Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytałam Żulczyka, zanim to stało się modne. No dobrze, czytałam to za duże słowo. Informacja zwrotna była naszym drugim spotkaniem, bo pierwsze za mocno mnie przeczołgało.

Autor nie marnował czasu od pierwszego kontaktu. Dorósł. Dojrzał. Zaserwował mi książkę, która bez znieczulenia wwierca się w bebechy i trepanuje czaszkę. To jeden z najlepszych przykładów literatury brudnej, z jakimi miałam okazję się zetknąć. Choć tu lepiej powiedzieć "miałam przyjemność" - tak rewelacyjnie się czytało.
O tej książce można by wiele napisać. Trudno jednak zrobić to bez spojlerów, a nie chcę pozbawić Cię przyjemności samodzielnej podróży.
Pozornie jest to opowieść o wychodzeniu z nałogu. A jednak główne role grają: kłamstwo, relacje rodzinne w życiu z alkoholikiem, terapia, współuzależnienie i jeszcze kilka innych. Pierwszoplanową rolę gra natomiast alkohol. Sprawdza się w niej doskonale.

Ta książka ma dźwięk, zapach i smak. W przeważającej części są to doznania nader nieprzyjemne. A jednak... tak piękne opisy alkoholu może stworzyć jedynie ktoś, kto doznał tego, o czym pisze. Miłość bije z tych opisów, porównań i zaskakujących metafor. Dorasta nam pisarz, którego chce się czytać, choć to czytanie boli. Pojawia się iskierka w mroku polskiej prozy. Oby nie zgasła.

Jest też w tej książce depresja. Nareszcie ktoś szczerze, brutalnie, bez eufemizmów i udziwnień przypomina, że tej choroby lekceważyć nie wolno. Autorowi należą się wielkie podziękowania za to przypomnienie.

Poczytaj. Jeśli masz odwagę.

Czytałam Żulczyka, zanim to stało się modne. No dobrze, czytałam to za duże słowo. Informacja zwrotna była naszym drugim spotkaniem, bo pierwsze za mocno mnie przeczołgało.

Autor nie marnował czasu od pierwszego kontaktu. Dorósł. Dojrzał. Zaserwował mi książkę, która bez znieczulenia wwierca się w bebechy i trepanuje czaszkę. To jeden z najlepszych przykładów literatury...