Dziwne losy Jane Eyre

Wspaniała klasyka, napisana przez kobietę, zdecydowanie dla kobiet, szczególnie dla tych romantycznych i dających się targać namiętnościom, ale z pewną furtką dla nader pragmatycznego odbiorcy. Ocena moja oscylowała bliżej 8 gwiazdek, ale zdecydowałam się odjąć 1 z okazji bardzo wielu fragmentów o Bogu, mierziło mnie to, w połączeniu z archaicznym stylem i zaściankowym myśleniem bohaterów (wynikającym z czasów, w których przyszło im żyć) wypadało bardzo słabo, nudno, trochę żenująco w moim odczuciu.
Bardzo podoba mi się sam zamysł historii, zauważyłam, że w tych zmurszałych tomach, które są na tyle popularne, że od czasu do czasu napotykamy jakieś odniesienie kulturowe, często występuje motyw puzzli, pozornie mamy kilka niby niepołączonych historii, a im bliżej końca, tym bardziej mamy z tego jednak całość. Lubię tego typu książki i filmy, toteż Jane Eyre wciągnęła mnie bardzo, nie ma co ukrywać. Już sam tytuł intryguje, jak najbardziej zasłużenie. Dziwne te losy zaiste, ale na tyle realne, że czytelnik ma silne poczucie, że to wszystko mogło się zdarzyć.
Historia podzielona jest na etapy życia Jane, można wyróżnić dwa (mała i dorosła), albo i trzy (mała, dorosła, niezależna), byłam zdziwiona, jak bardzo podobała mi się narracja pisana oczami dziecka, przekonało mnie to, że jeśli proza jest zwyczajnie uczciwie dobra, to nic nikomu nie przeszkadzają w fabule dzieci czy perspektywa dziecięca. Momentami mocno kojarzyłam ten styl z Anią z Zielonego Wzgórza, za którą jednak nie przepadałam (dużo traktowała o wsi i starszych ludziach, a tej tematyki nie lubię) - Jane Eyre wzięła jednak od Ani tylko to, co najlepsze.
Książka ukazuje pewną kastowość społeczną - bardzo ciekawe jest jej ujęcie, skupiające się głównie na panach i służbie, przy czym nauczyciele zaliczani są do tej służby, może nie oficjalnie, ale praktycznie już tak.
Wielu bohaterów tej książki zachowuje się co najmniej... dziwnie. Jasne, możemy nazywać ich po prostu ekscentrycznymi (Rochester), ale myślę, że współczesna psychiatria miałaby na ten temat inne zdanie.

W zasadzie jedyny nudny pasaż powieści to ten, kiedy do Rochestera przyjeżdżają goście, jest ich zbyt wielu, nie wnoszą niczego do fabuły, nie rozróżniam ich.
Przeszkadzało mi to, że fragmenty (a jest ich sporo!) po francusku i niemiecku nie były tłumaczone. Moja znajomość jest na szczęście taka, że rozumiałam prawie wszystko, ale nie podoba mi się ta książkowa, coraz częstsza niestety maniera.

Książka zdecydowanie porywa, niełatwo się od niej oderwać. Trzeba jednak wziąć pod uwagę to, że to bardzo stara historia, pełna archaizmów i śmiesznie przestarzałego toku myślenia. Ale warto.

Wyzwanie czytelnicze LC kwiecień 2022: Przeczytam książkę z kwiatem na okładce lub w tytule (3).

Wspaniała klasyka, napisana przez kobietę, zdecydowanie dla kobiet, szczególnie dla tych romantycznych i dających się targać namiętnościom, ale z pewną furtką dla nader pragmatycznego odbiorcy. Ocena moja oscylowała bliżej 8 gwiazdek, ale zdecydowałam się odjąć 1 z okazji bardzo wielu fragmentów o Bogu, mierziło mnie to, w połączeniu z archaicznym stylem i zaściankowym...

Niby śmieszna trochę ta książka i mocno się zestarzała, ale jakoś się wkręciłam;) a na koniec jakie emocje ;p

Niby śmieszna trochę ta książka i mocno się zestarzała, ale jakoś się wkręciłam;) a na koniec jakie emocje ;p

Jest to moja pierwsza styczność z Charlotte Bronte.

Pierwszym czego nie rozumiem a rzuca się w oczy jest tytuł. Czemu nie zostawiono oryginalnego tytułu? Czy aby na pewno losy głównej bohaterki były dziwne? A może całkiem normalne jak na tamte czasy?

Jane Eyre mieszka u ciotki, żony swojego zmarłego wuja. Jednak jest tam źle traktowana. Po pewnym czasie jej ciotka wysyła ją do Lowood, w którym jest szkoła dla dziewcząt.

W tej szkole Jane poznaje koleżankę, z którą się zaprzyjaźnia. Jednak koleżanka umiera, a Jane bardzo przeżywa jej stratę. Jane kończy osiemnaście lat i zostaje nauczycielką. Postanawia poszukać sobie zatrudnienia gdzie indziej i opuścić Lowood.

Jane dostaje pracę u pana Rochestera i poznaje swoją uczennicę oraz dwór. W dworze tym straszy, dzieją się dziwne rzeczy, trudne do wyjaśnienia... Pomimo tego Jane i Edward zakochują się w sobie i zamierzają się pobrać...

Ale to wszystko zostaje ujawnione - Edward nie może się ożenić, gdyż jego żona żyje, a Jane postanawia opuścić dwór. Udaje się do innego hrabstwa i tam poznaje duchownego i jego siostry.

Jest to inna książka niż te co pisze Jane Austen. Ta książka ma w sobie tajemnicę, takie zjawisko paranormalne. Jest tu wątek miłości, ale nie jest on najważniejszy w tej książce. Dobrym wyjściem jest poprowadzenie narracji pierwszoosobowej, bo dzięki temu dobrze poznajemy bohaterkę. Jest tu dużo opisów , ale to buduje historię. Książka dobrze się kończy, ale Edward nie zostaje oszczędzony, za to Jane zostaje wynagrodzona za swoje poświęcenie i cierpienie.

Chętnie sięgnę po "Villette" bo na razie mam tylko jeszcze tę książkę autorki. Nie dziwię się, że Bronte osiągnęła sukces - powieść ta jest nadal aktualna.

Jest to moja pierwsza styczność z Charlotte Bronte.

Pierwszym czego nie rozumiem a rzuca się w oczy jest tytuł. Czemu nie zostawiono oryginalnego tytułu? Czy aby na pewno losy głównej bohaterki były dziwne? A może całkiem normalne jak na tamte czasy?

Jane Eyre mieszka u ciotki, żony swojego zmarłego wuja. Jednak jest tam źle traktowana. Po pewnym czasie jej ciotka wysyła...

Moje pierwsze spotkanie z klasykiem zakończone sukcesem. 💪🏻
Zabierałam się do tego szmat czasu, było kilka nie udanych prób, ale chyba musiałam do tego „czytelniczo dorosnąć”.

Więc jak wrażenia?
Zaskakująco świetnie! Bardzo szybko wczułam się w język jakim jest napisana, a i sama powieść porwała mnie i zaciekawiła już na samym początku. „Dziwne losy Jane Eyre” to kawał książki, którą pochłonęłam z dnia na dzień, co również szczerze mnie zaskoczyło.

„Dziwne Losy Jane Eyre” to historia młodej dziewczyny, która nie miała łatwego życia. Większość czasu poszukiwała swojego miejsca na świecie. W tej drodze towarzyszyło jej wiele smutków i rozterek, które niekiedy chwytały za serce.

Jane poznajemy już jako małą dziewczynkę, która po stracie rodziców zamieszkała u wuja, który niestety również szybko żegna się ze światem. Pozostaje jej żyć z ciotką, której uczucia ku niej nie są najcieplejsze, a która również przy najbliższej nadarzającej się okazji odsyła dziewczynkę do rygorystycznej szkoły dla sierot.

Wraz z Jane powoli dorastamy, zdobywamy doświadczenie i wiedzę, wspieramy ją w trudnych chwilach. Jesteśmy świadkami jak mała ponura dziewczynka staje się naprawdę wartościową kobietą, która jednak chyba nie za bardzo potrafi docenić sama siebie. Czy uda jej się w końcu odnaleźć szczęście i spokój? Tego musicie się dowiedzieć chociaż pewnie i duża część z Was już wie.

Bardzo podobała mi się ta książka. Przekazuje wiele aktualnych wartości i po prostu zachwyca treścią.

Polecam!

Moje pierwsze spotkanie z klasykiem zakończone sukcesem. 💪🏻
Zabierałam się do tego szmat czasu, było kilka nie udanych prób, ale chyba musiałam do tego „czytelniczo dorosnąć”.

Więc jak wrażenia?
Zaskakująco świetnie! Bardzo szybko wczułam się w język jakim jest napisana, a i sama powieść porwała mnie i zaciekawiła już na samym początku. „Dziwne losy Jane Eyre” to kawał...

Przeczytana trzykrotnie, ale za każdym razem z pełnym zachwytem nad postacią samej Jane Eyre, jej niesamowitą osobowością: powściągliwą, wewnętrznie ascetyczną, dogłębnie wrażliwą. Sam pan Rochester nie zachwyca jak dawniej, dziś więcej dostrzegam w nim kapryśnej, humorzastej i despotycznej natury, egocentryczny psychopata z niego.
Uwielbiam mroczną i gotycką atmosferę posiadłości Thornfield Hall, wrzosowiska, romantyczną antropomorfizację natury, subtelny wątek paranormalny (bardzo bardzo subtelny w samej końcówce powieści).
Genialne, arcydzieło, można wracać przez całe życie i nie będzie dość!

Przeczytana trzykrotnie, ale za każdym razem z pełnym zachwytem nad postacią samej Jane Eyre, jej niesamowitą osobowością: powściągliwą, wewnętrznie ascetyczną, dogłębnie wrażliwą. Sam pan Rochester nie zachwyca jak dawniej, dziś więcej dostrzegam w nim kapryśnej, humorzastej i despotycznej natury, egocentryczny psychopata z niego.
Uwielbiam mroczną i gotycką atmosferę...

Rewelacyjny klasyk z cudowną główną bohaterką!

Rewelacyjny klasyk z cudowną główną bohaterką!

"Jestem niezależna...jestem swoją własną panią."

Przyjemnie wejść w klimat dawnych czasów, bezpowrotnie minęły a jednak tworzą z nami nić powiązań w postaci emocji. Takie powieści, chociaż zaliczane do klasyki, wciąż będą się bronić, właśnie ze względu na życiowe drogi, przeżycia bohaterów, wewnętrzne rozterki, pragnienia miłości, szczęścia i spełnienia, tak dobrze znane każdej przynależności pokoleniowej. Otoczkę związaną z konwenansami przeszłości traktuje się jako wartość dodaną, podkręca wyobraźnię i ukazuje zmiany w społecznej sferze. Charlotte Brontë fantastycznie wychwytuje rozterki duszy, przykłada do obrazów namiętności, wplata w słodkie i gorzkie nuty. Odwołuje się do najważniejszych wartości życiowych. Zaprasza czytelnika do rozważań, na ile opłaca się żyć w zgodzie z własnymi przekonaniami, nawet jeśli los stawia przed nim wielkie przeciwności i bariery wydawałoby się nie do pokonania.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2022/04/dziwne-losy-jane-eyre.html

"Jestem niezależna...jestem swoją własną panią."

Przyjemnie wejść w klimat dawnych czasów, bezpowrotnie minęły a jednak tworzą z nami nić powiązań w postaci emocji. Takie powieści, chociaż zaliczane do klasyki, wciąż będą się bronić, właśnie ze względu na życiowe drogi, przeżycia bohaterów, wewnętrzne rozterki, pragnienia miłości, szczęścia i spełnienia, tak dobrze znane...

Bardzo dobra, pięknie napisana powieść o nietypowej jak na tamte czasy młodej kobietce. Sięgając po nią miałam bardzo wygórowane wymagania i niestety trochę się zawiodłam. Nie dorównuje do Villete, choć plasuje się wysoko. Wątek miłosny był bardzo dopracowany i porywający. Podobała mi się konstrukcja tej powieści i to, że było w niej trochę grozy, tajemniczości i smutku. Jeśli lubujecie się w obszernych opisach i ciągnących się wątkach, które nie nudzą, to jest to klasyka dla was.

Bardzo dobra, pięknie napisana powieść o nietypowej jak na tamte czasy młodej kobietce. Sięgając po nią miałam bardzo wygórowane wymagania i niestety trochę się zawiodłam. Nie dorównuje do Villete, choć plasuje się wysoko. Wątek miłosny był bardzo dopracowany i porywający. Podobała mi się konstrukcja tej powieści i to, że było w niej trochę grozy, tajemniczości i smutku....

Fajna, przyjemna, choć momentami bardzo smutna lektura z ładnymi opisami, nietuzinkowymi dialogami, charakterną i waleczną główną bohaterką (największa zaleta tej książki) oraz powolnie postępującą akcją. Nie dziwię się, że stając się klasykiem jest czytana do dziś, natomiast nie rozumiem aż tylu zachwytów - osobiście widzę w „Dziwnych losach Jane Eyre” po prostu dobrą, „poprawnie” i ładnie napisaną powieść, ale nic więcej.
Prawie w niczym mnie nie zaskoczyła, jednak będę ją miło wspominać.

Fajna, przyjemna, choć momentami bardzo smutna lektura z ładnymi opisami, nietuzinkowymi dialogami, charakterną i waleczną główną bohaterką (największa zaleta tej książki) oraz powolnie postępującą akcją. Nie dziwię się, że stając się klasykiem jest czytana do dziś, natomiast nie rozumiem aż tylu zachwytów - osobiście widzę w „Dziwnych losach Jane Eyre” po prostu dobrą,...

Jest to klasyczna powieść wiktoriańska, wydana pierwszy raz w 1847 roku. Co ciekawe, czyta się ją bardzo przyjemnie, język (przynajmniej w polskim tłumaczeniu) nie jest trudny ani pełen archaizmów.

Poza elementami powieści psychologicznej i obyczajowej utwór zawiera fragmenty romansu, opowieści grozy, wątek tajemnicy rodzinnej, a pod koniec nawet dozę zjawisk nadprzyrodzonych 😉 Słowem – dzieło kompletne.

Tytuł znajduje się na liście 100 najlepszych powieści BBC The Big Read.

Jane Eyre jest sierotą wychowywaną przez wujenkę, z którą ma, łagodnie rzecz ujmując, nienajlepsze stosunki. Przy pierwszej okazji rodzina pozbywa się dziewczynki, która trafia do zakładu (szkoły z internatem) o bardzo surowych zasadach. Pobyt w zamkniętym środowisku wzbudza w Jane nieoczekiwane pragnienie czegoś więcej. Otrzymuje posadę prywatnej nauczycielki córki pewnego bogatego dżentelmena.

Niezwykle istotne są portrety psychologiczne bohaterów, zwłaszcza Jane, która ma silną osobowość i własne zasady. Kobieta dąży do realizacji celów, rozważając kwestię równouprawnienia w ambicjach, umiejętnościach i znajomościach (jest też więc wątek feministyczny!). Urocza, lecz pyskata, nieco przerysowana postać Jane jawi się jako ideał kobiety o wysokim poczuciu własnej wartości (jest tu jakaś fanka? 😊)

Można spotkać się z dość archaicznym i obłudnym rozumieniem chrześcijaństwa, co mnie, jako osobę tej wiary, kłuje, ale z drugiej strony… czy tak archaicznym? Podobnie sceny zalotów / oświadczyn są po prostu przestarzałe.
---

Ania
https://www.instagram.com/double.bookspresso/

Jest to klasyczna powieść wiktoriańska, wydana pierwszy raz w 1847 roku. Co ciekawe, czyta się ją bardzo przyjemnie, język (przynajmniej w polskim tłumaczeniu) nie jest trudny ani pełen archaizmów.

Poza elementami powieści psychologicznej i obyczajowej utwór zawiera fragmenty romansu, opowieści grozy, wątek tajemnicy rodzinnej, a pod koniec nawet dozę zjawisk...