Skusiła mnie ciekawa okładka, książka sama w sobie nie była zła, szybko przez nią przebrnęłam. Ciekawie wykreowany świat, główna bohaterka z początku nijaka, potem nawet znośna, a pod koniec to nie wiem co się zadziało, ale zaczęła działać mi na nerwy. O mężczyznach nawet nie będę się wypowiadać, bo było dwa razy gorzej. Mimo to jednak byłam ciekawa fabuły i zdołałam przymknąć na to oko.

Skusiła mnie ciekawa okładka, książka sama w sobie nie była zła, szybko przez nią przebrnęłam. Ciekawie wykreowany świat, główna bohaterka z początku nijaka, potem nawet znośna, a pod koniec to nie wiem co się zadziało, ale zaczęła działać mi na nerwy. O mężczyznach nawet nie będę się wypowiadać, bo było dwa razy gorzej. Mimo to jednak byłam ciekawa fabuły i zdołałam...

widzę po ocenie, że małej mnie podobała się (bardzo) ta książka, jednak jestem już stara i zrzędliwa
jestem prawdopodobnie za stara na tę książkę, przeczytałam naprawdę dużo dystopijnych książek w moim życiu (pamiętam czas hype'u gdy Igrzyska Śmierci wyszły w kinach). chyba prawie wszystko - jeśli nie wszystko - irytuje mnie w tej książce; oczywiście mamy trójkąt miłosny, super-potężną wybrankę (z którą nie da się czuć więzi, mimo że autorka stara się czytelnika do tego przekonać),dystopijny świat. super. możliwe że nie czytałam tej książki w dobrym czasie o czasowych-zabawach (święta linia czasu, TVA, te sprawy),gdzie rzeczywistość jest pokazana jako coś gdzie ktoś inny decyduje co jest dobre dla ciebie (moje wybory nie mają znaczenia, prawda? nawet jak wybiorę źle to ktoś i tak to zmieni)
myślę że kiedy przeczytałam po raz pierwszy tę książkę (2013?),naprawdę mi się podobała, ale byłam znacznie młodsza, nie znałam tylu dystopijnych książek i nie wiedziałam tak dużo o sztuce pisania; ja obecna jest po prostu zmęczona od nieskończonej litanii o trójkącie miłosnym (po prostu, dajcie mi dobrą triadę, nie każdy musi walczyć i być wrogi)
nie byłam podekscytowana na kolejną stronę jako że nie czułam bliskości do żadnej postaci, szczególnie że nie ma zbyt wielu postaci pobocznych, a te, które są, są zwykle jednowymiarowe - tylko dobre albo złe, główna bohaterka nie stara się zbytnio ich zrozumieć, a oni nie mają szansy pokazać swojej drugiej strony, swoich powodów,dlaczego postępują tak, a nie inaczej, innych niż "władza". nie czułam bliskości dogłownej bohaterki, nie polubiłam jej miłosnych przebojów (wszystko szło zbyt szybko).
nie mój typ książki, ale hej, skończyłam czytać. są ludzie, którym się podobało.

w sumie ta książka, biorąc pod uwagę zakończenie, to taki rozciągnięty wstęp do "prawdziwej" historii, ta jednak nie interesuje mnie na tyle, żeby czytać kolejne tomy.

widzę po ocenie, że małej mnie podobała się (bardzo) ta książka, jednak jestem już stara i zrzędliwa
jestem prawdopodobnie za stara na tę książkę, przeczytałam naprawdę dużo dystopijnych książek w moim życiu (pamiętam czas hype'u gdy Igrzyska Śmierci wyszły w kinach). chyba prawie wszystko - jeśli nie wszystko - irytuje mnie w tej książce; oczywiście mamy trójkąt miłosny,...

To chyba jedyne moje YA, w którym nie ma trójkąta, tylko jest (ekhm) czworokąt i to utkwiło mi w pamięci. Oraz magiczna okładka.

To chyba jedyne moje YA, w którym nie ma trójkąta, tylko jest (ekhm) czworokąt i to utkwiło mi w pamięci. Oraz magiczna okładka.

Arras to wyjątkowe miejsce!
To świat utkany z migotliwych nitek życia. Tak pięknych, prześwietlonych jasnym światłem i mieniących się kolorami tęczy, że granice ich zjawiskowości wyznaczała tylko moja wyobraźnia. Wydawca, aby ułatwić mi tę wizualizację i oddać przynajmniej wrażenie namacalności niezwykłej materii, otulił w nią okładkę. Rozszczepione światło na jej powierzchni pozwalało mi na oglądanie przynajmniej jej namiastki, która przypominała mi, za każdym razem, kiedy brałam ją do ręki, że mam do czynienia z darem dostrzegania tego zjawiska. Bo tak naprawdę niezwykłą i niewidzialną formę istnienia tkaniny mogły oglądać tylko Kądzielniczki. Kobiety również z umiejętnością tkania jej, które w wieku 16 lat werbowano do Zakonu Kądzielniczek przez Gildię. Potężną organizację sprawującą nad Arrasem władzę absolutną i totalitarną. To ona dyktowała, co ma być utkane, a co usunięte z tkaniny życia. Dla zwykłych obywateli, zdolnych widzieć tylko szarą rzeczywistość, oznaczało to dyktat tego, co mają jeść, gdzie pracować, ile mieć dzieci, a nawet kiedy umrzeć. Oficjalnie bez Gildii zagrożone byłoby bezpieczeństwo utrzymania fizycznej jakości splotów świata, która zapewniała w ten sposób dobrobyt jego mieszkańcom.
Nieoficjalnie - uśmiercała, kogo chciała.
Niewielu było mieszkańców świadomych zniewolenia. Do nich należeli między innymi rodzice głównej bohaterki, Adelice. Nastolatki posiadającej wyjątkowy dar. Większy od przeciętnej Kądzielniczki. Dar wymagający tak wielkiego poświecenia, że musiała ukrywać go w nadziei uniknięcia powołania do Zakonu Kądzielniczek.
Nie udało jej się.
Tym właśnie momentem, tą rozdzierającą i krwawą sceną poboru szesnastolatki do służby, rozpoczyna się akcja powieści. Trafiając do specjalnego ośrodka, otrzymuje mnóstwo przywilejów niedostępnych innym w zamian za wolność i czystość cielesną.
Gildia nawet nie przypuszczała, że powołując Adelice, sprowadziła na siebie same kłopoty.
Jest w tej opowieści wszystko to, co lubią przede wszystkim nastolatki – romantyzm czyli wielka, trudna i zakazana miłość bez przyszłości, walka o własną niezależność i prawo do decydowania o sobie. Są też tajemnice ukrywane przez innych i wielka niewiadoma losów jej rodziny i jej samej. Jest dobro i jest zło reprezentowane przez pozytywnych i negatywnych bohaterów. Jest też atmosfera gęsta od intryg. Ale to, co wyróżnia tę powieść od innych, to obraz świata, w którym rozgrywa się akcja. Poznawanie jego funkcjonowania, zasad działania i sekretów ludzi rządzących nim, jest tym czynnikiem , który zaciekawia innością i buduje napięcie do końca. Jednak zakończenie wcale nie wygasza go.
Wręcz przeciwnie.
Niczego nie wyjaśnia. Kończy jeden etap w życiu bohaterki i jej przyjaciół tylko po to, by otworzyć nowy, jeszcze bardziej ciekawy i kuszący nieznanym do odkrycia.
Ale o tym już w drugiej części cyklu.
http://naostrzuksiazki.pl/

Arras to wyjątkowe miejsce!
To świat utkany z migotliwych nitek życia. Tak pięknych, prześwietlonych jasnym światłem i mieniących się kolorami tęczy, że granice ich zjawiskowości wyznaczała tylko moja wyobraźnia. Wydawca, aby ułatwić mi tę wizualizację i oddać przynajmniej wrażenie namacalności niezwykłej materii, otulił w nią okładkę. Rozszczepione światło na jej...

Zgrabnie napisana antyutopia z nieźle nakreśloną główną bohaterką. Wartka akcja, ciekawa fabuła. Mocno zarysowany wątek miłosny ale nie przeszkadza w odbiorze i nie robi z książki romansidła. Szkoda, że nie ma polskiego wydania kolejnych tomów bo chętnie bym się dowiedziała co było dalej - może po prostu kupię angielskojęzyczne wydanie...

Zgrabnie napisana antyutopia z nieźle nakreśloną główną bohaterką. Wartka akcja, ciekawa fabuła. Mocno zarysowany wątek miłosny ale nie przeszkadza w odbiorze i nie robi z książki romansidła. Szkoda, że nie ma polskiego wydania kolejnych tomów bo chętnie bym się dowiedziała co było dalej - może po prostu kupię angielskojęzyczne wydanie...

Gdy zobaczyłam tą książkę na półce w jednej z księgarni od razu pomyślałam, że muszę ją mieć. Podobał mi się jej opis i pięknie błyszcząca okładka.
Początek był bardzo obiecujący, akcja zaczynała się rozkręcać ( bynajmniej w moim mniemaniu) i co się stało dalej.... nic!
Z każdą przewracaną stroną było coraz gorzej. Miałam wrażenie że akcja zwalnia, zapętla się. W końcu nie wytrzymałam i zostawiłam sobie końcówkę książki na kiedy indziej.

Gdy zobaczyłam tą książkę na półce w jednej z księgarni od razu pomyślałam, że muszę ją mieć. Podobał mi się jej opis i pięknie błyszcząca okładka.
Początek był bardzo obiecujący, akcja zaczynała się rozkręcać ( bynajmniej w moim mniemaniu) i co się stało dalej.... nic!
Z każdą przewracaną stroną było coraz gorzej. Miałam wrażenie że akcja zwalnia, zapętla się. W końcu nie...

Jest to bardzo dobry materiał na bardzo dobrą książkę.
"Przędza" to właściwie dobry szkic/zarys/wersja robocza książki, którą można rozbudować na kilka dobrych części. Wg mnie autor powinien jeszcze nad nią popracować np. rozbudować portrety psychologiczne bohaterów.

Jest to bardzo dobry materiał na bardzo dobrą książkę.
"Przędza" to właściwie dobry szkic/zarys/wersja robocza książki, którą można rozbudować na kilka dobrych części. Wg mnie autor powinien jeszcze nad nią popracować np. rozbudować portrety psychologiczne bohaterów.

Ta książka zakończyłam stary rok bardzo bym chciała zostać drugą. Część bo zapowiada się bardziej ciekawa od pierwszej

Ta książka zakończyłam stary rok bardzo bym chciała zostać drugą. Część bo zapowiada się bardziej ciekawa od pierwszej

Historia miłosna trochę słabo budowana, choć miała potencjał. Ale świat stworzony przez autorkę bardzo przekonujący i jest ciekawą wizją. Czytałam z ciakawością tego,co się za chwilę wydarzy Moment wyjścia przez bohaterów na Ziemię kojarzy mi się z tym jak w Seksmisji odkrywają, że stary świat jednak nadal istnieje.

Historia miłosna trochę słabo budowana, choć miała potencjał. Ale świat stworzony przez autorkę bardzo przekonujący i jest ciekawą wizją. Czytałam z ciakawością tego,co się za chwilę wydarzy Moment wyjścia przez bohaterów na Ziemię kojarzy mi się z tym jak w Seksmisji odkrywają, że stary świat jednak nadal istnieje.

Bardzo słaba. Bardzo. Nie dałam rady jej skończyć. Tak naprawdę nic w niej nie zachwyca - ani bohaterowie, ani fabuła, ani pomysł na książkę. Być może gdyby na polskim rynku były kolejne części (nie znalazłam) to może doczytałabym z nadzieją, że być może kolejne części nadrobią pierwszą...

Bardzo słaba. Bardzo. Nie dałam rady jej skończyć. Tak naprawdę nic w niej nie zachwyca - ani bohaterowie, ani fabuła, ani pomysł na książkę. Być może gdyby na polskim rynku były kolejne części (nie znalazłam) to może doczytałabym z nadzieją, że być może kolejne części nadrobią pierwszą...