Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem okrutnie rozczarowana tą książką. Była zwyczajnie słaba, a chyba spodziewałam się czegoś zupełnie innego, bo była z polecajki kogoś na instagramie, że mamy tu niby ASową reprezentację. Ech. Akcja trwa siedemnaście lat, począwszy od dzieciństwa głównych bohaterów. Zresztą akcja... jaka akcja? Wydarzeń pchających fabułę do przodu jest tu może ze trzy, ale tak naciągane, że nie sposób nie przewidzieć, co wydarzy się dalej. Całość książki opiera się głównie na tym, że obaj chłopcy myślą ciągle jeden o drugim, zawsze w ten sam sposób, czyli jak to są dla siebie stworzeni, kochają się, są swoimi bratnimi duszami, że zrobiliby dla siebie wszystko i że będą ze sobą do końca życia. I tak przez pięćset stron, do porzygu, za przeproszeniem. Co trzecie słowo w tej powieści to f*ck w różnych odmianach, także językowo mocno ubogo. Z początkowego odkrywania aseksualności/demiseksualności u Rhysa robi się niezły erotyk i... w sumie nic więcej. Myślałam, że porzucę tę książkę w połowie, ale w końcu się zmusiłam. Światełko w tunelu pojawiło się pod koniec, gdy obaj bohaterowie już są dorośli, bo jakoś tak lepiej się to czytało (w sensie naturalniej, a nie jak wcześniej na początkowych stronach książki, gdy siedmiolatkowie wyrażali i zachowywali się zupełnie niezgodnie z ich wiekiem), aż do sceny, nazwijmy to, "hate-seksu", gdzie jeden drugiego chciał ukarać seksem (za zgodą!), jakby to była jedyna droga do jakiegokolwiek porozumienia. Absurd tego rozwiązania mnie przerósł. Na koniec już było tylko cukierkowo i znowu co trzecie słowo padało f*ck, a co trzecią linijkę gorące zapewnienia dozgonnej miłości.
Ogólnie nie polecam. Jeśli chcecie czegoś z reprezentacją osób spod parasola aseksualności - możecie na pewno znaleźć lepsze książki. Jeśli chcecie fajny erotyk MM - też lepiej wybrać jednak coś innego. Jeśli chcecie czegoś z fabułą - to zdecydowanie nie ten adres.

Jestem okrutnie rozczarowana tą książką. Była zwyczajnie słaba, a chyba spodziewałam się czegoś zupełnie innego, bo była z polecajki kogoś na instagramie, że mamy tu niby ASową reprezentację. Ech. Akcja trwa siedemnaście lat, począwszy od dzieciństwa głównych bohaterów. Zresztą akcja... jaka akcja? Wydarzeń pchających fabułę do przodu jest tu może ze trzy, ale tak...

Nie jestem pewna, czy to literackie umiejętności Madeleine Miller, czy też kwestia tłumaczenia i lektorki (wspniała Marta Wągrocka, Audioteka), ale miałam wrażenie, jakby ta książka była poezją napisaną prozą. Od samego początku mogłam zanurzać się w słowach. Odczuwałam ją niemal zmysłowo: zapach roślin na Ea, piasek pod palcami, moc magicznych mikstur, rodzące się uczucia między postaciami, ból po stracie. Akcja może nie była wartka, ale ani chwili się nie nudziłam. Kibicowałam Kirke w jej zmaganiach z losem i światem, z bogami i własną rodziną. Uwielbiałam jak w ciągu wielu lat spotkała najważniejsze postacie z greckiej mitologii i dzięki temu mogliśmy je poznać z innej strony, niż tylko z kart mitów Parandowskiego. Z przyjemnością wrócę jeszcze nie raz do tej historii.

Nie jestem pewna, czy to literackie umiejętności Madeleine Miller, czy też kwestia tłumaczenia i lektorki (wspniała Marta Wągrocka, Audioteka), ale miałam wrażenie, jakby ta książka była poezją napisaną prozą. Od samego początku mogłam zanurzać się w słowach. Odczuwałam ją niemal zmysłowo: zapach roślin na Ea, piasek pod palcami, moc magicznych mikstur, rodzące się uczucia...

W posłowiu pani Pacat napisała, że przygotowanie i napisanie "Dark rise" zajęło jej wiele lat. Może nie wszyscy są tak szybcy w pisaniu jak pan Mróz z naszego rodzimego podwórka, ale jeśli ktoś tyle czasu spędza nad jedną książką, to można by oczekiwać, że będzie to pełne rozmachu dzieło. Niestety, w moim odczuciu "Dark rise" jest tylko ładną opowieścią dla nastolatków, która garściami czerpie z dotychczasowych dokonań i pomysłów literatury fantastycznej. Przyjemnie się to czytało, nie przeczę, ale początek wlókł się niemożliwie, potem było nieco lepiej, aż do jednego wydarzenia, które dla mnie było czymś w stylu: "hm mam coś za dużo postaci do ogarnięcia, może uśmiercę większość i pozbędę się problemu". Nie było w tej książce nic specjalnie odkrywczego; co chwilę odnosiłam wrażenie, że "gdzieś już to czytałam!", a rozwiązania większości wątków można domyślić się już niemal na samym początku, brakuje tu jakiegoś dobrego plot twistu i elementu zaskoczenia. Postacie są sympatyczne, począwszy od głównego bohatera, Willa, poprzez Violet i Cypriana, aż do wszystkich Stewardów (nie wiem jak podejdą do tłumaczenia tej nazwy, jeśli dojdzie do polskiego wydania tej książki), ale w taki łagodny sposób, że właściwie to trochę są ci obojętni. Główni "źli" niby są, ale tak naprawdę bardziej się o nich mówi niż faktycznie pojawiają się na pierwszym planie. Wyjątek w mojej ocenie stanowi James, dawniej generał i kochanek mrocznego króla, a teraz osoba, która ma dopaść Willa. Jest to najbarwniejsza i wzbudzająca najwięcej emocji postać tej książki i tylko sceny z jego udziałem powodowały, że nie mogłam się oderwać od czytnika.
"Dark rise" kończy się tak, że na pewno będzie następna część i być może w niej dostaniemy choć odrobinę wątku romansowego. Tak, jeśli liczyliście, że w tej książce będzie wątek LGBT+, to... nie, nie ma tu takiego wątku. Być może będzie w następnym tomie, wiele na to wskazuje.

W posłowiu pani Pacat napisała, że przygotowanie i napisanie "Dark rise" zajęło jej wiele lat. Może nie wszyscy są tak szybcy w pisaniu jak pan Mróz z naszego rodzimego podwórka, ale jeśli ktoś tyle czasu spędza nad jedną książką, to można by oczekiwać, że będzie to pełne rozmachu dzieło. Niestety, w moim odczuciu "Dark rise" jest tylko ładną opowieścią dla nastolatków,...