nerwy pani Janczarskiej. Zadziwiające jest to, że widok ducha w pokoju ją nie zdziwił, choć podejrzewam, że nas samych totalnie by wystraszył. Muszę przyznać, że w większości tych sytuacjach uciekłabym z krzykiem z domu. Dla pani Izy wałęsające się po świecie dusze to widok codzienny, choć muszę przyznać, że dla mnie osobiście trochę przerażający.
Na uwagę zasługuje również jeden z końcowych rozdziałów, w którym autorka opowiada o własnych spotkaniach ze Złem. Wątpię, aby ktoś z nas zdawał sobie sprawę z tego, że ciemność towarzyszy nam prawie na każdym kroku i tylko dzięki sile, uwadze oraz spokoju możemy nie dopuszczać jej do siebie. Za uświadomienie czytelnikom roli Zła w życiu codziennym daję ogromny plus. Te kilkanaście stron sprawiło, że zaczęłam inaczej patrzyć na otaczający mnie świat.
Kolejnym plusem "Zaklinacza dusz" są krótkie rozdziały, dzięki czemu książkę czyta się naprawdę szybko i przyjemnie, zwłaszcza wieczorem, kiedy jesteśmy zmęczeni.

Przymykam oko na niektóre wady. Jedną z nich były tytuły gazet, które raz były brane w cudzysłów, zaś kilka stron później pisane pochyłą czcionką. Często też możemy natknąć się na dialogi w środku akapitu. Brak w niektórych miejscach znaków interpunkcyjnych takich jak pytajnik lub przecinek też robi swoje, ale nie przeszkadza to zanadto w czytaniu.

Podsumowując:
"Zaklinacz dusz. Przeprowadzanie w Zaświaty" Izabeli Janczarskiej to bardzo dobra pozycja. Warto ją zdobyć oraz przeczytać. Nie jest to książka na jeden raz – można do niej powracać i na nowo odkrywać tajniki przeprowadzania dusz na Drugą Stronę. Historie o ciemności, inkarnacji i wybaczaniu są naprawdę warte uwagi. Polecam.

Pytanie często stawiane przez wszystkich ludzi: Co jest po śmierci? Każdy stara odpowiedzieć sobie sam na to pytanie, kierując się wiarą, którą wyznaje, historiami, legendami lub, jak w tym wypadku, relacjami ludzi zajmujących się przeprowadzaniem dusz na drugą stronę. Jak wygląda takie przejście? Jak wygląda życie człowieka, do którego przychodzą setki dusz miesięcznie z...

Człowiek stale jest zabiegany: powrót z pracy, ciągłe nerwy, brak odpoczynku dla zmęczonego milionem myśli umysłu, niezdrowy tryb życia… Podczas gdy każdy z nas próbuje jak najlepiej pracować na swoją przyszłość i zadbać o swój byt za kilkadziesiąt lat, nikt nie zdaje sobie sprawy z tego, że w naprawdę prostych rzeczach możemy znaleźć chwilę wytchnienia, a także odkryć swoją własną oazę spokoju. Myślimy o przeszłości i przyszłości. Pozwalamy, aby problemy sprzed kilku dni powróciły do nas ze zdwojoną siłą; aby kolejne pytania o jutro zaprzątały nam głowę, lecz nie zdajemy sobie sprawy z jedynego, niepowtarzalnego piękna teraźniejszości, które pokazuje nam tyle wspaniałych rzeczy. Tu i Teraz znika zastąpione przez to, co stanie się za chwilę. Czy warto poświęcić odrobinę czasu na naukę dostrzegania prawdziwego świata i pojmowania sensu życia? Po przeczytaniu Strażników istnienia stwierdzam, że to naprawdę nic trudnego, a wręcz przeciwnie – sprawia ogromną przyjemność.

Po głębokiej, duchowej przemianie Eckhart Tolle postanowił pomagać ludziom z ich wewnętrznymi problemami. Podczas własnej integracji i prób zrozumienia swojego wewnętrznego „ja” napisał coś, co na dłuższą metę pozwoli takim jak my oderwać się od duchów przeszłości i zapomnieć o czekającej nas przyszłości. W duecie z ilustratorem Patrickiem McDonnellem stworzył zbiór krótkich sentencji. Zarówno obrazki jak i życiowe rady idealnie spełniają swoje zadanie: po przeczytaniu kilku z nich mój zły humor momentalnie uleciał gdzieś w Kosmos, a zamiast tego poczułam niezwykłą radość i chęć do postępowania pokazywanego przez autora. Chociaż nie mogłam w tej chwili poczuć zapachu kwiatów ani wsłuchać się w śpiew ptaków za oknem, samo wyobrażenie sobie tych cudownych dla zmysłów rzeczy napawało mnie ogromną energią, jak i sprawiało, że uśmiechałam się sama do siebie. Należy również dodać, że zawarty w niewielkich ilustracjach Patricka McDonnella humor także udziela się czytelnikowi. Dzięki nim rady pana Eckharta stają się jaśniejsze i dokładniejsze.
Dzięki temu krótkiemu dziełu możemy inaczej spojrzeć na świat i znaleźć ukojenie w zwykłej roślinie: samo patrzenie się na nią, jak żyje, jak istnieje i nie potrzebuje do tego żadnych „ludzkich” problemów jest niezwykle fascynujące. Przede wszystkim jesteśmy zmuszani do głębokiej refleksji nad naszym życiem i nad popełnionymi błędami. Spójrz za okno na drzewo, na zwierzęta: one istnieją! Nie myślą o jutrze, nie rozpamiętują przeszłości – po prostu są! To takie proste.
Warto zatrzymać się na chwilę w miejscu i rozejrzeć się dookoła, aby uchwycić najpiękniejsze chwile Tu i Teraz. Drugich takich samych już nie będzie. Na pozór zwykły pies z łatami na grzbiecie i wiecznie merdającym ogonem może nam sprawić tyle radości. Pytanie, dlaczego? Bo najzwyczajniej w świecie żyje tą chwilą daną mu przez Stwórcę, ciszy się z niej i wykorzystuje ją jak najlepiej.

Bez wątpienia ta pozycja jest idealnym startem dla nowego, lepszego życia, które możesz rozpocząć nawet teraz. Wystarczy wczytać się w słowa Eckharta Tolle i ujrzeć radość w prostych ilustracjach Patricka McDonnella, a połowa sukcesu zagwarantowana! Drugą połową jest postępowanie według wskazówek autora. To nie jest trudne!
Kiedy masz zły humor, nie wiesz co zrobić w danej sytuacji i jak uspokoić zszarpane nerwy, sięgnij po "Strażników istnienia" i pozwól, aby te niezwykłe sentencje odmieniły Twoje życie. Dzięki nim możemy stać się wrażliwsi na ludzkie cierpienie i piękno świata, a przede wszystkim pomogą nam każdego dnia wstawać z uśmiechem na ustach.
Gorąco polecam!

Człowiek stale jest zabiegany: powrót z pracy, ciągłe nerwy, brak odpoczynku dla zmęczonego milionem myśli umysłu, niezdrowy tryb życia… Podczas gdy każdy z nas próbuje jak najlepiej pracować na swoją przyszłość i zadbać o swój byt za kilkadziesiąt lat, nikt nie zdaje sobie sprawy z tego, że w naprawdę prostych rzeczach możemy znaleźć chwilę wytchnienia, a także odkryć...

Emmi i Leo są po trzydziestce. Ona ma cudownego męża i rodzinę, on zaś przeżywa zawody miłosne i nie potrafi odnaleźć „tej jedynej”. Świat obojga zmienia się wtedy, gdy Emmi myli adres mailowe i wiadomość wędruje do Leo. Dzieje się tak kilka razy. W końcu mężczyzna reaguje na cyklicznie wysyłane wiadomości od Emmi i w ten sposób dwa zupełnie inne wymiary wychodzą sobie naprzeciw. Znajomość rozkwita na dobre i po pewnym czasie żadne z nich nie potrafi wyobrazić sobie swojego życie bez wirtualnego przyjaciela. Kiedy maile stają się coraz bardziej intymne, a do rzeczywistości Emmi i Leo wkradają się drobne problemy wywołane ich rozmowami, oboje muszą zdecydować, czy nadszedł czas, aby zakończyć mailową przygodę.

Każdy z nas w swoim krótkim życiu przynajmniej raz odbył rozmowę z nieznajomym/nieznajomą poznanym/-ą w Internecie. Takie sytuacje w XXI wieku zdarzają się bardzo często, praktycznie codziennie. Dzięki dostępowi do najróżniejszych stron internetowych, portali lub forów możemy znaleźć ludzi podobnych do siebie, mających takie same zainteresowania bądź dzielących to samo zdanie. Tylko czy poprzez elektroniczną konwersację i monitor komputera można się zakochać?
Pomysł romansowania przez maile wydał mi się jednocześnie ciekawy i dziwny. Jak to miało wyglądać? Nie wyobrażałam sobie, aby bohaterowie mieli wyłącznie pisać do siebie wiadomości; bez żadnego spotkania, spojrzenia sobie w oczy i powiedzenia „Ty jesteś Leo”, „A ty jesteś Emmi”. Trochę dziwne, prawda? Zainteresowanie tą książką i zaciekawienie sytuacją Emmi i Leo sprawiły, ze zapomniałam o wszystkich sprzeciwach. Wiecie co? Dawno nie czytałam tak lekkiej, mądrej i zabawnej lektury.

Początek nie był obiecujący – to mogę przyznać bez bicia. Nudził mnie i nie porywał, przez co nie dawałam powieści pana Glattauera żadnych szans na zdobycie wysokiej oceny. W pewnym momencie chciałam przerwać lekturę i wziąć się za coś lepszego. Po kilku kolejnych rozmowach i długich mailach coś zaczęło się dziać: Leo zwracał się do Emmi jak do przyjaciela, Emmi zabawnie odpowiadała na wiadomości Leo, zaufali sobie, polubili się, opowiadali swoje historie, aż w końcu zaczęły się te maile, w których oboje dawali jasno do zrozumienia, że są w swoim typie i nie potrafią bez siebie żyć. Mniej więcej w ¼ książki suche wiadomości zamieniły się w przyjazne maile, które powoli zaczynały wciągać.
To, co było najbardziej niesamowite w powieści pana Glattauera, to ukazanie charakterów obu postaci. Z ręką na sercu przyznam, że nie spodziewałam się czegoś takiego! Okazuje się, że przez samo dobieranie słów czy też konstruowanie zdania można rozpoznać charakter drugiej osoby. Po kilkunastu mailach wiedziałam, że Leo, chociaż schowany pod maską spokoju i opanowania, jest mężczyzną pełnym życia, który słynął z wielu mądrych słów. Emmi podawała się za wzorową mężatkę i macochę, ale w rzeczywistości gdyby mogła wyciągnęłaby Leo z monitora. Często dawałam jej minusy za to, że po kłótniach z Leo odzywała się pierwsza, nawet jeśli jej znajomy porządnie zawinił. Mimo wszystko polubiłam ją za radość, ogromne pokłady pozytywnej energii i luźne nastawienie wobec Leo.

Chociaż powieść czyta się bardzo szybko i przyjemnie, nie brakuje momentów, w których trzeba skupić się na czytanych słowach. Niektóre mądrości Leo lub Emmi były bardzo złożone. Aby je zrozumieć i wziąć do serca musiałam niekiedy zwolnić z tempem czytania i przeczytać słowo po słowie, by wypowiedź nabrała sensu. Oprócz tego drobnego „ale” nic więcej nie przeszkadzało mi w „połykaniu” kolejnych stron. Humor dawał się we znaki, zaś w poważniejszych momentach idealnie dało się odczuć emocje bohaterów.
Zakończenie zrobiło na mnie duże wrażenie. Lekko schematyczny początek podsuwał mi pewne pomysły na zwieńczenie pierwszej części, tymczasem okazało się, że moje domysły nie miały nic wspólnego z końcem stworzonym przez autora. Czegoś takiego nie spodziewałam się. Zaskoczenie i szok – to właśnie czułam po zakończeniu przygody z N@pisz do mnie.

Podsumowując:
Jeśli chcecie miło i przyjemnie spędzić czas z lekką lekturą, to śmiało sięgajcie po historię Emmi i Leo. "N@pisz do mnie" będzie też świetnym wyborem dla tych, którzy lubią eksperymentować z literaturą i nie boją się urozmaiceń. A więc jak? Zdecydowaliście się już?

Emmi i Leo są po trzydziestce. Ona ma cudownego męża i rodzinę, on zaś przeżywa zawody miłosne i nie potrafi odnaleźć „tej jedynej”. Świat obojga zmienia się wtedy, gdy Emmi myli adres mailowe i wiadomość wędruje do Leo. Dzieje się tak kilka razy. W końcu mężczyzna reaguje na cyklicznie wysyłane wiadomości od Emmi i w ten sposób dwa zupełnie inne wymiary wychodzą sobie...

Świat jest wielką tkaniną złożoną z milionów najróżniejszych włókien. W porównaniu z całym olbrzymim Arrasem ludzie stanowią niewielką część ogromnej sieci grubych, misternie plecionych nici. Każda rzecz ma swoje odpowiednie miejsce, ilość obywateli jest stale kontrolowana przez władze Arrasu, nigdy nie panuje tam głód, zaraza ani klęski żywiołowe. W takim razie kto utrzymuje wszystko dookoła w idealnej równowadze? Kto panuje nad pogodą i dostarczaniem żywności? Kto usuwa słabe, niepotrzebne włókna, aby mogły powstać nowe jednostki życia? Kto bierze odpowiedzialność za każdy zły splot?
Adelice jest jedną z nich – potężnych, pięknych Kądzielniczek, które mają w swoich rękach ogromną władzę. Tak jak one potrafi kształtować czasoprzestrzeń i tkać rzeczywistość, lecz oprócz swych umiejętności ma także jeszcze jeden dar. Zamiast szczycić się nim wśród wymądrzających się Kądzielniczek i stać się prawdziwą gwiazdą, dziewczyna ukrywa go, aby bezwzględni władcy Arrasu nie wykorzystali jej zdolności w złych celach. W związku z tym stara się oblać egzamin, co (niestety) nie do końca wydaje się takie łatwe, i trafia do akademii dla młodych Kądzielniczek. Na początku bycie „tą, która chciała uciec” nie ułatwia życia Adelice, ale każdy kolejny dzień w szkole dla dziewcząt stawia przed nią nowe wyzwania, zagrożenia, sekrety i wiele innych niebezpiecznych pułapek.

Kształtowanie czasoprzestrzeni? Tkanie rzeczywistości? Brzmi dziwnie, lecz również niezwykle interesująco. Czy ktoś z Was spotkał się kiedyś z powieścią, w której główny bohater lub bohaterka potrafi tkać rzeczywistość? W świecie fantastyki i romansów paranormalnych to niecodzienne zajęcie, przez co po przeczytaniu opisu wydawało mi się bardzo oryginalne. Jak można kształtować czasoprzestrzeń własnymi rękami? Przecież to… dziwne zadanie. W każdym bądź razie "Przędza" Gennifer Albin od razu zwróciła na siebie moją uwagę, byłam naprawdę ciekawa pracy Kądzielniczek, Prządek i ich mentorek. Jak wypadło to spotkanie, dowiecie się w tej recenzji.

Z opisu wiemy, że szesnastoletnia Adelice posiada niezwykłą umiejętność, którą ma także każda inna Kądzielniczka, czyli dziewczyna tkająca rzeczywistość. Jak już mówiłam wcześniej, według mnie jest to bardzo oryginalne i ciekawe zajęcie. Jak wypada to w praktyce? Kądzielniczki tkają rzeczywistość, są odpowiedzialne za pogodę, liczbę ludności oraz wypruwanie słabych włókien. Pławią się w luksusach, mają własne przywileje (co otrzymują za ciężką pracę na rzecz całej ludzkości), są potężne, piękne, silne. Wobec tego, dlaczego Adelice nie cieszy perspektywa bycia jedną z nich? Otóż ta cicha, zagubiona w potężnym Arrasie i przestraszona swoich zdolności dziewczyna postępuje według zasad, które przekazali jej rodzice. Dobrze wie, że politycy rządzący Arrasem są bezwzględni i że manipulują Kądzielniczkami: „Wywiady i sesje zdjęciowe dla Strumienia? Prawdziwy przeplot do drugiego sektora? Bale i imprezy okolicznościowe? Zgoda, ale jeżeli chociaż raz sprzeciwisz się moim decyzjom zostaniesz przemapowana”. Pragnie zostać w rodzinnym domu przy rodzicach i siostrze, w związku z czym robi wszystko, aby nie dostać się do Zakonu Zachodniego i nie pokazać swojego daru. Gdyby jednak zdradziła swój sekret, mogłaby stać się więźniem władców Arrasu.

„- My z Cormakiem mamy swój własny język komunikacji.
Eric unosi brew. Wszystko opacznie zrozumiał.
- Spokojnie. Chodzi o jego zapędy do podpisywania wyroków śmierci.”

Na początku Adelice wydaje nam się bardzo spokojną, cichą oraz delikatną postacią i tak też jest dopóki nie trafia do akademii. Polubiłam tą bohaterkę za jej charakter i cięty język. Walczyła o swoje, nie poddawała się, nie płaszczyła sprzed wpływowymi ludźmi jak inne Kądzielniczki, ale przede wszystkim wiedziała co chce osiągnąć i którą ścieżkę obrać, aby dotrzeć do celu. Za idealnie przedstawioną i wykreowaną postać Adelice należy się plus. Gorzej jest niestety z innymi bohaterami Przędzy. Pani Albin nie skupiła się na kilku ważnych postaciach, chociaż w większości byli to drugoplanowi bohaterowie, więc jestem w stanie machnąć na to ręką. Idealnie poradziła sobie z paskudnym charakterem Maeli, matczyną opiekuńczością Enory, mądrością Loricel oraz chłodem Cormaca Pattona.
Świat stworzony przez panią Albin również jest ogromnym plusem dla jej powieści, bowiem tak oryginalnie i pewnie skonstruowanego miejsca akcji nie spotyka się w wielu książkach. Arras jest potężny i niebezpieczny, ma swoje surowe zasady oraz czułe punkty. Aby było ciekawiej (dla bohaterów gorzej), z tego ponurego miejsca nie da się uciec. Czytając "Przędzę" wydawało mi się, że nad dachami domów Arrasu ciążą wielkie, czarne, groźne chmury, gotowe w każdej chwili pogrążyć świat w ciemności. Najwidoczniej autorce chodziło o taką wizję potężnego miasta. Za miejsce akcji stawiam ogromnego plusa.
Na korzyść "Przędzy" działa również pierwszoosobowa narracja w czasie teraźniejszym. Dzięki niej poznajemy bliżej samą Adelice, jej myśli, rozterki i pomysły. Niestety w tym wypadku nie jesteśmy w stanie poznać charakterów pozostałych postaci. Niemniej jednak czyta się niezwykle przyjemnie i lekko. Łatwy język autorki i jej bardzo dobry styl nadają magii "Przędzy". W tym miejscu plus.
Teraz czas na największy plus. Co nim jest? Odpowiedź najprostsza na świecie: pomysł. Myślałam, że wszystkie opcje zostały wykorzystane; co rusz znów ukazuje się jakaś książka o wilkołakach, medium, duchach lub aniołach. Widać, że niektórzy potrafią wymyślić coś naprawdę interesującego, ciekawego i, przede wszystkim, wciągającego. Doprawdy, wizja świata złożonego z włókien, gdzie każda nić symbolizuje osobną rzecz, jest niezwykle ciekawa, jak i również na swój sposób przerażająca. My także stanowimy ogromną tkaninę, w której jesteśmy włóknami, z tą różnicą, że nikt nie decyduje o naszym usunięciu, liczbie ludności i pogodzie. Zostałam bardzo mile zaskoczona.

„- Większość szesnastolatek nie widzi różnicy między miłością a pożądaniem. Właśnie dzięki temu są w stanie zmusić je do pracy na krosnach. I właśnie dlatego sprawdzają je w tak młodym wieku. Zaślepia cię jedwab i wino.
- Nie przepadam za winem – odpowiadam beznamiętnie.
- Tak? A za czym przepadasz? – pyta, ale nie daje mi szansy odpowiedzieć. – Bo właśnie to ci zabiorą.”

Skoro jest tyle zalet "Przędzy", czy można znaleźć jakąś wadę? Tak, są dwie. Nie podważają one mojego dobrego zdania o pozycji pani Albin, ale przez całą przygodę z "Przędzą" dawały o sobie znać, czasem poważnie mnie denerwując. Pierwszą z nich jest oklepany trójkącik miłosny. W przypadku historii Adelice nie powinnam tego nazywać miłością, a raczej „porządnym zauroczeniem”, jednak niezbyt przypadło mi to do gustu. Po co psuć interesującą, wciągającą fabułę i świetny pomysł na powieść zupełnie niepotrzebnym dylematem między dwoma chłopcami? Powieść pani Albin oczarowuje na tyle, że nie trzeba w dodatku wzdychać do różnych przedstawicieli płci męskiej.
W całej przygodzie Adelice jest kilka naprawdę mrożących krew w żyłach, jak i radosnych momentów. Parę razy musiałam czytać to samo zdanie dwa razy, aby uwierzyć w to, co się stało, lecz w większości przypadków myślałam tylko „Ojej, ale się porobiło…”. Słabą stroną pani Gennifer Albin jest nieumiejętność wzbudzania w czytelniku emocji. To jest drugi, mniej istoty minus.

„- Nic nie jest realne – szepczę.
- To zależy od twojej definicji realności”

Podsumowując:
"Przędzę" trzeba przeczytać samemu, aby zrozumieć historię Adelice. Moja recenzja niewiele Wam powie. Uwzględniłam w niej jedynie słabe i mocne strony powieści pani Albin, jednak to od Was zależy, czy sięgnięcie po tą interesującą pozycję. Mnie osobiście "Przędza" przypadła do gustu. Trzyma w napięciu do ostatniej strony, a później można błagać o dalszą część, jednak wszystko nadejdzie w swoim czasie. Pomysł na książkę spisał się na medal. Nim zdecydujecie się na przeczytanie tego dzieła, uprzedzam Was, że trzeba kazać swojej wyobraźni pracować na pełnych obrotach. Moim zdaniem jedna z lepszych książek, jakie czytałam.


http://zanim-zajdzie-slonce.blogspot.com/2013/02/029-gennifer-albin-przedza.html

Świat jest wielką tkaniną złożoną z milionów najróżniejszych włókien. W porównaniu z całym olbrzymim Arrasem ludzie stanowią niewielką część ogromnej sieci grubych, misternie plecionych nici. Każda rzecz ma swoje odpowiednie miejsce, ilość obywateli jest stale kontrolowana przez władze Arrasu, nigdy nie panuje tam głód, zaraza ani klęski żywiołowe. W takim razie kto...

Życie Blaire nie jest usłane różami. Najpierw śmierć siostry bliźniaczki, później odejście ojca, choroba matki, trzy lata spędzone na opiekowanie się, następnie śmierć matki i romans z Rushem. Teraz Blaire znów jest sama i musi zmierzyć się z nową rzeczywistością. I pewną wiadomością.
Blaire robi wszystko, aby zacząć życie od nowa, sama. Nie potrzebuje niczyjej pomocy. Ale silna, odwzajemniona miłość nie pozwala jej normalnie funkcjonować. Tylko jak może drugi raz zaufać komuś, kto tak bardzo ją oszukał? Czy warto ponownie angażować się w to samo, skoro ma się w sobie tyle ran zadanych przez osobę, którą się kochało?

Dosyć zaskakujący koniec pierwszego tomu O krok za daleko sprawił, że sięgnęłam po drugi; nie od razu, nie natychmiast, nie w trybie „JUŻ, TERAZ!”, ale sięgnęłam. Właściwie gdyby nie mocne zakończenie O krok za daleko druga część w ogóle nie znalazłaby się w moich rękach. No cóż, pierwsza część nie grzeszyła ani bardzo dobrym warsztatem pisarskim, ani cudownymi bohaterami, powiewem nowości, kolorowymi postaciami… Mogę śmiało przyznać, że od razu przygotowałam się na klęskę kontynuacji. I tu Was zaskoczę! Zawsze kiedy do lektury podchodzę bardzo pesymistycznie okazuje się, że przeżyłam naprawdę ciekawą, wciągającą historię, która zmienia całe moje zdanie o serii. Tak więc, przechodząc do rzeczy…

Kilka wątków w Spróbujmy jeszcze raz zaskoczyło mnie, wprawiło w osłupienie i… zachęciło do dalszego czytania. Pragnę Wam przypomnieć, że pierwsza część opierała się głównie na relacji Blaire i Rusha oraz na wyjątkowym „talencie” autorki do bardzo szczegółowego opisywania scen łóżkowych – nawet uwzględniłam to w recenzji O krok za daleko. Nic więc dziwnego, że bardzo zdziwiłam się, kiedy Pani Glines zrobiła z poradnika dla dziewic jak uprawiać seks ciekawą historię. Po pierwsze – rozwinęła wątki, które dopiero kiełkowały w pierwszym tomie, przytłoczone miłością Rusha i Blaire. Po drugie – Spróbujmy jeszcze raz, w przeciwieństwie do poprzedniej części, nie opierała się tylko na kontaktach łóżkowych, a to za sprawą wcześniej wspomnianych wątków. Poza tym Blaire i Rush stali się bardziej ludzcy – inaczej nie mogę tego nazwać. Nie, stop, cała część stała się bardziej ludzka. W O krok za daleko Rush był bogiem seksu, ideałem mężczyzny, aroganckim, seksownym, cudownym, nieziemskim, niezależnym, bogatym (etc.) synem gwiazdy rocka. Jego życie opierało się tylko na imprezach, przygodach z panienkami i upijaniem się do nieprzytomności. Teraz stał się normalnym człowiekiem, a nie żadnym wyidealizowanym bohaterem literackim. Zrezygnował z tego i owego na rzecz osoby, którą kocha. Ta nowa twarz Rusha okazała się o wiele lepsza od poprzedniej, bo w końcu wybranek Blaire miał jakieś wady i zalety. Autorka również zdecydowała się na to, aby nie służył tylko i wyłącznie jako bohater do łóżka i koniec, ale wykorzystała jego osobę w rozwijających się wątkach i powierzyła ważne role. Wypadł w nich całkiem dobrze.
Trochę inaczej sprawa miewa się z Blaire. Niestety ona nie zyskała tylu plusów co Rush. Co prawda zmieniła się, ale nie tak bardzo. Przede wszystkim stała się silniejsza i trochę pewniejsza siebie, ale to ciągłe staranie się o bycie nieuciążliwym lokatorem w życiu bardzo mnie denerwowało. Owszem, Blaire ma bardzo dobre serce, lecz czasami dobroć trzeba odłożyć na bok i powziąć pewne decyzje raz, a porządnie. Cóż, przynajmniej nasza główna bohaterka nie miała wielu okazji do popisywania się swoją naiwnością. Pozostałe postacie nie grzeszą kolorami. Tak jak w poprzedniej części, tak i w tej wciąż byli papierowi i niewykreowani dość dobrze. A szkoda, bo parę osób można było trochę pokolorować i zrobić z nich kogoś ważnego.
Możecie być zaskoczeni (tak jak ja, kiedy sama to stwierdziłam), ale nawet seks w drugiej części nie był taki odpychający. Nie zmienia to oczywiście faktu, że najchętniej nie zagłębiałabym się w łóżkowe igraszki tej dwójki (nie lepiej odpuścić szczegółowy seks, a kilka stron poświęcić na kreację bohaterów?), że seks był, ale na szczęście w mniejszej ilości. Rzecz w tym, że Rusha i Blaire w końcu połączyło jakieś uczucie. W O krok za daleko Blaire była szarą myszką, która jak raz spróbowała seksu, chciała go cały czas, a Rush nie miał nic przeciwko. Teraz Blaire potrafiła powiedzieć nie, trzymać pewne osoby na dystans i opamiętać się… no, do pewnego czasu. Plusem Spróbujmy jeszcze raz jest również fabuła. Dzieje się więcej, częściej i jest ciekawiej.
Uogólniając to wszystko, co powiedziałam – w końcu pojawia się coś z sensem. Rush ma wady i zalet, Blaire trochę się zmienia, wątki się rozwijają, dzieje się coś, czego nikt nie oczekiwał, przychodzi uczucie, nie ma tylko i wyłącznie potrzeby zaspokojenia cielesnych potrzeb, a to wszystko naprawdę podniosło ocenę Spróbujmy jeszcze raz. Zaskoczeni?

Oczywiście są i minusy. Chociażby niektóre sytuacje, w których Blaire mogła się wykazać totalnym brakiem rozumu. Szczegółowo odzwierciedlone sceny łóżkowe również zaliczają się do minusów Spróbujmy jeszcze raz, a kolokwializmy i przekleństwa są zaraz za nimi. Papierowe postacie bez dwóch zdań są negatywną częścią książki.
Styl Abbi Glines na szczęście się nie zmienia. Czyta się bardzo szybko i lekko. Właśnie dzięki prostemu, młodzieżowemu językowi i przyjemnemu stylowi autorki całą książkę przeczytałam w 3 godziny. Hm, cóż… nowy rekord! Miałam przy tym trochę zabawy, kilka razy porządnie się zdziwiłam, raz Pani Glines wprawiła mnie w osłupienie, zaskoczyła pozytywnymi stronami Spróbujmy jeszcze raz, a to wszystko na 336 stronach. Gratuluję Pani Glines metamorfozy i udanej drugiej części, bo kontynuacja wypadła naprawdę nieźle – mogę nawet rzecz, że o niebo lepiej od poprzedniej.

Tak więc, zmierzając już ku końcowi… Jeśli przeczytaliście pierwszą część i w ogóle Was nie porwała – a może wręcz przeciwnie, zniechęciła – możecie śmiało sięgnąć po drugą. W efekcie końcowym albo przypadnie Wam do gustu i poprawi ocenę wcześniejszego tomu, albo w ogóle nie zmieni Waszego zdania. Przeczuwam, że raczej nie wypadnie gorzej w Waszej ocenie od poprzedniczki, choć w sumie zależy to od Waszej oceny O krok za daleko. Ci, którzy mają w planach pierwszą część mogą spodziewać się zawodu, ale może być też na odwrót. W każdym bądź razie druga część najprawdopodobniej zmieni Wasze zdanie o pierwszej na bardziej pozytywne.
Kończąc recenzję pragnę Wam powiedzieć, że druga część naprawdę przypadła mi do gustu. Była lepsza od pierwszej. I wiecie co? Bardzo chciałabym przeczytać już trzecią.

Życie Blaire nie jest usłane różami. Najpierw śmierć siostry bliźniaczki, później odejście ojca, choroba matki, trzy lata spędzone na opiekowanie się, następnie śmierć matki i romans z Rushem. Teraz Blaire znów jest sama i musi zmierzyć się z nową rzeczywistością. I pewną wiadomością.
Blaire robi wszystko, aby zacząć życie od nowa, sama. Nie potrzebuje niczyjej pomocy. Ale...

Sophie jest niepozorną uczennicą angielskiej szkoły. Pozbawiona rodzicielskiego ciepła, marzy o cudownych, niesamowitych przygodach, wyprawie do pięknej Rosji i o byciu kimś wyjątkowym, niż szarą Sophie Smith.
Zwykłym zrządzeniem losu ona i jej dwie przyjaciółki – Delfina oraz Marianna – wyjeżdżają na szkolną wycieczkę do wyśnionej przez Sophie dalekiej, skutej lodem, magicznej Rosji. Pomyłka, zły pociąg i nieoczekiwany zwrot w ich podróży sprawiają, że dziewczęta pozostają zdane wyłącznie na siebie. Z opresji ratuje ich pomocna dłoń zagadkowej księżniczki Anny Wołkońskiej, która zabiera je do swego pałacu. Oczarowane dziewczęta dają się uwieść jej opowieściom o tragicznej historii rodu Wołkońskich, ukrytych brylantach i przeszłości rodu.
Kiedy zapada noc, pod pałac zakradają się białe jak śnieg wilki. Księżniczka coraz bardziej zaczyna interesować się Sophie oraz zaginionymi brylantami. Dopiero wtedy dziewczęta zaczynają się bać.

Wilki to dość powszechny temat w literaturze współczesnej. Z pewnością wielu z Was miało w dłoniach chociaż jedną powieść, której motywem przewodnim były właśnie wilki. Ale co wyjdzie z połączenia wilków i Rosji? Zaraz po ujrzeniu zapowiedzi Wilczej księżniczki wiedziałam, że muszę prędzej czy później przeczytać tę powieść. Raz, że uwielbiam wilki, a dwa, że kocham Rosję w literaturze. Przyznajcie sami, że chociaż od razu pachnie kolejną paranormalną opowiastką, jakich pełno na rynku wydawniczym, to sam opis jest ciekawy i przyciąga. Kiedy tylko Wilcza księżniczka wpadła w moje ręce, postanowiłam jak najszybciej przenieść się do świata Sophie. I wiecie co? Pomimo tego, że dzieło pani Constable ma kilka minusów, przygodę trzech przyjaciółek zapamiętam na bardzo długo.

Historia Sophie, Delfiny i Marianny zaczyna się w angielskiej szkole dla dziewcząt. Przyjaciółki właśnie dowiedziały się, że wyjeżdżają na szkolną wycieczkę do Rosji. Marzenie Sophie spełnia się, chociaż nigdy nie wierzyła w to, że otrzyma taką szansę. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to postawa dziewcząt. Zachowywały się trochę zbyt dojrzale. Delfina martwiła się o swój wygląd i ciuchy, Marianna była chodzącą encyklopedią, a Sophie zwyczajną, szarą myszką. Nie wydaje mi się, że dziewczęta w wieku trzynastu lat tak bardzo przejmują się swoją garderobą (ale, z drugiej strony, sama nie pamiętam, jak zachowywały się moje koleżanki, kiedy miały trzynaście lat) i że wiedzą tak dużo jak Marianna. Autorka również postanowiła nie wysilać się przy kreacji bohaterek i skorzystała z szablonu, wobec czego zachowanie dziewcząt było bardzo przewidywalne i czasami bardzo… głupie.
Poprzez trzecioosobową narrację z punktu widzenia Sophie pani Constable starała się stworzyć bajkowy klimat i w związku z tym robiła nacisk na emocje głównej bohaterki. Zabieg ten spalił na panewce, ponieważ zamiast emocji, które miały zadziałać na czytelnika, wyszły z tego nieco przesłodzone, baśniowe opisy niesamowitej jazdy wozokiem lub odkrywania tajemnic Pałacu Zimowego. Oczywiście formalnie nie jest to minus, ale dla mnie było to trochę tanie i kiczowate. Bajkowość powieści lepiej zrozumieją młodsi czytelnicy, mniej więcej w przedziale wiekowym 10 – 13 lat i myślę, że to właśnie do nich kierowana jest historia Sophie. Niektórym ten element może przypaść do gustu, ale mnie – trochę starszej czytelniczce – wydał się odrobinę dziecinny.
Kolejnym małym minusem Wilczej księżniczki są tytuły rozdziałów, których równie dobrze mogłoby nie być, zważywszy na to, że ani nie przyciągają, ani nie są ważne dla treści. Ogólnie rzecz biorąc, ta powieść jest napisana bardzo prosto i schematycznie. Od samego początku widać, kto jest zły, a kto dobry i nie trzeba długo nad tym myśleć. Jak mówiłam wcześniej, Wilcza księżniczka skierowana jest do młodszych czytelników i dla nich taki rozwój wydarzeń będzie czymś ekscytującym, lecz kogoś, kto ma za sobą kilka podobnych pozycji, nie będzie niczym nowym. Pozwoliłam więc sobie wyłączyć opcję „Potępiam schemat” i z przyjemnością skupiłam się na przygodach Sophie. Przyznam szczerze, że czasami miło jest przeczytać coś prostego, nieskomplikowanego i lekkiego.

Oczywiście są i pozytywne strony Wilczej księżniczki. Bajkowość, oceniona przeze mnie za kiczowatą na początku książki, świetnie prezentuje się w mocnym punkcie kulminacyjnym, który zrobił na mnie duże wrażenie. Dopiero na końcu, kiedy wszystkie elementy zostają połączone i dobro wygrywa, a zło przegrywa, baśniowość dodaje klimatu powieści – takiego prawdziwego. Sam punkt kulminacyjny, jak wspomniałam wcześniej, był zaskakująco dobry. Akcja gnała do przodu, działy się niesamowite rzeczy, a i niektórzy bohaterowie zachowali się nad wyraz dzielnie i odważnie. To bardzo mi się spodobało. Lubię mocne zakończenia z wyraźnym punktem kulminacyjnym, a pani Constable świetnie się to udało (może po części dlatego, że jest to przewidziane w schemacie).
Styl i język autorki jest dostosowany do młodych czytelników. Czyta się naprawdę bardzo szybko, wręcz błyskawicznie, i bez żadnych problemów. Właściwie kwestią kilku godzin jest przeczytanie Wilczej księżniczki bez większych odstępów.
Oprócz samej przygody Sophie równie ciekawa jest także historia prawdziwej wilczej księżniczki, która bardzo mnie wzruszyła. Tło w postaci zaśnieżonej Rosji idealnie spełniło swoją rolę. Ogólnie rzecz biorąc z miejsca akcji jestem zadowolona. Dwoma najgorszymi minusami Wilczej księżniczki są bohaterowie oraz niepotrzebny i trochę sztuczny nacisk na emocje. Mniejszymi plusami są bajkowość na końcu powieści, punkt kulminacyjny i styl pani Constable.

Wilcza księżniczka nie jest ambitną lekturą, ale może umilić niejeden leniwy wieczór. Jest to ciekawa przygoda niosąca ze sobą wiele morałów i nauk. Urzekła mnie Rosja oraz Pałac Zimowy, ale całość zepsuło kilka rzeczy. Pomimo tego Wilcza księżniczka stała się dla mnie przyjemną odskocznią od rzeczywistości i pozwoliła na chwilę przenieść się do magicznego pałacu w lesie. Czy polecam? Jak najbardziej, ale nie jestem pewna, czy wszystkim przypadnie do gustu. Na zakończenie powiem Wam, że mimo wszystko warto raz na czas oderwać się od świata i zniknąć w innym, trochę mniej skomplikowanym i schematycznym.

Sophie jest niepozorną uczennicą angielskiej szkoły. Pozbawiona rodzicielskiego ciepła, marzy o cudownych, niesamowitych przygodach, wyprawie do pięknej Rosji i o byciu kimś wyjątkowym, niż szarą Sophie Smith.
Zwykłym zrządzeniem losu ona i jej dwie przyjaciółki – Delfina oraz Marianna – wyjeżdżają na szkolną wycieczkę do wyśnionej przez Sophie dalekiej, skutej lodem,...

Rose Caplet i Rob Monteg od dziecka są przyjaciółmi, ale coś w ich relacji zaczyna się zmieniać. Czyżby przyjaźń zamieniała się w coś więcej? Najwidoczniej tak. Kiedy chłopak decyduje się przemienić przyjacielską relację w znacznie poważniejsze uczucie, Rose jest najszczęśliwszą dziewczyną na świecie. Jej radość nie trwa długo. Do małego miasteczka wprowadza się Juliet Caplet – kuzynka Rosaline, a jednocześnie koleżanka z dzieciństwa jej i Roba. Blond piękność sprawia, że Rob traci dla niej głowę i porzuca załamaną Rose. Mało tego – kuzynka chce zemścić się na Rose za rodzinne sprawy, o których główna bohaterka nie miała pojęcia przez długi czas. Jak w takiej sytuacji ma uratować swoją znajomość z Robem? Czy chłopak w porę dostrzeże zasadzone przez Juliet sidła zemsty?
„Szekspir wszystko zrozumiał odwrotnie. Kompletnie się pomylił – i to w swoim najsłynniejszym dziele.”

Sięgając po "Kiedy byłeś mój" byłam przygotowana na spotkanie ze zwykłą historią o miłości nastolatków, jakich jest mnóstwo na rynku wydawniczym. Chciałam przeczytać coś lekkiego, prostego i przyjemnego. Moja ciekawość wzrosła, gdy dowiedziałam się, że debiutancka powieść pani Serle jest odpowiednikiem największego dzieła Szekspira – "Romeo i Julii" – z tą różnicą, że losy bohaterów poznajemy z punktu widzenia mniej ważnej postaci w utworze angielskiego dramaturga: kuzynki Julii, w której Romeo był zakochany przed poznaniem tytułowej piękności. Jak więc wypadła współczesna wersja wielkiej miłosnej tragedii? Przyznam, że całkiem dobrze.

Wszystko kręci się wokół tego, by nie umrzeć. (…) Całe nasze życie jest zorganizowane wokół tego, żeby przedwcześnie nie odejść z tego świata, a jednocześnie doskonale wiemy, że to jedyna rzecz, której nie unikniemy.”
(str. 289)

Historia Rose i Roba zaczyna się wraz z rozpoczęciem roku szkolnego. Poznajemy główną bohaterkę, jej przyjaciółki – Charlie i Olivię – samego Roba, Bena, Jake’a i wszystkie postacie, które odegrają ważną rolę w całym przedstawieniu. Początkowo wydawało mi się, że Rose, Charlie i Olivia są wyrwane z jakiejś mało ambitnej, schematycznej młodzieżówki – Rose była cicha, nie wyróżniająca się z tłumu, ale popularna dzięki przyjaciółkom, Charlie pełniła rolę przywódczyni trio, miała cięty język, cudowną urodę, idealną figurę i wyraźny charakter, zaś Olivia należała do osób zabawnych, uroczych, słodkich i czarujących. Oprócz Rose każda miała super samochód, chłopaka, swoje nawyki itd. W ich zachowaniu wyczuwałam pewną sztuczność, co tyczy się również chłopaka Olivii oraz wybranka serca Charlie. Wszyscy tworzyli zwartą paczkę, każdy miał parę, przyjaźnili się, kumplowali, byli bez żadnych skaz w swojej naturze… Niezbyt mi to pasowało. Brakowało mi naturalności, wszystko było takie wyidealizowane. Na szczęście później postawy tych postaci bardzo się zmieniły, ale o tym za chwilę.
Mniej więcej w jednej czwartej książki pojawia się kuzynka Rose, Juliet. W dramacie Szekspira jest ona przedstawiona jako ukochana Romea, jego miłość i obiekt westchnień, który nie jest łatwy do zdobycia przez rodzinny spór. W powieści pani Serle Juliet ukazana jest w innym świetle, jako ta, która wszystko niszczy i odbiera. Nie śmiem twierdzić, że coś takiego mi się nie spodobało. Było inne, mniej sztuczne, a bardziej realne. W końcu Rose od zawsze zna Roba, ich przyjaźń przemienia się w coś więcej, a nagle zjawia się piękna, cudowna, inteligentna Juliet i jednym gestem odbiera Rosaline to, do czego dziewczyna bardzo długo dążyła. W szkolnej społeczności na pierwszy plan wysuwa się związek panny Juliet Caplet z przyjacielem Rose, zaś główna bohaterka odsuwa się na bok. Ciekawy zabieg. Dodaje powieści pani Serle nutki tajemniczości i atrakcyjności. Wyraźnie mówi: to historia Rose, nie Juliet. W "Kiedy byłeś mój" autorka przede wszystkim ukazuje nam ważną rolę głównej bohaterki, która w historii Romea i Julii nie na wpływu na nic.

„Życie niesie nieprzewidywalne i nieskończone możliwości, i szokujący fakt, jak bardzo wszystko może się zmienić w ułamku sekundy – nagle wydaje mi się nie tyle przerażający, ile pełen nadziei.”
(str. 310)

Tak naprawdę trzy pierwsze akty to sam schemat. Szkoła, grupka wpływowych idealnych uczniów, huczne imprezy poza domem, pakowanie się w nowe związki, szkolne projekty itd. – wszystko, co można spotkać w najprostszej powieści młodzieżowej. Rozpoczynając przygodę z "Kiedy byłeś mój", po przeczytaniu dwóch aktów, sądziłam, że książka ta nie dostanie ode mnie wysokiej oceny. Nie wnosiła nic nowego do świata literatury i wyobraźni. Dopiero akt czwarty i piąty uratowały całą sytuację. Z każdą stroną przybliżającą czytelnika do końca robiło się coraz ciekawiej, relacje między bohaterami ulegały gwałtownej zmianie, intrygi niszczyły budowane więzy, tajemnice i sekrety wychodziły na jaw… Wtedy też doszło do nagłego przeobrażenia się kilku postaci. Rose stała się zimna i zamknięta dla niektórych „znajomych”, Charlie przestała na pierwszy plan brać siebie i swojego chłopaka, lecz cały czas wspierała przyjaciółkę z roztrzaskanym sercem, z kolei Olivia dojrzała do prawdziwego związku, poznając smak miłości. Autorka przybliżyła nam także nielubianego przez trójkę przyjaciółek chłopca imieniem Len, który na następnych kartach miłosnej historii wniesie bardzo dużo i zamiesza w życiu paru osób. Przemiana tych bohaterów wpłynęła pozytywnie na całokształt sprawiając, że dalsza lektura nowej wersji Romea i Julii stała się interesującym odkrywaniem romansu wszechczasów.
Język i styl pani Serle jest bardzo przyjemny. Czyta się szybko, bez problemów, nie ma kłopotów z żadnymi trudnymi zwrotami. Mogłabym na okrągło czytać dzieła tejże autorki, gdyż pisze ona naprawdę dobrze. Podobała mi się lekkość tekstu i banalność niektórych zwrotów, które niosły ze sobą mnóstwo morałów.

„Nie to jest najtrudniejsze, by z kogoś zrezygnować. Najtrudniej jest wybrać, że się to zrobi. Potem wszystko staje się proste.”
(str. 314)

Gdy historia pędzi dalej i rzeczy, które miały się wydarzyć następują w życiu Rose, zrobiło mi się bardzo smutno. Przyzwyczaiłam się do niektórych osób w powieści Rebekki Serle i było mi przykro, gdy musiałam się z nimi rozstać. Wtedy też te kilka miesięcy z życia Rosaline Caplet przeleciało mi przed oczami jak stary, czarno-biały film, przypominając o czymś, co zostało utracone, a czego nie da się odzyskać. W Romeo i Julii Szekspira problemem głównych bohaterów jest nieszczęśliwa miłość, zaś w dziele pani Serle jest to coś innego. Tutaj poruszany jest ważny temat zemsty, zaślepienia, kłamstwa i nieszczerości. Każda z postaci występujących w "Kiedy byłeś mój" chce do kogoś należeć i to po części stanowi ich zgubę. Dzięki książce pani Rebekki zwróciłam też uwagę na kruchość życia i ważną rolę dobrych relacji między ludźmi. Otrzymałam również ważną lekcję - trzeba doceniać to, co się dostało i dbać o to jak najlepiej.
Jest to piękna, wzruszająca opowieść o straconych, niewykorzystanych szansach, ludzkich potknięciach, błędnych decyzjach, podejmowaniu nowych wyzwań i patrzeniu w przyszłość; o tym, jak ważne w życiu są chwile z najbliższymi, trzymanie się razem, wspieranie i jak trzeba wykorzystywać każdą sekundę podarowaną nam na uśmiech.

„Chyba zrozumiałam, że los i przeznaczenie nie zaprowadzą nas daleko. Decydują bowiem o początkach, ale nie o zakończeniach. Przeznaczenie może cię gdzieś rzucić, ale to ty musisz dotrzeć tam, dokąd zamierzasz; musisz wybrać własne zakończenie, moment, w którym opuścisz kurtynę.”
(str. 317)

[http://zanim-zajdzie-slonce.blogspot.com/2013/04/037-rebecca-serle-kiedy-byes-moj.html]

Rose Caplet i Rob Monteg od dziecka są przyjaciółmi, ale coś w ich relacji zaczyna się zmieniać. Czyżby przyjaźń zamieniała się w coś więcej? Najwidoczniej tak. Kiedy chłopak decyduje się przemienić przyjacielską relację w znacznie poważniejsze uczucie, Rose jest najszczęśliwszą dziewczyną na świecie. Jej radość nie trwa długo. Do małego miasteczka wprowadza się Juliet...

Oboje przeżywają swój własny koszmar: nad nią ciąży rodzinna klątwa raka piersi, on zmaga się z chorobą afektywną dwubiegunową. Pomimo wad genetycznych, ponurej przeszłości i niekoniecznie dobrych wizji na przyszłość dają sobie szansę. Jednak aby coś zyskać, trzeba coś stracić – w tym wypadku jest to możliwość posiadania dzieci. Pomimo tego są szczęśliwi, radośni i szaleńczo w sobie zakochani. Miłość nie traci na sile nawet po jedenastu latach bycia razem.
Życie chce inaczej. Ułożone po ślubie zasady ich małżeństwa przestają obowiązywać Lucy i Mickeya, kiedy dowiadują się, że dziewczyna jest w ciąży. Tak jak przed jedenastu laty, tak teraz muszą na nowo zdefiniować swój związek.

Chciałam odpocząć od romansów paranormalnych i przeczytać coś innego. Szukałam lektury, która mogłaby wciągnąć mnie do świata i nie wypuścić z niego przez długi czas. Kiedy w zapowiedziach ujrzałam "Tańcząc na rozbitym szkle", wiedziałam, że po prostu muszę przeczytać tą książkę. Opis zupełnie mnie oczarował, nie wspominając już o tytule i ciekawej okładce. Jak wypadło moje spotkanie z debiutancką powieścią pani Hancock? Nie wiem jak ująć to w słowa. Może najprościej: rewelacyjnie.

Na początku zastanawiałam się, jak autorka sprosta ułożonej przez nią historii. W końcu temat nie jest łatwy. Mamy dwóch bohaterów, oboje wiedzą, co to jest cierpienie i ból, ich przyszłość jest pod znakiem zapytania, a do tego pojawia się dziecko. Posiadanie maleństwa to ogromna odpowiedzialność oraz poświęcenie, a przecież sami ze smutkiem musieli dopisać do swojego regulaminu punkt „Żadnych dzieci”. Pozwoliłam, aby pani Hancock swoim magicznym, lekkim i wciągającym stylem oraz niesamowitą grą słów wprowadziła mnie do wykreowanego przez nią świata.
Mogę tylko podziwiać wykreowaną przez autorkę Lucy; kobietę zdeterminowaną, silną i nieustraszoną. Pomimo bardzo przerażającej choroby męża zostaje z nim i obiecuje podążać tą samą drogą – drogą wyboistą, pełną ostrych zakrętów, kamieni, stromą i niebezpieczną. To samo tyczy się Mickeya, który za wszelką cenę chciał walczyć ze swoimi wewnętrznymi demonami. I któż mógłby pomyśleć, że takie małżeństwo może przetrwać?
Pani Hancock świetnie wykreowała również postaci drugoplanowe. Każda z trzech sióstr ma zupełnie innych charakter. Lily cieszy się ze szczęścia bliskich osób jak ze swojego i jest największym oparciem Lucy. Główna bohaterka, jak wcześniej wspomniałam, nie boi się ani zagrażającego jej raka piersi, ani choroby ukochanego, z kolei Priscilla to kobieta sukcesu dążąca do ostatecznej perfekcji. W relacjach między siostrami można zauważyć ogromną miłość. Za bohaterów daję ogromnego plusa.

„Roześmiałam się, ponieważ mieliśmy już małą kolekcję podobnych drobiazgów. I każdy z nich symbolizował kolejną burzę, która nas nie zniszczyła, dlatego były takie ważne.”
(str. 149)

Dzięki dwóm różnym punktom widzenia (Lucy i Mickeya) możemy bliżej poznać całą sytuację. Świat z perspektywy Mickeya zostaje przedstawiony jako notatki w jego dzienniku, zaś Lucy pełni rolę narratorki. Autorka postanowiła przybliżyć nam również losy bohaterów podczas ich wzajemnego poznawania się. Taki zabieg bardzo mi się spodobał, bo od samego początku jesteśmy świadkami wszystkich nieszczęść, które Lucy i Mic przeszli razem – pierwszy atak Mickeya, walka z rakiem Lucy, śmierć obojga rodziców sióstr, chwile zwątpienia oraz radości.
Z przedstawieniem miejsca akcji autorka również poradziła sobie na medal. Miejsce urodzenia panien Houston – Brinley – to mała mieścina nad morzem. Tam wszyscy się znają. Obraz przytulnego miasteczka pełnego znajomych ludzi stanowi naprawdę miły dodatek do cudownej historii Lucy i Mickeya, bo w naprawdę trudnych chwilach to właśnie ci mieszkańcy Brinley będą przy państwie Chandler. W tym miejscu również wielki plus.
Nie jest to powieść, w której dominują seks, zdrady i wszystkie inne charakterystyczne dla XXI wieku „dodatki”. Tutaj spotkacie tylko najczystszą miłość, oddanie, poświęcenie oraz potwierdzenie słów, że śmierć ani cierpienie nie jest w stanie zniszczyć zakochanych w sobie ludzi. Jesteśmy świadkami tylu najróżniejszych chwil w życiu Lucy i Mickeya, w których zawsze trzymali się razem i walczyli o siebie, że nie jest możliwe to, iż tych dwoje mogłoby żyć osobno. Od dawna nie spotkałam książki, w której wyrazy miłości potrafiłyby tak chwycić za serce oraz wycisnąć łzy z oczu. Czegoś takiego potrzebowałam i jeśli Wy też oczekujecie czegoś podobnego, koniecznie musicie sięgnąć po "Tańcząc na rozbitym szkle".
Z bestsellerowej książki pani Hancock możemy wyciągnąć kilka ważnych lekcji. Ilość morałów zawartych pośród tych 605 stron jest ogromna! Z tak głęboko przemawiającą historią nie spotkałam się nigdy w życiu. Przy wszystkich nieszczęściach Lucy i Mickeya zaczęłam na poważnie myśleć o swoich „problemach”. To niewiarygodne ile bólu oraz łez może utrzymać na swoich barkach dwoje chorych ludzi, którym nikt nie daje szansy na wspólne życie i pełnienie roli męża oraz żony. To nieprawdopodobne, ile siły ma w sobie napędzana wolą walki kobieta oraz zniszczony przez wewnętrzne demony mężczyzna. To zadziwiające, jak tych dwoje ludzi podąża tą samą drogą, ręka w rękę, w tym samym tempie, nie zwracając uwagi na przeszłość. Oni żyją teraźniejszością.

„Lucy, każde małżeństwo to taniec, czasem kłopotliwy, czasem dający wiele radości, a przez większość czasu po prostu spokojny. Z Mickeyem zaś czasami będziesz musiała tańczyć na rozbitym szkle.”
(str. 179)

Podsumowując:
Tak diabelnie dobrej książki nie czytałam od dawna. Co jest w niej cudownego? Wszystko! Bohaterowie, miejsce akcji, mądrości płynące ze słów postaci, morały, decyzje… Rzadko płaczę nad książkami, ale przy tej powieści wylałam morze łez. Jeszcze nigdy nie bałam się tak końca. Strach przed ostatnimi stronami sięgał zenitu, a z każdym przeczytanym rozdziałem czułam, jak coś we mnie pęka i napełnia moje oczy łzami. Cholernie drżałam i błagałam, aby ten cały koszmar, na który od początku przygotowuje nas autorka, okazał się kłamstwem. Czy tak było? Nie powiem. Nie pisnę ani słówka. Nie znalazłam żadnych wad, które zaszkodziłyby cudownej powieści pani Hancock. Ta książka po prostu czaruje, wciąga, trzyma w napięciu i nie pozwala oderwać się ani na chwilę. Kiedy musiałam na moment odłożyć ją na bok, moją głowę zaprzątały pytania: co będzie dalej? Co zrobią w tej sytuacji? Dlaczego akurat teraz?! Żyłam tą historią przez kilka dni i nawet teraz, parędziesiąt godzin po smutnym rozstaniu się z literackim cudem, nie opuściłam Brinley oraz domu Lucy i Mickeya.
Dzięki tej wzruszającej, pełnej smutku, niesprawiedliwych wyroków, nagłych zwrotów akcji i miłości historii autorka udowadnia nam, że można z uśmiechem tańczyć nawet na rozbitym szkle.

10/10

[http://zanim-zajdzie-slonce.blogspot.com/2013/03/034-ka-hancock-tanczac-na-rozbitym-szkle.html]

Oboje przeżywają swój własny koszmar: nad nią ciąży rodzinna klątwa raka piersi, on zmaga się z chorobą afektywną dwubiegunową. Pomimo wad genetycznych, ponurej przeszłości i niekoniecznie dobrych wizji na przyszłość dają sobie szansę. Jednak aby coś zyskać, trzeba coś stracić – w tym wypadku jest to możliwość posiadania dzieci. Pomimo tego są szczęśliwi, radośni i...

Kate miała osiem lat kiedy straciła rodziców w wypadku samochodowym. Susie i Tommy Templetonowie przygarnęli ją do siebie, dając dziewczynce prawdziwą rodzinę, rodzicielską miłość, przyjaźń, ciepło, warunki do rozwoju i zapewnienie, że zawsze może zwrócić się do nich z problemami czy prośbami. Kate wychowała się w pięknym domu, a jej przyjaźń z przyszywaną siostrą Laurą i córką przyjaciółki rodziny – Margo – trwa do dziś.
Teraz ma dwadzieścia osiem lat. W swoim życiu odniosła kilka sukcesów: była jedną z najlepszych studentek Harvardu, zaczęła pracę w ogromnej firmie, robi to, co uwielbia i nie chce, aby jej życie uległo zmianie. Jednak tajemnice sprzed dwudziestu lat niszczą jej szczęście. Okazuje się, że jej ojciec był oskarżony o kradzież pieniędzy, a tydzień przed wypadkiem miał iść do więzienia. Sytuacja wygląda jeszcze gorzej, kiedy Kate zostaje posądzona o to samo przez właścicieli firmy, którzy spośród wszystkich pracowników ufali jej najbardziej.
Nora Roberts na swoim koncie pisarskim ma ponad dwieście książek. Czy to nie dziwne, że spośród tych dwustu powieści (licząc ogółem, nie tylko te przetłumaczone na nasz język) nie przeczytałam ani jednej? Tak, to podejrzane. W końcu nadszedł czas, aby to zmienić. Odnalezione marzenia stały się świetnym pierwszym spotkaniem z twórczością pani Roberts, które przez długi czas będę miło wspominać.

„- Dobrze zainwestowane pieniądze robią pieniądze.
Ann delikatnie włożyła kwiat do wazonu.
- A po co? Żeby leżały ułożone w równy stosik? Czy to sposób, by osiągnąć cel, czy raczej cel sam w sobie? Przyznaję, że dzięki panience pomnożyłam oszczędności, ale to nie wszystko. Trzeba mieć jakieś marzenia. Czasami muszą być poza zasięgiem naszych możliwości.
- Mam plany.
- Nie powiedziałam plany. Powiedziałam marzenia.”

Główną bohaterką jest dwudziestoośmioletnia Kate Powell, która dwadzieścia lat wcześniej została osierocona. Swoje życie widzi w liczbach – nie w barwach, lecz w liczbach. Na samym początku jej postawa bardzo mnie denerwowała. Wszystko planowała, nie pozwalała sobie na błędy, chwilę spokoju, czas na wytchnienie, a w jej życiu nie było miejsca na rzeczy niepraktyczne. Jest pozytywna cecha jej postawy, ale i negatywna: a) Kate nie potrzebuje wiele do szczęścia i nie przywiązuje wagi do mody czy też wygody, lecz b) wcześniej wymienione zalety sprawiły, że Kate stała się osobą bardzo zamkniętą, cichą, która miała problemy z dzieleniem się własnymi emocjami, co doprowadziło ją do kilku przykrych sytuacji. Tak naprawdę główną bohaterkę polubiłam dopiero w mniej więcej połowie książki, ale nie uznawajcie tego za wadę. Przez sto trzydzieści stron poznajemy jej charakter, a przez resztę obserwujemy jej niesamowitą metamorfozę, która nastąpiła między innymi dzięki pewnym osobom.
Pozostali bohaterowie są lekko schematyczni, ale dobrze wykreowani. Pani Roberts oprócz szablonowego charakteru postanowiła dodać im także coś od siebie, w związku z czym powstały całkiem ciekawe, barwne postacie. Największą przyjemność sprawiło mi śledzenie losów Kate i Byrona oraz głównej bohaterki i jej przyjaciółek, może dlatego, że sama rozumiem wieloletnią przyjaźń, w której przyjaciółki znają się lepiej niż siostry. Dzięki temu łatwiej było mi zrozumieć ich poczucie humoru, rady dawane Kate oraz ich relację. Och, uwielbiam, kiedy w książkach pojawiają się wieloletnie przyjaźnie! Ogólnie rzecz biorąc w Odnalezionych marzeniach jest wielu ciekawych bohaterów, a powieść nie cierpi na brak postaci.
Wątek miłosny jest bardzo dobrze skonstruowany. Nie ma go ani za wiele, ani za mało. Co prawda był schematyczny, ale niespecjalnie przeszkadza to w odbiorze lektury, kiedy jest się otoczonym tak cudownymi bohaterami, a każdy z nich ma inne doświadczenie życiowe. Dobrze zarysowany wątek miłosny dodaje magii całej powieści. W podobnych powieściach lubię to, że uczucie między bohaterami jest dojrzałe i każdy z nich zdaje sobie sprawę z decyzji, które wspólnie podejmują. Tak też było w przypadku Kate, ale (niestety) czasami zdarzało się jej zachowywać bardzo dziecinnie. Na szczęście takich sytuacji nie było dużo i to ostatecznie uratowało wizerunek Katherine. Seks w powieści jest bardzo delikatny, a autorka nie skupia się bardzo na intymnych szczegółach współżycia Kate i jej mężczyzny i dlatego uczucie Katherine jest takie piękne i delikatne.
Akcja nie gna do przodu. Wszystko zostało odpowiednio zaplanowane, a wydarzenia z życia Kate przeplatają się z postępowaniem w sprawie oszustwa. Przez taki zabieg powieść pani Roberts jest bardzo atrakcyjna; przez kilka rozdziałów jesteśmy w świecie Kate, a w kolejnym przenosimy się do firmy, w której toczą się dyskusje na temat domniemanego przestępcy. Sam proces szukania winnego przykuwa uwagę. Przez pewien czas zastanawiałam się kto mógł dokonać czegoś takiego i wpędzić Kate w tarapaty, ale moje przypuszczenia nie miały nic wspólnego z osobą, która naprawdę to zrobiła.
Na samym początku nie mogłam przyzwyczaić się do stylu pani Roberts. Za żadną cenę nie potrafiłam przeczytać zdania bez drobnego potknięcia się. Dopiero do kilkunastu stronach styl autorki jakoś do mnie przyzwyczaił i mogłam czytać bez problemów. Z jednej strony warsztat pisarski pani Nory jest dobry, lekki, przyjemny, ale z drugiej coś sprawiało, że mimo wszystko wydawał się inny od wszystkich, poważniejszy i pełen elegancji. Miło było spotkać się z czymś tak innym.

„Jesteś bardzo młoda. Niewiele jeszcze wiesz o marzeniach i tym, jak się zmieniają. W moim wieku trzeba być bardzo ostrożnym, selektywnym w stosunku do marzeń. Zaczynasz sobie uświadamiać, że każde może być ostatnim.”

Czas podsumować Odnalezione marzenia. Jest to kolejna część Sagi marzeń, o czym dowiedziałam się… podczas czytania! Nie martwcie się tym. Odnalezione marzenia można czytać bez żadnych problemów bez znajomości poprzedniej. O sprawach, które miały miejsce we wcześniejszej części autorka mówi zaraz na początku tej, więc nie stanowi to żadnego kłopotu.
Gorąco zachęcam Was do sięgnięcia po Odnalezione marzenia. Jest to naprawdę dobra lektura, która mówi o rodzinie, byciu sobą i – przede wszystkim – o podążaniu za marzeniami, które odgrywają ogromną rolę w naszym życiu. Na początku myślałam, że ta powieść niewiele wniesie do mojego czytelniczego świata, ale okazało się, że Odnalezione marzenia Nory Roberts to jedna z mądrzejszych książek jakie miałam okazję przeczytać. Nie jesteście przekonani? W takim razie zaryzykujcie!

Kate miała osiem lat kiedy straciła rodziców w wypadku samochodowym. Susie i Tommy Templetonowie przygarnęli ją do siebie, dając dziewczynce prawdziwą rodzinę, rodzicielską miłość, przyjaźń, ciepło, warunki do rozwoju i zapewnienie, że zawsze może zwrócić się do nich z problemami czy prośbami. Kate wychowała się w pięknym domu, a jej przyjaźń z przyszywaną siostrą Laurą i...

Życie Dellarobii nie jest usłane różami. Mieszka na podupadającej farmie z mężem i dwójką dzieci. Nie potrafią związać końca z końcem. Codzienna monotonia i walka o przetrwanie jest męcząca dla młodej matki i żony farmera, w dodatku sama Dellarobia nie jest aniołkiem z aureolką. Ale pewnego dnia coś się zmienia. Ich małe miasteczko odwiedzają motyle – tysiące pięknych motyli monarszych, dzięki którym jezioro i las wyglądają jakby płonęły. Poruszenie w miasteczku jest ogromne. Naukowcy snują swoje teorie, przywódcy religijni swoje, dziennikarze skupiają się tylko na motylach, a ludzie zastanawiają się, czy odwiedziny tych stworzonek są zwiastunem nadchodzących zmian.

Jestem ogromną miłośniczką literatury kobiecej. Niedawno zamieniłam paranormalne romanse i niektóre młodzieżówki na coś poważniejszego. Wybór okazał się idealny, bo kilka cudownych autorek utwierdziło mnie w przekonaniu, że literatura kobieca jest czymś więcej; można tam odnaleźć dojrzałą miłość, troski dnia codziennego, poświęcenie, odwagę, ale również odpowiedzi na poważne pytania. Nic więc dziwnego, że kiedy ujrzałam Lot motyla z tą nieziemską okładką i interesującym, oryginalnym opisem, postanowiłam od razu ją przeczytać. Rekomendacja „Wydarzenie literackie minionego roku” też zrobiła swoje, no bo w końcu książki, które zostają okrzyknięte wydarzeniem literackim są kawałem porządnej lektury, czyż nie tak to działa? Wkrótce wyszło szydło z worka. Okazało się, że rekomendacja jest tylko dobrym chwytem reklamowym, a powiedzenie „Nie oceniaj książki po okładce” jest jak najbardziej prawdziwe.

Co jest największym problemem Lotu motyla? Nuda i główna bohaterka – jedno i drugie jest ze sobą silnie powiązane. No przecież miałam ochotę ją rozszarpać! Cała książka to jedno wielkie narzekanie Dellarobii na ich sytuację majątkową, życie, zamieszanie wokół motyli, teściową i ludzi z wioski oraz jej głębokie przemyślenia o życiu. Jazda quadem z synkiem na kartach powieści pani Kingsolver trwa mniej więcej pięć stron, ponieważ w czasie krótkiej drogi z domu głównej bohaterki na wzgórze zamieszkiwane przez motyle musimy poznać wszystkie myśli i rozterki Dellarobii. Czyż to nie brzmi trochę głupio?
Na początku pomyślałam „Wow, nawet ciekawa ta postać. Taka zupełnie inna od bohaterek podobnych powieści”. Tak, to prawda, Dellarobia bardzo różniła się od chociażby Lucy z Tańcząc na rozbitym szkle, Kate z Odnalezione marzenia albo CeeCee z Sekretne życie CeeCee Wilkes. Te bohaterki były odważne, współczujące, dobre, silne, miały w sobie taką iskierkę, która sprawiała, że od razu lubiliśmy je, a Dellarobia? Ona jest zupełnym zaprzeczeniem i na samym początku uznałam to duży za plus Lotu motyla. Kiedy mijały kolejne strony i poznawałam bliżej Dellarobię, jej ciągłe narzekanie na otaczający ją świat zaczęły mnie naprawdę denerwować. Chcieć to móc, zawsze mogła coś zrobić, ale ona wolała kłócić się z teściową i jęczeć jak jej źle. Współczułam jej mężowi, który był jaki był, ale robił wszystko, aby było im dobrze. Często rozumiałam teściową Dellarobii, która czasami miała sto procent racji. Odniosłam wrażenie, że Dellarobia była bardzo dziecinną, nieodpowiedzialną, rozpieszczoną i zapatrzoną w siebie osobą.
Nie chodzi o to, że Dellarobia została źle wykreowana, bo pod tym względem pani Kingsolver świetnie się spisała. Z drugiej strony stworzenie zrzędliwej bohaterki jest nie lada wyzwaniem. Problem tkwi w jej postawie. Wyznaję zasadę, że książka, która czegoś mnie nauczyła, jest bardzo dobrą pozycją. Ku zaskoczeniu za pewne większości czytelników tej recenzji do tego grona mogę zaliczyć kilkanaście paranormalnych romansów, parę młodzieżówek, mnóstwo książek fantasy, sci-fi, kryminałów, kilka powieści z literatury kobiecej… a tutaj? Postawa Dellarobii, jej spojrzenie na świat i cała książka nie nauczyły mnie zupełnie niczego (oprócz tego, że gdy ci smutno, gdy ci źle, ponarzekaj – i tyle).
Po drugie – ta książka była okropnie nudna. Jak wspominałam wcześniej, najdrobniejsza czynność była opisywana na kilka stron. Skoro jazda quadem trwała tak długo, to pomyślcie ile czasu zajęło Dellarobii wejście na wzgórze w pierwszym rozdziale. Tak, macie rację – dużo. Bardzo dużo. Gdyby nie to, że pani Kingsolver tak uparcie skupiła się na przemyśleniach głównej bohaterki, myślę, że byłoby w porządku. Nieraz nie mogłam się doczekać jakiegokolwiek dialogu. Najczęściej przy książce trzymała mnie myśl „Jeszcze sześć stron i w końcu ktoś coś powie!”. W pewnym momencie to oczekiwanie stało się bardzo uciążliwe. Niekiedy nawet miałam ochotę odłożyć Lot motyla i podarować sobie dalsze czytanie, ale zobowiązałam się do przeczytania, więc dotrwałam do samego końca.

Żeby nie postawić Lotu motyla w najgorszym świetle, chciałabym zaznaczyć dwa plusy – jeden mniejszy, drugi spory. Tym mniejszym jest prześliczna okładka, która do tej pory budzi mój podziw dla grafików. Jest po prostu nieziemska, delikatna, w pięknych barwach i… ojoj, zabraknie mi zaraz przymiotników. Drugim plusem – tym dużo większym – jest rewelacyjny styl pani Kingsolver. Sama autorka pisze w bardzo ciekawy sposób, który wciąga i wciąga, ale w połączeniu z nudną fabułą i denerwującą główną bohaterką doszło do poważnej kolizji. Język, jakim posługuje się autorka, również powinien zostać doceniony w tej recenzji. Właśnie za to uwielbiam literaturę kobiecą – dojrzały styl i kwiecisty język. Szkoda tylko, że pozostałe rzeczy nie szły w parze z tą ogromną, mocną stroną pani Kingsolver.

Koniec końców czas podsumować to i owo. Polecić czy nie polecić? Jeśli macie stalowe nerwy, nie przeszkadza Wam brak jakiejkolwiek akcji, a kilkustronicowe przemyślenia to dla Was gratka, Lot motyla na pewno przypadnie Wam do gustu. Ale jeśli tak jak ja preferujecie chociaż odrobinę akcji, godną podziwu postawę bohaterki, książkowe lekcje i szybko tracicie cierpliwość przy denerwujących postaciach, odradzam przeczytanie Lotu motyla. Z resztą – zrobicie to, co uznacie za lepsze. Może Wy dostrzeżecie urok powieści pani Kingsolver i milej spędzicie z nią czas.

Życie Dellarobii nie jest usłane różami. Mieszka na podupadającej farmie z mężem i dwójką dzieci. Nie potrafią związać końca z końcem. Codzienna monotonia i walka o przetrwanie jest męcząca dla młodej matki i żony farmera, w dodatku sama Dellarobia nie jest aniołkiem z aureolką. Ale pewnego dnia coś się zmienia. Ich małe miasteczko odwiedzają motyle – tysiące pięknych...

Najgorsze w byciu martwym jest to, że niczego już nie przeżyjesz.
Życie Emmy nie jest usłane różami. Od kiedy matka zostawiła ją samą sobie, dziewczyna tuła się po rodzinach zastępczych, szukając szczęścia. Trafia na różnych ludzi o różnych nawykach. Nagle coś się odmienia – nagranie na YouTube obejrzane tylko i wyłącznie przez złośliwość przyszywanego brata wywraca życie Emmy do góry nogami, bo na filmiku jest… ona sama.
W tym samym czasie Sutton Mercer otrzymuje drugą szansę – dzięki zaginionej siostrze bliźniaczce może dowiedzieć się jak zginęła, kto ją zabił i dlaczego.

Panią Shepard znam z ekranizacji Pretty Little Liars, ale z samą twórczością autorki nie miałam okazji się spotkać. Pierwszy raz spotkałam się z jej stylem i językiem dzięki powieści Gra w kłamstwa. Kiedy więc zaistniała możliwość przeczytania jej najnowszej powieści, nie czekałam długo. Tajemniczy opis i szum wokół pierwszej części nowej serii tylko podsyciły apetyt mola książkowego. I tak na mojej półce znalazła się Gra w kłamstwa. Zadziwiło mnie to, że historia Emmy i Sutton jest taka króciutka – zaledwie 296 stron. Pomyślałam sobie „Może więc stanie się przyjemną lekturą na jeden wieczór?”, ale była to chyba zła myśl… Koniec końców Gra w kłamstwa okazała się bardzo ciekawą historią, pełną niesamowitych zdarzeń.
Za najmocniejszą stronę Gry w kłamstwa uważam narrację – pierwszoosobową, a jednocześnie trzecioosobową. Brzmi interesująco? Właśnie tak jest. Do tej pory narrację i styl autora uważałam za atrakcyjny (bądź nieatrakcyjny, to zależy od warsztatu pisarskiego) dodatek do bohaterów, akcji, ogólnie całej fabuły i zakończenia. Okazuje się bowiem, że w przypadku Gry w kłamstwa narracja okazała się największym plusem powieści; dzięki temu można śledzić losy Emmy opowiadane przez samą Sutton. Podziwiam autorkę za to, że wpadła na taki ciekawy pomysł! Mało tego – oprócz bardzo dobrego pomysłu na narrację wcielonego w życie, autorka poradziła sobie z nim znakomicie. Podwójna narracja dodała lekkości powieści, humoru, a jednocześnie w niektórych momentach zmuszała do zastanowienia się nad pytaniem, kto był sprawcą śmierci Sutton i dlaczego. Dodatkowo dzięki ten narracji można zauważyć, że choć życie dziewcząt diametralnie się różniło, to wewnątrz były takie same.
Zaraz obok narracji na podium znajduje się fabuła. Zamordowana dziewczyna i jej bliźniaczka? Rozwiązanie zagadki morderstwa ofiary poprzez jej siostrę? Ważne sekrety z życia zamordowanej? Pragnę dodać, że sytuacja Emmy wcale nie jest prosta, a w dodatku musi zmierzyć się z tajemnicą śmierci Sutton. To, jak autorka rozegrała mnóstwo sytuacji, zasługuje na pochwałę. Każdy szczegół jest dopracowany, z każdą przeczytaną stroną kolejne elementy układanki wpadają na swoje miejsca, tylko po to, aby przez chwilę wątpliwości bohaterek ponownie się rozsypały. Moim zdaniem fabuła zasługuje na pochwałę, bo jest ciekawa, wciągająca i bardzo dobrze rozplanowana.
Nieco niżej w klasyfikacji mocnych stron Gry w kłamstwa są bohaterowie. Chociaż byli charakterystyczni dla twórczości pani Shepard (o czym wspomnę później), to autorka całkiem nieźle poradziła sobie w kreowaniu ich charakterów. Każda postać miała w sobie to „coś”, co mówiło „Ja jestem Sutton”, „Ja jestem Charlotte”, „A ja Emma”, jakieś cechy charakterystyczne. Dla niektórych była to ostrożność, dla innych zazdrość, strach, niepewność… Spośród wszystkich najbardziej interesował mnie charakter Sutton, bo takie bohaterki rzadko spotyka się w książkach. Jej styl życia i hobby (nie mówię tutaj o tenisie) były zupełnie inne od tych samych rzeczy jej przyjaciółek. Myślę, że bohaterowie spisali się całkiem dobrze… no, ale nie tak bardzo.
Oglądając swego czasu Pretty Little Liars zauważyłam, że bohaterki serii pani Shepard mają mnóstwo wspólnych cech – luksus, najmodniejsze ubrania, popularność, czy też sekrety zachowywane przed innymi dziewczętami z paczki. Tutaj jest to samo. Dziewczęta są bardzo bogate, ubierają się tylko w markowe ciuchy, chodzą do SPA, trenują z najlepszymi i mają wszystkiego pod dostatkiem. Z jednej strony nie jest to minus Gry w kłamstwa, bo wyraźnie zaznacza różnicę między tamtym życiem Emmy, a nowym, ale z drugiej często podczas lektury powieści pani Shepard przypominałam sobie Pretty Little Liars i myślałam „Tam było podobnie”. Gdyby autorka odeszła od tych charakterystycznych cech jej twórczości i wprowadziła coś innego, myślę, że byłoby ciekawiej.
Muszę również wspomnieć o stylu i języki pani Shepard. Grę w kłamstwa czy ta się wręcz błyskawicznie, lekko i przyjemnie. Podziwiam autorów, którzy potrafią pisać tak prosto, a pani Shepard do nich należy. Młodzieżowy język spisał się bardzo dobrze.

„Nawet martwe dziewczyny zasługują, by mieć życzenia urodzinowe.”

Grę w kłamstwa uważam za bardzo przyjemną, lekką, ale i pouczającą lekturę. Oprócz niesamowitych wrażeń, historia bliźniaczek zostawia też kilka ważnych lekcji. Pierwsza z nich: nie ufaj nikomu. Druga: zabawa ma swoje granice. Trzecia: nie uprzykrzaj życia żadnemu człowiekowi. Dzisiaj pojęcie „zabawa” jest bardzo różnie definiowane i przez każdego inaczej tłumaczone. Gra w kłamstwa pokazuje, co się dzieje, kiedy przekroczy się granicę między zabawą a złośliwością, i myślę, że każdy powinien wziąć sobie to do serca.
Nie da się nie polecić Gry w kłamstwa. Tak naprawdę ta książka jest dla wszystkich: dla osób, które chcą powieść na jeden wieczór, dla tych, którzy chcą się zakochać w jakiejś historii, dla tych, którzy chcą wrażeń, ale również dla osób wymagających. Żałuję tylko tego, że przygoda z Sutton i Emmą trwała tak krótko. Jestem ciekawa, jak potoczą się losy dziewcząt w drugim tomie!

„Śpij zawsze z jednym okiem otwartym. Nie daj się zwieść pozorom.”

Najgorsze w byciu martwym jest to, że niczego już nie przeżyjesz.
Życie Emmy nie jest usłane różami. Od kiedy matka zostawiła ją samą sobie, dziewczyna tuła się po rodzinach zastępczych, szukając szczęścia. Trafia na różnych ludzi o różnych nawykach. Nagle coś się odmienia – nagranie na YouTube obejrzane tylko i wyłącznie przez złośliwość przyszywanego brata wywraca życie...