Popłakałam się. Dziękuję. (Nigdy więcej nie zagram w monopoly)

Popłakałam się. Dziękuję. (Nigdy więcej nie zagram w monopoly)

Mnie bardzo książka wzruszyła, choć uważam, że czasami była lekko męcząca przez użycie wielu porównań i takiego powiedzmy poetyckiego języka. Aczkolwiek naprawdę dużo można sobie przemyśleć i uświadomić dzięki tej lekturze.

Mnie bardzo książka wzruszyła, choć uważam, że czasami była lekko męcząca przez użycie wielu porównań i takiego powiedzmy poetyckiego języka. Aczkolwiek naprawdę dużo można sobie przemyśleć i uświadomić dzięki tej lekturze.

Na wstępie mojej opinii, pragnę zaznaczyć, że oceniam książkę, kompletnie odcinając się od autorki oraz afery z nią związanej.
Wiele lat temu widziałam film na podstawie tej książki. Widziałam go kilkukrotnie, zważywszy na to jakie poruszenie we mnie wywołał. Książka nie ustępuje adaptacji filmowej na krok, a jestem skłonna napisać, że delikatnie przebija film. Nostalgia Anioła wywołała we mnie całe spektrum emocji. Czułam radość, złość, żal, smutek, wzruszenie, rozpacz, współczucie i ukojenie. Niesamowite jest to, jak każdy z członków rodziny przeżywa stratę bliskiej osoby. Warto zaznaczyć, że to także historia o przebaczaniu, dorastaniu emocjonalnym również już dorosłych osób oraz na pozwoleniu by bliska nieżyjąca osoba zaznała w naszym sercu spokoju.

Na wstępie mojej opinii, pragnę zaznaczyć, że oceniam książkę, kompletnie odcinając się od autorki oraz afery z nią związanej.
Wiele lat temu widziałam film na podstawie tej książki. Widziałam go kilkukrotnie, zważywszy na to jakie poruszenie we mnie wywołał. Książka nie ustępuje adaptacji filmowej na krok, a jestem skłonna napisać, że delikatnie przebija film. Nostalgia...

Najpierw poznałam tę historie poprzez film który mocno mną wstrząsnął.
Po raz pierwszy sięgnęłam po nią kiedy sama byłam w wieku Susie, ale nie zabrnęłam za daleko. Tym razem przeczytałam ją do końca.
Nie jest to łatwa lektura już pierwszy rozdział okazał się brutalny.
Przez dużą cześć odczuwałam ogromną frustracje i żal. Dopiero pod koniec przestałam skupiać się na szukaniu sprawiedliwości. Miałam jedynie nadzieję, że w końcu rodzina Suzy jak i ona sama dozna jakiegoś ukojenia.
Moim zdaniem książka w bardziej rzeczywisty sposób oddaje życie rodziny, ich wewnętrzne konflikty i przemyślenia. Oraz różne etapy żałoby na przestrzeni lat.
Gdy książka nabierała tempa i wątek mnie zaciekawił następowała zmiana tematu i powtórzyło się to kilkukrotnie.
Podobała mi się przedstawiona koncepcja nieba.
Trochę zdziwiło mnie zniknięcie jednej z postaci w niebie, nie było to wytłumaczone jednocześnie nie wiem czy można oczekiwać pod tym względem logiki biorąc pod uwagę okoliczności.
Ogromnie zaskoczyła mnie też postać mamy Suzy jej charakter i postępowanie.
Książka zachęca do docenienia życia, do zauważania tych małych rzeczy wokół nas o których na codzień zapominamy.
To ciekawa jednakże trudna historia.

Najpierw poznałam tę historie poprzez film który mocno mną wstrząsnął.
Po raz pierwszy sięgnęłam po nią kiedy sama byłam w wieku Susie, ale nie zabrnęłam za daleko. Tym razem przeczytałam ją do końca.
Nie jest to łatwa lektura już pierwszy rozdział okazał się brutalny.
Przez dużą cześć odczuwałam ogromną frustracje i żal. Dopiero pod koniec przestałam skupiać się na...

Książka na pewno mniej spektakularna niż film. Ale warto sięgnąć.

Książka na pewno mniej spektakularna niż film. Ale warto sięgnąć.

Na początku niebyt porywająca ale po 100 stronach nie można się od niej oderwać

Na początku niebyt porywająca ale po 100 stronach nie można się od niej oderwać

Film obejrzany kilka lat temu, wstrząsnął mną tak samo,jak książka. Pokazuje ona jak łatwo jest znaleźć się w złym miejscu,i czasie. Susie Salmon padła ofiarą gwałciciela i mordercy,który miał już na sumieniu kilka istnień. Z nieba próbuje dać znać i naprowadzić swoją rodzinę i policjantów na trop sprawcy .

Film obejrzany kilka lat temu, wstrząsnął mną tak samo,jak książka. Pokazuje ona jak łatwo jest znaleźć się w złym miejscu,i czasie. Susie Salmon padła ofiarą gwałciciela i mordercy,który miał już na sumieniu kilka istnień. Z nieba próbuje dać znać i naprowadzić swoją rodzinę i policjantów na trop sprawcy .

Tę książkę trudno mi ocenić. Zaczęłam ją czytać blisko rok temu, ale kompletnie mnie nie porwała. I tak przeleżała miesiące, aż zdecydowałam się do niej wrócić i drugą połowę przeczytałam w dwa dni… Nagle zachowania i rozterki bohaterów bardzo do mnie przemówiły, a ich emocje sprawiły, że i ja przy niektórych fragmentach miałam wilgotne oczy. Książka pokazuje, z jak ogromnym cierpieniem wiąże się śmierć dziecka i jak wiele bólu przynosi rodzicom fakt, że zostało ono zamordowane… Co ciekawe, narracja jest prowadzona z perspektywy tytułowego anioła, czyli duszy zmarłej dziewczynki. Dużo tu emocji, sporo analizy dotyczącej kondycji psychicznej rodziny, która doświadczyła tragedii. Myślę, że warto po nią sięgnąć.

Tę książkę trudno mi ocenić. Zaczęłam ją czytać blisko rok temu, ale kompletnie mnie nie porwała. I tak przeleżała miesiące, aż zdecydowałam się do niej wrócić i drugą połowę przeczytałam w dwa dni… Nagle zachowania i rozterki bohaterów bardzo do mnie przemówiły, a ich emocje sprawiły, że i ja przy niektórych fragmentach miałam wilgotne oczy. Książka pokazuje, z jak...

Rzadko kiedy sięgam po taki gatunek lektur, nie interesują mnie. Tym razem był to dobry wybór. Od pierwszych stron historia mnie zaciekawiła. Dla mnie to książka, która napełnia nadzieją, ale też ogromna frustracją.

Polecam.

Rzadko kiedy sięgam po taki gatunek lektur, nie interesują mnie. Tym razem był to dobry wybór. Od pierwszych stron historia mnie zaciekawiła. Dla mnie to książka, która napełnia nadzieją, ale też ogromna frustracją.

Polecam.

„𝑴𝒊𝒂ł𝒂𝒎 14 𝒍𝒂𝒕, 𝒈𝒅𝒚 𝒎𝒏𝒊𝒆 𝒛𝒂𝒎𝒐𝒓𝒅𝒐𝒘𝒂𝒏𝒐…”

Takimi słowami rozpoczyna się książka i od razu na wstępie dostajemy kubeł zimnej wody prosto na głowę. Czytając dalej, mamy wrażenie ze ta woda wciąż z nas skapuje lub ktoś po kropli wciąż puszcza nam na czubek kolejne kubły. Krople uczuć zdają się nie mieć końca.

Nie jest to książka typowa jakie znamy, tutaj wraz z Susie stajemy się ofiarą. Nie bolało długo, a jednak dalej istnieję. Gdzie jestem? Czy to niebo?
Widzę stąd wszystkich. Rodzinę, znajomych i… swojego oprawcę. Obserwuję, bo tyle jestem w stanie zrobić. Chciałabym Was jakoś naprowadzić na rozwiązanie zagadki. „Czekam na sprawiedliwość, a ona nie nadchodzi”. Jestem przy Was, czuję Wasz ból po tym jak zniknęłam, ale widzę też chwile w których się uśmiechacie. Rzadko, ale jednak. Siostra nawet zaczęła się spotykać z chłopakiem. Szkoda, że nie mogę cieszyć się razem z nią. Chociaż nie, przecież się cieszę, tylko ona tego nie może zobaczyć. Jednak mam nadzieje, że może to poczuje.

Chciałabym żeby nie cierpieli. Mówi się, że matki nie powinny chować swoich dzieci. Jak nazwać tą sytuację, gdy nikt prócz mordercy nie wie, gdzie znajdują się moje zwłoki? Mój tata usiłuje odnaleźć winnego na własną rękę. Czasem mam wrażenie że młodszy braciszek mnie widzi. Zachwycające. Czy moja rodzina pogodzi się z tym, że mnie już nie ma?

Nostalgia anioła to historia przy której wiele razy zapomnicie o oddechu. Nie jest jakaś bardzo porywająca, ale po odłożeniu mental pracuje. Nie oglądajcie filmu bez znajomości książki. Jest przyjemny, ale nie oddał nawet połowie uczuć, które aż kipią z wersji papierowej.

„𝑴𝒊𝒂ł𝒂𝒎 14 𝒍𝒂𝒕, 𝒈𝒅𝒚 𝒎𝒏𝒊𝒆 𝒛𝒂𝒎𝒐𝒓𝒅𝒐𝒘𝒂𝒏𝒐…”

Takimi słowami rozpoczyna się książka i od razu na wstępie dostajemy kubeł zimnej wody prosto na głowę. Czytając dalej, mamy wrażenie ze ta woda wciąż z nas skapuje lub ktoś po kropli wciąż puszcza nam na czubek kolejne kubły. Krople uczuć zdają się nie mieć końca.

Nie jest to książka typowa jakie znamy, tutaj wraz z Susie stajemy...